Τις τελευταίες δεκαετίες, ήρθε το sex positivity και κάπως μάς έκανε (όπου “μας” – κοινωνία) να αναθεωρήσουμε τη στάση μας απέναντι στη σεξεργασία. Εν τω μεταξύ, η ίδια η σεξεργασία, απαλλαγμένη από τις “ενοχές” έχει τρυπώσει σε ντοκιμαντέρ, ταινίες, σε φωτογραφικά projects καταφέρνοντας να κάνει πιο εμφανείς τις για καιρό “κρυφές” πτυχές της. 

Σε αυτό το κείμενο συγκεντρώσαμε κάποια φωτογραφικά projects οι καλλιτέχνες των οποίων τόλμησαν να βάλουν τη “σεξεργασία” μπροστά. Να τη δείξουν όπως είναι, με το πιο ωμό, καθημερινό και τελικά όχι και τόσο ενοχικά κρυμμένο πρόσωπό της. Μερικές καταγραφές των ζωών των σεξεργατών που καταφέρνουν να δείξουν την ουσιαστική πλευρά του επαγγέλματος. 

COLD LUNCH, ROXY LEE

Η Roxy Lee, μέσα σε όλα, καταγράφει τη ζωή της στη σελίδα της, @sausageandcustard, καταφέρνοντας να μετατρέψει σε εξαιρετικά ελκυστικό ό,τι εύκολα θεωρείται γκροτέσκο. Τα ψηλοτάκουνά της, τα sex toys της, τα λιπαντικά της και οτιδήποτε είναι απαραίτητο στη δουλειά της, κλέβει χώρο στα κλικς της συλλογής της, “Cold Lunch”. Σε αυτή όλες οι λεπτομέρειες που αποτελούν το όλο σύμπαν της τηλεργασίας αποκαλύπτονται χωρίς ντροπές και δεύτερες σκέψεις. Εναλλακτικά, οι φωτογραφίες θα μπορούσαν να βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα “τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες”. 

EXOTIC DANCERS, STEVIE VERROCA AND MADA REFUJIO

Να μιλήσουμε για στριτίζ; Το φωτογραφικό ντούο Stevie Verroca και Mada Refujio συνεργάζονται σε μια συλλογή φωτογραφιών με πάρα πολύ αγάπη για τον κλάδο του στριπτίζ. Ρίχνοντας φως στην “περίπλοκη σχέση της Αμερικής με το σεξ”, καταφέρνουν να δείξουν στο κοινό πορτραίτα χορευτών στη σκηνή, αλλά και στιγμές από τις προσωπικές ζωές των εργαζόμενων σε στριπ κλαμπς. 

COLOR LEHMITZ, ANDERS PETERSON

Ο Σουηδός φωτογράφος Anders Peterson ήταν γύρω στα 20 όταν ανακάλυψε μια περιοχή στην καρδιά του Αμβούργου, που ίσως δεν έπρεπε να ανακαλύψει. Η περιοχή είναι γνωστή ως “the most sinful mile”. Μιλώντας για αμαρτία, στον δρόμο με τους σεξεργάτες και τις σεξεργάτριες, περνώντας ανάμεσα σε αναμένα τσιγάρα και ονειρεμένα σώματα, βρέθηκε στο Cafe Lehmitz. Εκεί οι ντόπιοι έβρισκαν ό,τι έψαχναν κάποια βράδια. Ίσως και τα περισσότερα: Ποτό, χορό, πορνεία. Ο Peterson έστρεψε τον φακό του σε όσους σύχναζαν εκεί, εργαζόμενους και πελάτες για τρία ολόκληρα χρόνια. Όσα κατέγραψε και ξεσκάρταρε έγιναν ένα πολύ ρεαλιστικό, βαθιά ανθρώπινο λεύκωμα.