Δεν το ζούμε αυτό. Δεν γίνεται, ακόμα και σε μία τέτοια κατάσταση συλλογικού πένθους, να ασχολούμαστε με την αστυνομική βία. Βέβαια στην Ελλάδα είμαστε, στη χώρα που αποδεδειγμένα πια η καταστολή αποτελεί μέρος της σύγχρονης ιστορίας της. Περιμέναμε ωστόσο και μόνο λόγω της περίστασης, να επικρατήσει η λογική και το ανθρώπινο στοιχείο. Πώς είναι δυνατόν να μην νιώθεις κάτι με το δυστύχημα στα Τέμπη, να ρίχνεις χημικά στα άτομα που ειρηνικά συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν τη μνήμη των νεκρών και να ζητήσουν το αυτονόητο: την απόδοση ευθυνών;

Ακόμα και σε μία τέτοια συγκέντρωση, εμφανίστηκαν οι γνωστοί άγνωστοι, που μάλιστα έκαναν και μίτινγκ (απροκάλυπτα) ώστε να δημιουργήσουν αναστάτωση και να δώσουν πάτημα στα ΜΑΤ να κάνουν αυτό που κάνουν καλά. Τα ΜΑΤ λοιπόν επιτέθηκαν με χημικά και κρότου λάμψης στο συγκεντρωμένο πλήθος για να διαλύσουν μία ακόμη κινητοποίηση που μεταφράζει τον θυμό της κοινωνίας για το σιδηροδρομικό δυστύχημα. Το ίδιο έγινε και στη Θεσσαλονίκη, οι διαδηλωτές δεν γλίτωσαν ούτε εκεί από τα χημικά.

https://twitter.com/hashtag/%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1?src=hash&ref_src=twsrc%5Etfw

Και σαν να μην έφτανε αυτό, υπάρχουν και οι “δημοσιογράφοι” που, σαν άλλα παιδιά με το χαρτί στο χέρι, απαγγέλουν το ποίημα τους. Αλλοιώνουν την πραγματικότητα, την φέρνουν στα μέτρα τους και προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποπροσανατολίσουν τον λαό. Έχει γίνει ξεκάθαρο πλέον πως υποτιμούν τη νοημοσύνη του και πως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνεχίσουν να το κάνουν. Εδώ καλά καλά δεν έχουν ταυτοποιηθεί όλα τα θύματα και βρήκαμε το θετικό της όλης υπόθεσης ενώ παράλληλα κάνουμε τους ανήξερους για το ποιος φταίει.

Έχουμε φτάσει στο σημείο που οι λέξεις είναι περιττές, δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε. Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και αναρωτιόμαστε πόσο πιο κάτω μπορεί να φτάσει κάποιος. Αφήνουμε το βίντεο του Εισβολέα εδώ, να υπάρχει. Τα είπε όλα, δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι. Θα κρατήσουμε το «Δεν έχετε οικογένειες; Ψυχή δεν έχετε; Δεν αγαπάτε εσείς;».