Για την ποπ κουλτούρα το 1980 ήταν η δεκαετία που δοξάστηκε ο ηδονισμός, που υποσχέθηκε ανάπτυξη και αφθονία, που δημιούργησε τα κινητά τηλέφωνα. Τα 80s υποσχέθηκαν καλές στιγμές, ας το παραδεχτούμε. Οι ώμοι ήταν ψηλά. Όπως και το ηθικό. Βέβαια, στη Μεγάλη Βρετανία η Θάτσερ ήδη από το 1979 άρχισε να “παίζει” με τις κυρίαρχες ιδεολογίες. Πολλά παιδιά, μέσω των οικογενειών τους, βρήκαν τον “κακό” της ιστορίας τους.
Κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας, με μια κάμερα στο χέρι, ο Craig Easton κατέγραφε, ίσως όχι απολύτως συνειδητά, ως φοιτητής το 1985, τη δεκαετία που δίχασε πολλούς. Οι μισοί από αυτούς διχάζονταν μέσα στα ίδια τα 80s. “Ποτέ δεν φωτογράφησα ηλιοβασιλέματα σε παραλίες, ήταν πάντα επεισόδια τγια τη φορολογία και φοιτητικές διαμαρτυρίες”, λέει ο ίδιος μιλώντας στο i-D.
“Τα κοινωνικά με αφορούσαν σε όλη μου την καριέρα. Για αυτό είμαι φωτογράφος. Η δουλειά μου είναι να κοιτάζω σε σκοτεινές γωνίες και να προσπαθήσω να ρίξω φως σε αυτές”, τονίζει. Το ότι αυτό ήταν το φωτογραφικό του ένστικτο γίνεται κάτι παραπάνω από σαφές από το τελευταίο του λεύκωμα, “Thatcher’s Children”.
Το project ουσιαστικά ξεκίνησε το 1992, ως απάντηση σε μια ιμιλία του Peter Lilley, ο οποίος ανακοίνωνε την απόφασή του να κλείσει η “κάτι για το τίποτα κοινωνία”. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία ενός κύκλου φτώχιας, στον οποίο παγιδεύτηκαν αρκετοί συμπολίτες του φωτογράφου. “Οι άνθρωποι ήταν ανίκανοι να εξασφαλίσουν την απασχόλησή τους επειδή δεν είχαν μόνιμη στέγαση και ήταν ανίκανοι να εξασφαλίσουν μόνιμη στέγαση γιατί δεν είχαν δουλειά”, λέει ο Craig. “Δαιμονοποίησε εκείνους τους ανθρώπους. Έπρεπε να μάθω ποιοι είναι και να τα ακούσω όλα από τη δική τους οπτική”.
Μαζί με τον Γάλλο δημοσιογράφο Fabrice Rousselot, ήρθαν σε επαφή με την οικογένεια Williams. Δυο γονείς και έξι παιδιά ζούσαν σε ένα hostel για άστεγες οικογένειες στο Blackpool. Από αυτή τη στενή σχέση και καταγραφή προέκυψαν μονόχρωμα πορτραίτα, τα οποία μέσα στη διαχρονική κοινωνική αδικία και την παντελή έλλειψη λογικής της συνέχειάς της, γίνεται έντονος και σαφής ο πυρήνας των 80s. Μια πλασματική ευμάρεια. Μια μη ρεαλιστική αισιοδοξία, στα όρια της ματαιοδοξίας.
Παρόλο που στις εικόνες φαίνεται αυτή η οικογένεια να ζει σε γεμάτα δωμάτια και κατεστραμμένα σπίτι, η χαρά, μια υπόνοια αυθεντικής χαράς, γίνεται έντονη. Είναι εκεί. Όταν τα παιδιά γελάνε με την ψυχή τους στους γονείς τους. Με τους γονείς τους.
Στις παρακάτω εικόνες θα δεις την φτώχια και τον φαύλο κύκλο της σε μια δεκαετία μακριά και ταυτόχρονα κοντά στο σήμερα, αλλά και τα 80s όπως ακριβώς τα θυμάσαι από τη δική σου παιδική ηλικία.
