Από πάρτι, καλύτερο από αυτό που σκηνοθέτησε ο Ντάμιεν Σαζέλ, δύσκολα θα βρεις. Είναι το πιο ξέφρενο, έκλυτο, ασύδοτο, εξωφρενικό, καρναβαλικό πάρτι, από αυτά που πρέπει να τα δεις με τα ίδια σου τα μάτια για να τα πιστέψεις και που οι πιθανότητες να βρεθείς καλεσμένος είναι ελάχιστες. Αυτή η ταινία είναι μια ωδή στην παρακμιακή ηθική της βιομηχανίας του Χόλιγουντ. Που παραμένει αδιάλειπτα αμετακίνητη στους νόμους που τη διέπουν από το ξεκίνημά της. Το Χόλιγουντ είναι ρατσιστικό, σεξιστικό, μισογύνικο, κυνικό, που σε βλέπει σαν ένα όμορφό πρόσωπο που παράγει χρήματα και θα σου ρουφήξει τη ψυχή. Τα μεγάλα στούντιο ανήκουν σε λευκούς γέρους που γουστάρουν ανήλικα και οι ηθοποιοί τους πρέπει να είναι διαθέσιμοι για να βγάζουν τα γούστα τους (είδαμε μια ηθοποιό να κατουρεί στη χοντρή κοιλιά ενός υπερήλικα δίπλα από τα βουνά με κοκαΐνη). Και φυσικά είναι εύκολα αντικαταστάσιμοι.
Η ταινία είναι ένα αριστούργημα. Καλοφτιαγμένο, εμφανώς ακριβό. Μιλάμε για μια ταινιάρα, την μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι ταινίες είναι μαγικές, καθώς μας παρασύρει στον όμορφο, τρομερό κόσμο που αναγνωρίζουμε ως Χόλιγουντ ακόμη και σήμερα. Είναι πραγματικά ο λόγος που μια τυχαία Τετάρτη, κουρασμένοι από τις δουλειές μας, θα τρέξουμε σε ένα κεντρικό σινεμά, θα στηθούμε στην ουρά μέσα στο κρύο να βγάλουμε τα εισιτήρια (όπως παλιά), θα πάρουμε το ποπκορν μας να το μοιραστούμε με τους φίλους μας και, έτσι, συλλογικά, θα το απολαύσουμε. Και θα μαγευτούμε. Θα νιώσουμε λίγο καλύτερα όταν επιστρέψουμε σπίτι μας, στην ρουτίνα μας.
Ο Σαζέλ το ένιωσε και το έκανε. Ξεγύμνωσε τους όμοιούς του κι έγινε το μαύρο πρόβατο του Χόλιγουντ. Ποιος θα το φανταζόταν ότι σχεδόν μια δεκαετία μετά το La La Land (γλυκανάλατο) απέκτησε το κυνισμό που οφείλει να έχει κάθε άνθρωπος που ζητάει τα λεφτά μας για να μας παρουσιάσει ένα έργο του; Φαινομενικά, με τα ίδια πράγματα ασχολείται. Το Χόλιγουντ δηλαδή. Εδώ, μας το σερβίρει στη μετάβαση από τη βουβή παραγωγή ταινιών στις ταινίες με ήχο (τα «talkies», από τις καλύτερες σκηνές εκείνη που δείχνει τη Nellie στα γυρίσματα της πρώτης της ταινίας με ήχο, να προσπαθεί να πει τα λόγια της) όταν η βιομηχανία ήταν ακόμα φρέσκια και ανακάλυπτε τι μπίζνα θα μπορούσε να γίνει.
Είναι 1926 και γυρίζονται ταινίες στην έρημο της Καλιφόρνια. Η Μάργκοτ Ρόμπι είναι η ραγισμένη ψυχή που μπορείς να συναντήσεις στους καλιφορνέζικους λόφους. Μια διαλυμένη, ασυμβίβαστη, γεννημένη σταρούμπα, πανέμορφη φτωχάλα που θέλουν να βλέπουν οι άντρες γυμνή και οι γυναίκες να υποφέρει. Βγάζουν σπίθες τα μάτια της. Και, ως θεατής, αν βρεθεί άνθρωπος που κατάφερε να πάρει τα μάτια του από πάνω της, να παραδοθεί στην επιστήμη να τον μελετήσουν. Ο Μπραντ Πιτ είναι όλα αυτά που κάνουν το brand Πιτ (με κάτι τέτοια χαίρομαι). Ακαταμάχητος και απογοητευμένος που έχει παγιδευτεί σε κοστούμια. Η ταινία έχει τρεις πρωταγωνιστές. Τους διάσημους και τον Ντιέγκο Κάλβα που ήρθε η ώρα να γίνει διάσημος. Κι ακολουθεί την καριέρα τους στο Χόλιγουντ. Σε αυτό το επικό τρίωρο παραμύθι με την καλύτερη μουσική που γράφτηκε για ταινία φέτος και μας λέει ότι μπορεί να αλλάζει και ο κόσμος στον οποίο έχουν πουλήσει τις ψυχές τους, αλλά πάντα θα υπάρχει αυτός ο κόσμος.
Κάποιοι το χαρακτήρισαν αδικαιολόγητα ακριβό (εντάξει, 80 εκατομμύρια δεν τα λες και λίγα). Δεν θα συμφωνήσουμε. Δεν θέλουμε άλλες μαραζιάρικες ταινίες, δεν θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις κουλτουριάρικες ευρωπαϊκές ταινίες των Καννών από εκείνες των μεγάλων στούντιο σε λίγο. Δεν είναι μια χαζοταινία (αυτό είναι το Top Gun αλλά το έβαλαν στα Όσκαρ γιατί σου λέει ο Τομ το γεμίζει το ταμείο των κινηματογράφων, εσύ που μας ξεφτιλίζεις λέγοντας ότι το εργοστάσιο ονείρων στην πραγματικότητα είναι το χειρότερο μέρος του κόσμου για τους υπαλλήλους του, θα τιμωρηθείς). Γιατί να βραβεύσει η Ακαδημία μια ταινία που δείχνει πώς φέρεται στους μαύρους, Kινέζους, Λατίνους ηθοποιούς της; Υπάρχει μια σκηνή με το Blackface που πραγματικά είναι σοκαριστική. Οι κομπάρσοι είναι απλά άνθρωποι που δεν ξέρουν καν τα ονόματά τους. Αναλώσιμοι. Αν ο Τόμπι Μαγκουάιρ είχε λίγο περισσότερο χρόνο σε αυτό το πολυεπίπεδο σεξ μπουντρούμι S&M, θα ήμασταν υπόχρεοι στον Σαζέλ. Ένας κινηματογραφικός παραγωγός που περπατά στην έρημο, τη νύχτα, με το κεφάλι του κολλημένο σε ένα κάθισμα τουαλέτας και η σκηνή που παρακολουθεί (με το κεφάλι σφηνωμένο στο κάθισμα τουαλέτας) είναι το πιο αστείο κομμάτι της ταινίας.
Η ταινία αυτή σου δείχνει πώς κατασκευάζονται οι σταρ και γιατί μας αφορά η ζωή τους. Οι σχέσεις και οι χωρισμοί τους. Γιατί έτσι δουλεύει η βιομηχανία. Μερικές φορές είναι τόσο ρηχές οι χολιγουντιανές ταινίες, όσο οι διάλογοι που έγραψαν στον Μπραντ Πιτ σε αυτή την ταινία. Αλλά, πληρώνει το κοινό το εισιτήριο γιατί θέλει να γίνει μέρος της βιομηχανίας. Αν σας άρεσε η ταινία, μπορείτε να διαβάσετε και το βιβλίο «Hollywood Babylon». Η λαίδη Φέι Ζου της Λι Τζουν Λι είναι ξεκάθαρα η Άννα Μέι Γουόνγκ , η πρωτοποριακή Κινεζοαμερικανίδα σταρ.
Τρεις και ώρες μαγείας με μουσική, χορό, ναρκωτικά, σεξ, έρωτα και προδοσία. Αυτό είναι το Χόλιγουντ. Υπάρχει γιατί μεταμορφώνει τη ζωή μας. Μας δίνει τις πολιτιστικές αναφορές μας. Μας δίνει μια συλλογική εμπειρία. Η ιστορία του Χόλιγουντ είναι γεμάτη πανάκριβες παραγωγές των οποίων οι σκηνοθέτες είχαν λόγους να φοβούνται ότι μπορεί να μην δουλέψουν ποτέ ξανά σε αυτή την πόλη. Ο Σαζέλ είναι κομμάτι αυτής της ιστορίας πλέον. Και έγινε αγαπημένος σκηνοθέτης του κοινού και όχι των κριτικών (κομμάτι της βιομηχανίας κι αυτοί). Ποια ατάκα θα σας μείνει; “Δεν γίνεσαι σταρ, γλυκέ μου. Ή είσαι ή δεν είσαι”.
Υγ: Αν δεν το σηκώσει ο Τζάστιν Χούρβιτς για τη μουσική, ξέρετε πόσο τους πόνεσε το Babylon. Η Τζιν Σμαρτ είναι υπέροχη.
