Να, δείτε μας, ήδη λικνιζόμαστε στους ρυθμούς των βραβείων Όσκαρ. Μπορεί και όχι, αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία, υπάρχουν αρκετά άτομα γύρω μας, σινεφίλ τους λένε, που θα μείνουν ξύπνιοι μέχρι τα άγρια χαράματα για να δουν ποιοι θα δακρύσουν κατά την παραλαβή του χρυσού αγαλματιδίου, να γελάσουν ή να προβληματιστούν με την μίνι ευχαριστήρια ομιλία τους, να μάθουν ποιος είναι πάλι μεθυσμένος, να σοκαριστούν με καμιά σφαλιάρα μπας και ανάψει λίγο του κέφι γιατί κοιμούνται όρθιοι.
Σκέψου να έχεις να γράψεις για το ποιος πήρε το βραβείο 25ου ρόλου στην ταινία κινουμένων σχεδίων διάρκειας 56 δευτερολέπτων και να σε πάρει ο ύπνος. Δεν είναι ωραία πράγματα αυτά, «μία δουλειά είχες να κάνεις», θα σου πουν. Και θα έχουν δίκιο. Ξέρετε πόσα παιδιά περιμένουν έξω από τα ΙΕΚ Δημοσιογραφίας που με 300 ευρώ θα έγραφαν και με τα πόδια; Να είστε συνεπής λοιπόν κύριε δημοσιογράφε, όλοι αναλώσιμοι είμαστε. «Φύγε εσύ, έλα εσύ», είναι το μότο μας. Υπάρχουν και τα ενεργειακά ποτά, υπάρχουν και κάτι που το απλώνεις σε ένα τραπέζι ή λίγο πιο πάνω από τον αντίχειρά σου και… Μα σας παρακαλώ, τι γράφετε; Διαβάζουν και μικρά παιδιά.
Ακριβώς αυτό!
Διαβάζουν και μικρά παιδιά, θέλουν να ξέρουν αν τελικά το Avatar αξίζει τα λεφτά του. Οπότε να είστε στην ώρα σας. Να είστε στην ώρα σας και για εμάς, τους λίγο μεγαλύτερους. Α, δεν τα μάθατε; Τζάμπα γράφουμε τόση ώρα; Απόψε έχουμε την τελετή των βραβείων Όσκαρ. Βέβαια, βέβαια, άλλη μια σημαντική στιγμή για την ανθρωπότητα. Λαμπεροί αστέρες, εξαιρετικές ενδυματολογικές επιλογές, ενδοφλέβιες πολιτικής ορθότητας και μπέργκερ στο τέλος της βραδιάς γιατί, εντάξει, έχουμε και ένα Instagram να ταΐσουμε. Θα ξυπνήσουμε το πρωί και αντί για καφέ με μαύρη ζάχαρη (προσέχουμε) θα ρουφάμε κριτικές.
Δεν ξέρουμε για ποιο λόγο ξυπνήσαμε αυτή τη διάθεση, η ειρωνεία δεν βοήθησε ποτέ κανέναν στη ζωή του, αβέβαιο το μέλλον του κάθε νεαρού που τολμά και ειρωνεύεται τις καταστάσεις γύρω του. Δεν ντρέπεται λίγο; Μήπως ζηλεύει; Μήπως θα ήθελε να φορέσει το κοστούμι του και να παρευρεθεί στο πάρτι που ακολουθεί μετά την τελετή; Αυτό θα είναι. Και ξέρετε γιατί; Γιατί αντί να βρίσκετε στο Ελ Έι, βρίσκεται στο γραφείο του και γράφει για την χειρότερη ταινία που κυκλοφόρησε ποτέ, σύμφωνα πάντα με το αξιόπιστο (γελάει και το σάπιο παρκέ του διαμερίσματός σας στο Κουκάκι) IMDb.
Και αυτή η ταινία είναι… Ταμπούρλα, η αγωνία στο κατακόρυφο, οι παλμοί ανεβαίνουν, ο ιδρώτας έχει αφήσει το σημάδι του στο γκρίζο σας μπλουζάκι, δεν σκέφτεστε καθαρά, βουητό στα αφτιά και τρέμουλο στα χέρια. Ποια να είναι άραγε η χειρότερη ταινία όλων των εποχών;
Ο Καζαντζάκης του Σμαραγδή.
Όχι, όχι, αστειευόμαστε. Θα μπορούσε όμως. Η χειρότερη ταινία (βαρεθήκαμε να το γράφουμε) όλων των εποχών σύμφωνα με το IMDb είναι το Disaster Movie (2008). To Disaster Movie είναι μια παρωδία, αλλά στην ουσία μιλάμε για συνονθύλευμα από παλιές αναφορές των δημιουργών του, Φρέντμπεργκ και Σέλτζερ, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα σεφερλικό αστείο, κάτι. Πώς το κατάφεραν αυτό, δεν ξέρουμε. Από την άλλη, γιατί πάντα υπάρχει κάτι θετικό ακόμα και στις πιο κακές στιγμές μας, αν θέλετε να παρακολουθήσετε 90 λεπτά πολιτιστικού χουλιγκανισμού με τους και καλά εικοσάρηδες και την Κιμ Καρντάσιαν να αντιμετωπίζουν φυσικές καταστροφές, πατήστε το play διότι τότε θα καταλάβετε πως υπάρχουν και χειρότερα στη ζωή.
Αυτά, πάμε να ετοιμαστούμε για να προλάβουμε την πτήση για Λος Άντζελες.
