‘Οταν πλέον οι άνθρωποι δεν θα έχουν τίποτα να φάνε, θα φάνε τους πλούσιους. Τα έλεγε ο Ρουσό και μόνο στο Χόλιγουντ τον πήραν σοβαρά (εντάξει, προβοκατόρικες υπερβολές). Το φαγητό δεν είναι προνόμιο, είναι ανάγκη. Κάτι που δεν έχει κανένα αντίκρισμα όταν διαβείς το κατώφλι ενός fine dining εστιατορίου. Εκεί, πιστεύουν ότι το φαγητό είναι Τέχνη. Ποιοι είμαστε εμείς να υποστηρίξουμε ότι ταξικό προνόμιο σημαίνει να απολαμβάνεις περιττές πολυτέλειες της παρακμής;
Η υπόθεση αυτού του σπαρταριστού θρίλερ ξεκινά με κοντινά πλάνα ενός νεαρού ζευγαριού που περιμένει σε μια προβλήτα για να επιβιβαστεί σε ένα σκαφάκι με προορισμό ένα απομονωμένο εστιατόριο και να γευτούν το degustation menu του ενός διάσημου σεφ, ένα εξαιρετικά φανταχτερό δείπνο που σερβίρεται σε ένα ιδιωτικό νησί σε ένα εστιατόριο που εξυπηρετεί μόνο 12 άτομα. Είναι ένας κόσμος απρόσιτος για τον μέσο άνθρωπο της εργατικής τάξης και, όχι, δεν απεικονίζεται ποτέ στα ριάλιτι μαγειρικής. Δεν περίμεναν βέβαια ότι θα τους σερβίρουν αποκαλύψεις, βία και το χάος. Προχωράμε. Όσα λιγότερα γνωρίζετε, τόσο καλύτερα για εσάς ως θεατές.
Τα fine dining εστιατόρια είναι μια μικρογραφία της ζωής μας. Οι πλούσιοι τρώνε το φαγητό που προετοιμάζουν οι εξαιρετικά εργατικοί και ταλαντούχοι μάγειρες που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα και οι μετανάστες πλένουν πιάτα για ελάχιστα μετρητά στο χέρι. Καλεσμένοι του σεφ (στην ταινία) είναι αντιπαθητικοί tech bros, το ηλικιωμένο ζευγάρι με λεφτά και μυστικά κακοποίησης, ένας αποτυχημένος μεσήλικας ηθοποιός που δεν είχε ποτέ κάποιο ταλέντο, μια διάσημη κριτικός γαστρονομίας και το ανθρώπινο pet της. Στερεοτυπικοί χαρακτήρες που υπάρχει λόγος που τους αποδίδονται τόσα κλισέ μαζεμένα. Είναι βγαλμένα από την πραγματικότητα.
Οι καλεσμένοι του σεφ αντιπροσωπεύουν κοινωνικά και ταξικά στρώματα, άτομα που έχουν χρήματα και επιρροή σε άλλους. Η ταινία σε σημεία φαίνεται υπερβολικά παράλογη. Από την άλλη, πασπαλίζουν με φύλλα χρυσού την πίτσα σε κάτι τέτοια εστιατόρια. Παράλογη έχει καταντήσει η καθημερινότητά μας. O Ρέιφ Φάινς είναι εκπληκτικός ως σεφ Slowik. Η Άνια Τέιλορ- Τζόι υπάρχει για να δώσει την ιστορία θλίψης του σεφ και για να κάνει παράξενα συμπαθή έναν παρανοϊκό άνθρωποπου διψάει για εκδίκηση. Ο Νίκολας Χουλτ είναι πάντα εξαιρετικός. Αλλά, η ταινία ανήκει στον Φάινς και στην ερμηνεία του. Και στην Χονγκ Τσάου. ΤΡΟΜΕΡΗ.
Αν σου άρεσε το Τρίγωνο της Θλίψης, θα την λατρέψεις. Είναι αστεία, είναι σκοτεινή, είναι ξεκαρδιστική και δεν σου δίνει καμία απάντηση στο τέλος. Σου δίνει αδίστακτη σάτιρα. Ο Μαρκ Μάιλοντ ξέρει τι γεύση έχει η καλή σάτιρα από το κορυφαίο Succession (όπως και ο σεναριογράφος Ουίλ Τρέισι, ενώ ο Σεθ Ράις είναι βετεράνους του The Onion). Έχει σχέση η ταινία με το κλείσιμο του Noma; Όχι (είναι ένα αστειάκι του Twitter). Αλλά, το Vulture έγραψε τον καλύτερο τίτλο της χρονιάς: Noma, The Menu-est of Restaurants, Is Closing.
Υγ: δεν είναι τυχαίο ότι τρεις ταινίες, το “The Menu”, το βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα των Καννών “Triangle of Sadness” και το σίκουελ “Glass Onion” είναι μαύρες κωμωδίες για πλούσιους ανθρώπους που έχουν βρεθεί απομονωμένοι σε ένα νησί.
Υγγ: οι foodies δεν αγάπησαν την ταινία, αναμενόμενο. Κανείς δεν θέλει να τον τρολάρουν αλύπητα όλοι. Αλλά, το “Μενού” δεν αφορά το φαγητό. Αφορά το να πουλάς την ψυχή σου για να γίνεις επιτυχημένος και κάπου στην πορεία να συνειδητοποιείς ότι όλα είναι μάταια.
