Υπάρχουν οι σοφοί στα καφενεία που έχουν πάντα ένα δυναμόμετρο εύκαιρο για τα πέναλτι που έπρεπε ή δεν έπρεπε να δοθούν. Υπάρχουμε και εμείς που κρύβουμε στο συρτάρι μία συσκευή που μετρά τη συγκίνηση κάποιου και κρίνει αν αυτή είναι φυσιολογική ή όχι. Μα τι είναι φυσιολογικό σε αυτόν τον κόσμο και ποιος είναι αυτός που την ορίζει; Γιατί ξαφνικά πέσαμε στη μεγάλη μαύρη τρύπα της φιλοσοφίας ενώ, το μόνο πράγμα που είχαμε να κάνουμε, είναι να σατιρίσουμε τα δάκρυα της Κατερίνας Καινούργιου της Δανάης Μπάρκα;
 
Και στο κάτω κάτω, ποιος μας δίνει το δικαίωμα να σατιρίσουμε μία κατάσταση η οποία είναι καθαρά προσωπική; Μήπως η κοινή λογική; Ποιος είναι τόσο σίγουρος που υπογράφει και κλείνει με βουλοκέρι το γράμμα προς την αντικειμενική πραγματικότητα; Ήταν τα δάκρυά της πραγματικά; Μήπως όλα θυσιάζονται στο βωμό της τηλεθέασης; Είναι η σύγχρονη τηλεόραση ένας οργανισμός ανήμπορος να καταπολεμήσει την επίκληση στο συναίσθημα; Μα πού είναι τέλος πάντων αυτά τα αντισώματα;
 
Μπούρδες!
 
Είμαστε εθισμένοι σε τέτοιου είδες στιγμές. Οπότε ας περάσουμε επιτέλους στο ψητό. Η είδηση ότι ο Μπρους Γουίλις διαγνώστηκε με άνοια, έκανε την Δανάη Μπάρκα να πλαντάξει στο κλάμα. Αυτό που μας έκανε και γελάσαμε, όμως, δεν είναι ακριβώς αυτό. Ήταν η συγνώμη του Άρη Καβατζίκη που μετέφερε την είδηση. «Συγγνώμη που σε έχω συγκινήσει, αλλά δεν γινόταν να το αποφύγω αυτό το θέμα».  
 
«Και πολλές φορές μπορεί να υπάρχουν ακόμα και επιστήμονες γιατροί, που υποστηρίζουν ότι είναι μία ξεκούραση του μυαλού. Εννοώ ότι μπορεί να μην είναι και τίποτα και να έτυχε σε έναν άνθρωπο, δεν σημαίνει ότι μπορεί να πάει από το γενεαλογικό δέντρο. Σας ζητώ συγγνώμη» ανέφερε με τη σειρά της, η Δανάη Μπάρκα την ώρα που σκούπιζε τα δάκρυα από το πρόσωπό της.
 
Μήπως σας βρίσκεται ένα χαρτομάντιλο;