Τα ψέματα είνα αναπόφευκτα. Δίνουμε ραντεβού μαζί τους καθημερινά. Ειλικρινά, δεν συμβαίνει από κακία. Απλώς δεν γίνεται αλλιώς. Μερικά ψέματα μάλιστα τα λέμε καθημερινά. Όλοι. Σχεδόν ανεξαιρέτως. Εκτός αν υπάρχει κάποιος ανάμεσά μας που δεν λέει τουλάχιστον μια φορά τη μέρα, σε οποιαδήποτε περίσταση, πως “θα αργήσω δέκα λεπτάκια”.
Δεν πρόκειται για ψέματα με τα οποία ρισκάρουμε σχέσεις ή συνεργασίες. Περισσότερο να τις σώσουμε προσπαθούμε βασικά, αλλά, διάολε, το αποτέλεσμά τους είναι πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πιστεύουμε και εμείς οι ίδιοι τα ψέματά μας. Απλώς όχι για πάντα. Κάποια στιγμή μάς πνίγει η αλήθεια και βιώνουμε κανένα breakdown για να μη βαριόμαστε.
Τέλος πάντων, για να νιώσετε κάπως λιγότερο μόνοι και λιγότερο μ***κες, τα παρακάτω ψεματάκια τα λέμε όλοι. Κάθε ρημάδα μέρα.
“Θα αργήσω δέκα λεπτάκια”
Δεν είναι ποτέ δέκα τα λεπτάκια. Και αυτό το ψέμα ακολουθείται από ένα ακόμα: τη δικαιολογία. Ποτέ δεν πρόκειται να πεις πως θα αργήσεις λίγο, επειδή ξεχάστηκες χαζεύοντας με τις πιτζάμες στο TikTok. Ούτε επειδή κανόνισες δύο πράγματα την ίδια μέρα και δεν υπήρχε περίπτωση να πάει το πράγμα όπως πίστευες. Ούτε επειδή πάτησες τρία snooze στη σειρά στο ξυπνητήρι. Βέβαια, το “θα αργήσω δέκα λεπτάκια” ακολουθείται πολύ πολύ συχνά από το παρακάτω ψέμα που λέμε και ακούμε καθημερινά.
“Έχει πολλή κίνηση”
Αθηναίε, καλησπέρα, θες να το παραδεχτούμε για ένα λεπτό, σε μια κρίση ειλικρίνειας και να το ξεχάσουμε για πάντα; Η Αθήνα έχει υπερβολικά πολλή κίνηση, ασύμφορη κίνηση, και για την τσέπη μας και για την ψυχική μας υγεία, αλλά δεν έχει τόσο συχνά όσο λέμε σε μηνύματα και τηλέφωνα όταν αργούμε στη δουλειά, στα ραντεβού, στα ποτά μας. Ναι; Ναι. Κάνε σαν να μην το είπαμε ποτέ.
“Καταλαβαίνω τι εννοείς”
Δεν καταλαβαίνεις τι εννοεί. Ούτε κατά διάνοια. Πιο πιθανό να σκέφτεσαι πώς λέει μια τεράστια βλακεία που απορείς πώς μπορεί κανείς να το σκεφτεί μια τόσο τεράστια βλακεία. Κι όμως, παριστάνεις πως “καταλαβαίνεις τι εννοεί” για να σταματήσει να μιλάει και να μπορέσεις να τον “ταπώσεις” με τα επιχειρήματά σου. Έτσι δεν είναι; Ε, το ξέρουμε. Στο μεταξύ, δεν σε νοιάζει καν τι εννοεί.
“Κανένα πρόβλημα”
Η συνάντηση των δυο ψεμάτων:
– “Θα αργήσω δέκα λεπτάκια”
– “Κανένα πρόβλημα”
Κάθε φορά που λέμε “κανένα πρόβλημα”, ενώ ξέρεις, υπάρχουν αρκετά προβλήματα, όπως έλλειψη χρόνου, διάθεσης, γνώσεων, ένα πτυχίο ψυχολογίας αυτοαναφλέγεται. Θες να πεις όχι και λες ναι, αυτό σημαίνει το κανένα πρόβλημα και ίσως αυτή φράση να έπρεπε να θεωρηθεί παράνομη. Ειδικά στη δουλειά.
“Όλα θα πάνε καλά”
Το “όλα θα πάνε καλά” είναι μια πολύ παράξενη φράση και η στιγμή στην οποία εκστομίζεται η φράση είναι εντελώς σουρεάλ. Γιατί ούτε αυτός που το λέει το πιστεύει, ούτε αυτός που το ακούει το πιστεύει. Κι όμως και οι δυο παριστάνουν πως αυτή η φράση τους κάλυψε και τους έκανε να νιώσουν καλύτερα. Ίσως αυτή να είναι η αρχή του πώς λειτουργεί όλη μας η ζωή και να είμαστε χαραμισμένοι στα γραφεία του Provocateur φιλόσοφοι. Σε αυτή τη θεωρία δίνω 0,01% πιθανότητες να ισχύει. Και αυτό είναι αλήθεια.
