“Δεν έχω κοιμηθεί από τότε. Πριν κοιμηθώ, βλέπω εικόνες. Είδα άτομα ακρωτηριασμένα, είδα άτομα με κομμένα μέλη”.Ο 20χρονος που βοήθησε κόσμο μετά τη φονική σύγκρουση, μίλησε στο Πρωινό: “οι εικόνες αυτές επαναλαμβάνονται συνεχώς στο μυαλό μου”.Ο 20χρονος φοιτητής δεν έτρεξε να σώσει τον εαυτό του. Δεν εγκατέλειψε το δεύτερο βαγόνι. Έμεινε και έσωσε όσους μπόρεσε. Ο Ανδρέας Αλικανιώτης είναι ήρωας. Κι ας μην θέλει να τον αποκαλούμε έτσι.
“Φώναζαν πεθαίνουμε θα μείνουμε ανάπηροι, θα καούμε…Την ώρα που ήμουν στον αέρα είχα αποδεχτεί το θάνατό μου. Είχα στο μυαλό μου ότι δεν θα προλάβω να πω ένα γεια στην οικογένειά μου. Δεν θέλω να με αποκαλείτε ήρωα. Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ. Δεν θεωρούμαι ήρωας, είμαι ένας απλός άνθρωπος, ένας θνητός που έτυχε να έχω μια καλύτερη ψυχολογία, μια ψυχραιμία εκείνη την ώρα και κατάφερα εκείνη την ώρα επειδή μπορούσα, επειδή δεν είχα κάποιο σημαντικό τραύμα, να βοηθήσω κόσμο. Και αν είμαι ήρωας, τουλάχιστον δεν είμαι μόνος μου. Υπήρχαν και άλλα άτομα, απλά έτυχε το δικό μου όνομα να ακουστεί περισσότερο” είπε και μετά από τόσο σκοτάδι βρήκαμε λίγο φως.
Ο Ανδρέας Αλικανιώτης υπήρξε κολυμβητής του Κολυμβητικού Ομίλου Ποσειδώνα Ιλισίων (ΚΟΠΙ), έκανε 200 μέτρα πεταλούδα, το 2015 και το 2016 είχε κατακτήσει και μετάλλια σε πανελλήνια πρωταθλήματα Παμπαίδων. Ο Ανδρέας θέλει να γίνει ναυτικός, καθώς σπουδάζει μηχανικός στην Ακαδημία του Εμπορικού Ναυτικού στη Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης και ταξίδευε για να επιστρέψει στις σπουδές του μετά από τις ολιγοήμερες διακοπές. Μια χαραμάδα ελπίδας. Φώτιση δε σημαίνει να φαντάζεσαι φωτεινές μορφές, μα να συνειδητοποιείς το σκότος. Κι αυτό το παληκάρι μας βοηθά να ξυπνήσουμε από την απόγνωση που μας βύθισαν.
