Υπάρχει τρόπος να μιλήσεις για το σεξ χωρίς να γίνεις γραφικός σε σημείο ετεροντροπής ή εντελώς κυνικός, κάνοντάς το να μοιάζει με είδος προπόνησης; Ναι, κάνοντάς το να φέρνει περισσότερο σε bullet λίστας με τα “to do” σου. Κάπως έτσι καταπιάστηκε με αυτό η Magdalene J.Taylor, συγγραφέας που ασχολείται με θέματα σεξουαλικότητας και πολιτισμού, σε κείμενό της στους New York Times. Άσχετο, αλλά την ίδια στιγμή, συνεργάτες του μέσου το κατακραυνώνουν για όλους τους λάθος λόγους με τους οποίους έχει προσεγγίσει τα τρανς άτομα και όσα τα αφορούν. Τέλος πάντων.
Από ό,τι φαίνεται, οι Αμερικανοί βρίσκονται εν μέσω μιας πανδημίας μοναξιάς. Δεν κάνουν αρκετό σεξ. Ίσως και καθόλου. Σε σχεδόν όλες τις δημογραφικές ομάδες, Αμερικανοί ενήλικες, ηλικιωμένοι αλλά και νέοι, single και δεσμευμένοι, πλούσιοι και φτωχοί, κάνουν λιγότερο σεξ από ποτέ. Όχι τώρα. Όχι τα τελευταία χρόνια, λόγω της πανδημίας. Οι Αμερικανοί κάνουν λιγότερο σεξ από ποτέ τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Το σεξ δεν αποτελεί τη μοναδική μορφή ολοκληρωμένης ανθρώπινης αλληλεπίδρασης. Ούτε πανάκεια για όλες τις μορφές μοναξιάς. Πρέπει, ωστόσο, να παραδεχτούμε πως θεωρείται ένα σημαντικό μέρος της κοινωνικής μας ευεξίας, και όχι μια “παρασπονδία” ή μια “δευτερεύουσα ιδέα”. Η αύξηση της μοναξιάς συμβαδίζει στενά με τη μείωση του σεξ. Σύμφωνα με τους NYT, περισσότεροι από το ένα τέταρτο των Αμερικανών δεν είχαν κάνει σεξ ούτε μια φορά τον τελευταίο χρόνο, σύμφωνα με τις απαντήσεις τους στην τελευταία Γενική Κοινωνική Έρευνα, το 2021. Εν τω μεταξύ, πρόκειται για το υψηλότερο επίπεδο έλλειψης σεξ στην ιστορία της έρευνας. Στο ποσοστό αυτό, περιλαμβάνεται σχεδόν το 30 των ανδρών κάτω των 30, ποσοστό που έχει τριπλασιαστεί από το 2008.
Στη δεκαετία (που αγαπάνε ακόμα κι όσοι δεν έχουν ζήσει) του 1990, οι μισοί Αμερικανοί έκαναν σεξ τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Σήμερα, το ποσοστό αυτό είναι κάτω από το 40%. Σε πολύ απλά νέα, η συχνότητα του σεξ έχει μειωθεί. Και μαζί με το σεξ έχουν επίσης μειωθεί κατακόρυφα και η συγκατοίκηση, η συμβίωση, ο χρόνος που αφιερώνεται σε φίλους κκαι εραστές. Όλα αυτά δεν αποτελούν ξεχωριστά ζητήματα, αλλά συμπτώματα της ίδιας πολιτισμικής κακοδαιμονίας. Μιας απομόνωσης “που καταστρέφει την κοινωνική ζωή, την ερωτική ζωή και την ευτυχία των Αμερικανών”.
Η συμβολή του Covid-19 στη μοναξιά
Το να κατηγορήσουμε τον Covid-19 για την κατάρρευση της κοινωνικής μας ζωής είναι μια εύκολη λύση. Ωστόσο ο κορωνοϊός ευθύνεται μόνο μερικώς. Μεταξύ 2014 και 2019, η μείωση του χρόνου που αφιερώνουν οι άνθρωποι σε φίλους ήταν υψηλότερη από ό,τι ήταν κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Πρακτικά, κατά τη διάρκεια της υγειονομικής αυτής κρίσης, πολλοί Αμερικανοί περνούσαν όλο και περισσότερο χρόνο μόνοι τους, χωρίς φίλους ή ερωτικούς συντρόφους. Είνα ήδη γνωστό πως οι νεότεροι Αμερικανοί είναι, ως γνωστόν, λιγότερο πιθανό να κάνουν σεξ από τις γενιές των γονιών τους. Και όταν κάνουν σεξ, το κάνουν με λιγότερους συντρόφους.
Με κάποιο τρόπο η “ματαιότητα” σαν concept έχει μπει στο παιχνίδι, με κάποιους να πιστεύουν πως η επιδίωξη του σεξ είναι εντελώς μάταιη. Έχουν αρχίσει να εκλαμβάνουν το να βγαίνουν έξω, να περνούν χρονο με φίλους και να γνωρίζουν νέους ανθρώπους επίσης μάταιο. Συνέπεια αυτής της πεποίθησης είναι σύντομα να φοβούνται ότι δεν θα καταφέρουν ποτέ να βρουν σεξουαλικό σύντροφο, αλλά αρχίζουν να φοβούνται ακόμα και τις πλατωνικές, κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. Κάπως έτσι, το σεξ είναι μόλις μια συνιστώσα της συνολικής απομόνωσής τους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι αυτή πάνω στην οποία στηρίζεται το γενικότερο πρόβλημα.
Το μονοπάτι της ασεξουαλικότητας
Οι γυναίκες και οι άνδρες, σύμφωνα με το κείμενο, όχι μόνο βαδίζουν μαζί προς την ασεξουαλικότητα, αλλά επίσης βρίσκονται στον ίδιο δρόμο προς τη μοναξιά. Οι νεαρές γυναίκες είναι πιο πιθανό να πουν πως έχασαν επαφή με τους φίλους τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Παράλληλα, μια βρετανική μελέτη διαπίστωσε πως οι γυναίκες ήταν πιο πιθναό να αναφέρουν πως αισθάνονται μοναξιά “συχνά” ή “πάντα”, σε σχέση με τους άνδρες συμμετέχοντες.
Μπορεί η αναφορά να επικεντρώνεται στην έλλειψη σεξ στις ζωές των νέων ανδρών, αλλά και στην ιδεολογία των incels, αλλά η μείωση του σεξ και η αύξηση της μοναξιάς και της κοινωνικής απομόνωσης δεν είναι ανδρικά προβλήματα. Στην Αμερική του 21ου αιώνα, η μοναξιά είναι παντου και ο κλισέ φόβος του μέσου γυμνασιόπαιδου πως όλος ο κόσμος κάνει σεξ εκτός από εκείνο, είναι εδώ και είναι αληθινός. Σαν σε μια επανάληψη ενός μοτίβου.
Δεν υπάρχει μια λύση, ούτε μια αιτία. Προφανώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν την ευθύνη τους, αλλά η σημερινή κοινωνική μας μοναξιά, και η έλλειψη σεξ, είναι αποτέλεσμα γενικότερων κοινωνικών και πολίτισμικών αλλαγών, ενώ η συνέχισή της διαιωνίζει αυτές τις αλλαγές περαιτέρω. Πάντως η συγγραφέας προτείνει όσοι μπορούμε να κάνουμε σεξ, να κάνουμε, όλο και περισσότερο. Γιατί “οφείλουμε”. Κάθε άνθρωπος πρέπει να κάνει σεξ, όσο περισσότερο μπορεί, όσο πιο ευχάριστα μπορεί, όσο πιο συχνά μπορεί.
“Εδώ είνα η σπάνια ευκαιρία να άνεις κάτι για τη βελτίωση του κόσμου γύρω σου που δεν περιλαμβάνει τίποτα περισσότερο από το να αφεθείς σε μια από τις πιο βασικές απολαύσεις της καθημερινότητας”.
