Παιδιά, ωραίος και ο έρωτας και τα «φρέσκα» πράγματα, αλλά διάολε, μόλις βάλαμε στο μάτι τη βαθιά αγάπη. ΟΚ, υπερβάλλουμε, αλλά ένας 90χρονος Ολλανδός μας χάλασε λίγο τον αλγόριθμο και προσπαθούμε να το διαχειριστούμε. Σε άλλα νέα, ο 90χρονος Peter Burkhardt διανύει καθημερινά 17 χιλιόμετρα με το ποδήλατό του για να επισκεφτεί την 63χρονη σύζυγό του που πλέον ζει σε ένα κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων στο Apeldoorn. Όχι, δεν θέλουμε να κάνετε τις συγκρίσεις με το The Notebook, γιατί ίσως έχει κακογεράσει. 

Τις μέρες που ο καιρός δεν είναι καλός, ο Peter δεν «σκιπάρει» την επίσκεψη. Παίρνει ταξί ή τον πηγαίνουν τα παιδιά του ως εκεί με το αυτοκίνητο. Όταν πηγαίνει με το ποδήλατο, του παίρνει γύρω στη μια ώρα μέχρι να φτάσει στο άσυλο και άλλη μια για να επιστρέψει στο σπίτι. Όταν έχει άνεμο, ίσως του παίρνει και λίγο παραπάνω. Κάτι μπήκε στο μάτι μας, μη δίνετε σημασία. 

«Έχω κάνει σκι με μεγάλη ευχαρίστηση», λέει ο ίδιος στο De Stentor, αναφέροντας πως για να μένει ζεστός σε αυτές τις διαδρομές, φοράει μια μπλε στολή σκι. «Οπότε πάντα θα φτάνω στη γυναίκα μου», τονίζει. 

Ακόμα και να ήθελε να κάνει αυτή την καθημερινή διαδρομή με το αυτοκίνητο, δεν θα μπορούσε, μιας και η άδεια οδήγησής του δεν έχει εγκριθεί και δεν έχει αμάξι εδώ και αρκετά χρόνια. Παρόλα αυτά, δεν το σταματάει τίποτα. Η ζωή του άλλαξε όταν η σύζυγός του μεταφέρθηκε σε άσυλο αλλά βρίσκει τα καλά: «Περπατάω πολύ λιγότερο τώρα, αλλά το ποδήλατο πάει μια χαρά». 

Ο Peter λέει πως η σύζυγός του δεν έχει ιδέα σε τι διαδικασία μπαίνει ο ίδιος για να πάει να τη δει. Ούτε πόση ώρα κάνει ποδήλατο και σε τι συνθήκες. «Παρατηρώ πως μου κάνει μια πολύ ωραία αγκαλιά πού και πού», αναφέρει, παρόλο που ξέρει πως δεν πάει το μυαλό της. Από τη στιγμή που ο δρόμος δεν είναι επικίνδυνος, αν και ο ίδιος θα εκτιμούσε μερικές βελτιώσεις, τα παιδιά του τον ενθαρρύνουν να πηγαίνει καθημερινά να βλέπει τη μητέρα τους. «Νομίζω κρατούν ο ένας τον άλλο ζωντανό με αυτό. Ελπίζω ο πατέρας μου να εμπνεύσει και άλλους ανθρώπους», λέει ο γιος του, Wouter. 

Η αφοσίωση του Peter είναι τουλάχιστον αξιοθαύμαστη. Κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε να έχει παραπάνω χρόνο με τη σύζυγό του. «Θέλω να τη βλέπω, να ακούω τη φωνή της. Όταν μπαίνω στο άσυλο, κατευθείαν καταλαβαίνω πού είναι. Δεν είναι πλέον εκείνη που ήταν», λέει. «Αλλά είμαι ακόμα ερωτευμένος μαζί της». 

Εντάξει, παιδιά, σταματάμε. Άνθρωποι είμαστε. Λυγίσαμε.