Μπορεί η δουλειά μας να έχει να κάνει με το ίντερνετ, να τρέχουμε με ένα ποντίκι στο χέρι, να κάνουμε ριφρές στη σελίδα μας πιο γρήγορα και απ’ ό,τι οπλίζει και σουτάρει ο Κώστας Σλούκας, αλλά πρέπει να σας πούμε κάτι το οποίο μας θλίβει βαθύτατα: δεν ακολουθούμε -πάντα- την επικαιρότητα και όταν μας πιέζουν με το πιστόλι πάνω από το κεφάλι, το κάνουμε με άσχημο και με αργό τρόπο. Δεν μας ενδιαφέρει, έχουμε τους δικούς μας ρυθμούς.
Έτσι, δεν είναι καθόλου περίεργο που φτάσαμε κοντά στο τέλος του Φεβρουαρίου για να ακούσουμε το υπέροχο, το απίστευτο, το ένα και μοναδικό τραγούδι του Νίκου Κοκλώνη, “Έχω Μάτι”.
Μα, σας παρακαλώ, μην σπρώχνετε κύριε. Όχι, δεν καταλαβαίνουμε τι εννοείτε, εμείς το τραγούδι θέλουμε να σχολιάσουμε. Τι είναι αυτά τα πράγματα που λέτε; Με τίποτα! Βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά, θα σας λέγαμε και κάτι άλλο όμως μιλάμε για ίντερνετ, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Δεν το πιστεύουμε.
Α, να σας πω, τώρα μας πιέζετε υπερβολικά και νιώθουμε άβολα. Κάτω τα ξερά σας! Δεν θέλουμε να σχολιάσουμε καμία επικαιρότητα και πραγματικά, δεν καταλαβαίνουμε τι εννοείτε. Δεν ξέρουμε πώς αλλιώς να σας το πούμε. Μην σπρώχνετε, δεν θα το ξαναπούμε, θα αναγκαστούμε να πάρουμε μέτρα και δεν θα σας αρέσει.
‘Ωχου… Ακούστε να δείτε, εμείς την τέχνη ακολουθούμε, τώρα τι κρύβεται πίσω από αυτή, δεν μας ενδιαφέρει. Επιφανειακοί τύποι είμαστε, της σειράς, επιδερμικοί, πώς το λέτε εσείς οι μορφωμένοι;
Αδειάστε μας τη γωνιά. Αφήστε μας ήσυχους επιτέλους να ακούσουμε ξανά αυτή την κομματάρα. Μην ασχολείστε μαζί μας.
