Τι δεν είναι το “The Pale Blue Eye“; Μια ταινία που θα έκανε τον κόσμο να πληρώσει εισιτήριο και να την δει στο σινεμά, Δεν είναι ούτε “Φάλαινα“, ούτε “Aftersun“. Είναι, ωστόσο, μια ταινία που παίρνει τόσο σοβαρά τον εαυτό της που έβαλε πραγματικά καλούς ηθοποιούς στο καστ. Και τι κατάφερε; Να προσπαθήσουμε πάνω από δυο φορές να την δούμε γιατί μας κοίμιζε. Είναι τόσο αργή που αναρωτιέσαι αν έχει επιτεθεί κάποιος μύκητας στον οργανισμό σου και σε έκανε ζόμπι που δεν καταλαβαίνεις από πλοκή (“The Last of Us” σε σκέφτομαι συνέχεια).
Μέχρι και ο Κρίστιαν Μπέιλ μας φάνηκε κάπως βαρύς. Είναι και το γοτθικό μυστήριο -που δεν ξέρουμε γιατί έχει νόημα να μεταφερθεί στις οθόνες μας- κάπως ζοφερό. Η υπόθεση δεν είναι βγαλμένη από το Hollyweird. Είναι βγαλμένη από κάποιο σκονισμένο συρτάρι με σενάρια, είναι παλιομοδίτικη (είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Λ. Μπάγιαρντ). Αν θέλετε μοντερνιά να δείτε το Bodies, Bodies, Bodies. Εδώ θα δείτε τα χιονισμένα τοπία της κοιλάδας Hudson. Προχωράμε.
Ένας θάνατος (απαγχονισμένος άνδρας βρέθηκε στο δάσος, η καρδιά του είχε αφαιρεθεί πρόχειρα και τα τραύματά του υποδηλώνουν έναν άνδρα δολοφόνο) έχει συμβεί στην πανεπιστημιούπολη της στρατιωτικής ακαδημίας στο Γουέστ Πόιντ και ένας boomer ντετέκτιβ απρόθυμα συμφωνεί να ερευνήσει την υπόθεση. Ο Κρίστιαν Μπέιλ. Ο Μπέιλ υποδύεται τον θλιμμένο αλκοολικό χήρο Ογκάστους Λάντορ, έναν άλλοτε διάσημο ντετέκτιβ που τώρα είναι απομονωμένος και καταθλιπτικός. Η σύζυγός του πέθανε πριν από αρκετά χρόνια και η έφηβη κόρη του, μάλλον, έφυγε από το σπίτι. Το σώμα που βρέθηκε, αυτό ενός δόκιμου, που κρεμάστηκε και αργότερα κάποιοι του έβγαλαν την καρδιά του, ένα τελετουργικό του αποκρυφισμού. Έτσι εξηγείται η τόση ομίχλη και τα κοράκια. Για ατμόσφαιρα.
Ένας από τους δόκιμους που εμπλέκονται στην υπόθεση, είναι ο Έντγκαρ Άλαν Πόε (ωραίος ο Χάρι Μέλινγκ αλλά η απεικόνιση του Πόε ως ποιητή με εμμονή με το θάνατο είναι καρτουνίστικη, θυμίζει περισσότερο τον Σέρλοκ Χολμς ). Αν καταφέρετε να μην γελάσετε όταν συναντήσει την Τζίλιαν Άντερσον, σας θαυμάζουμε. Την Λούσι Μπόιντον την ξεχνάς μόλις πέσουν τα credits. O Σκοτ Κούπερ που το σκηνοθετεί δεν ήθελε να κάνει απλά μια ταινία για να περάσουμε καλά. Γουέστερν ξέρει να κάνει ο άνθρωπος. Βαρεθήκαμε αφόρητα μέχρι την τελευταία πράξη, την πράξη της ανατροπής. Να περιμένετε κι έναν απροσδόκητο ευνουχισμό.
Αν έχετε γυρίσει κουρασμένοι από το γραφείο, δείτε καλύτερα κάτι άλλο.
