"Αισθησιακή, αλλόκοτη, γκροτέσκα": Η σύγχρονη θηλυκότητα μέσα από 9 φωτογραφίες

Το cult κινηματογραφικό αριστούργημα της Věra Chytilová, Daisies (1966), κορυφώνεται με ένα ξέφρενο φυνάλε, στο οποίο οι δυο πρωταγωνίστριες γευματίζουν σε ένα πλούσιο τραπέζι με εκλεκτό φαγητό. Προχωρώντας στο μεγάλο τραπέζι, οι δυο γυναίκες καταβροχθίζουν ολόκληρη τη γιορτή σε ένα όργιο ακραίας κατανάλωσης. Η ταινία και το φινάλε της δεν αναφέρονται τυχαία σε αυτές τις γραμμές. Αποτελούν την κύρια έμπνευση της ομαδικής οέκθεσης “(It’s My Party) I Can Cry If I Want To”. Είναι, αν θες, μια ωραία παρομοίωση τους πώς «καταναλώνεται» η θηλυκότητα στις μέρες μας.

«Αυτή η σκηνή ξεπερνά το κατώφλι του όμορφου και του τερατώδους», εξηγεί μια από τις επιμελήτριες της έκθεσης, Ariane Heloise Hughes, στο Dazed. «Οι δυο γυναίκες πρωταγωνίστριες μπλέκουν σε έναν καυγά με φαγητά. Παιχνιδιάρικο, αλλά παράλογο, κομψό, αλλά αμήχανο, αθώο, αλλά διεστραμμένο. Θεωρώ ότι αυτή η δυαδικότητα χαρακτηρίζει τη γυναικεία εμπειρία, τόσο σωματικά όσο και κοινωνικά, επομένως παρείχε το τέλειο σημείο εκκίνησης για να μοιραστείτε με τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν».

Η έκθεση έρχεται αντιμέτωπη με ιδέες για την ομορφιά, την υστερία και τις προκαταλήψεις της λεγόμενης θηλυκότητας. Από τη χρήση του βερνικιού νυχιών (παραδοσιακά, ένα σύμβολο της γυναικείας ανάγκης για φροντίδα της εμφάνισης και ματαιοδοξίας) μέχρι τον επανασχεδιασμό της «συμβατικής» εικόνας της γυναίκας, σε κάτι το «γκροτέσκο, αλλόκοτο και τρομακτικά εντυπωσιακό», οι καλλιτέχνιδες που συμμετέχουν δίνουν πολλές ιδέες για το concept που η Hughes περιγράφει ως «ποικιλομορφία της γυναικείας εμπειρίας».

Εκτός από την ίδια τη Hughes, στην έκθεση περιλαμβάνονται έργα των Juno Calypso, Xu Yang και Victoria Cantons, Vilte Fuller, Catherine Mulligan, Elsa Rouy, Brittany Shepherd, Olivia Sterling και Caroline Zurmely. Όλες, με έναν τρόπο, ασχολούνται με την ιδέα της κατανάλωσης. «Είτε είναι μέσω της απεικόνισης του φαγητού και της πράξης του φαγητού, μέσω της καταναλωτικής κουλτούρας, είτε ως έννοια, υπάρχει μια αίσθηση αντικειμενοποίησης και της συνακόλουθης κατανάλωσης του γυναικείου σώματος από τον θεατή».

Η Hughes μέσα σε όλα ελπίζει πως η έκθεση θα επανεξετάσουν τις ιδέες τους για το «θηλυκό», την εμπειρία των γυναικών και το τι συνιστά γυναικεία ζωή, πώς «καταναλώνουν τις εικόνες των γυναικών στην καθημερινότητά τους».

Δες παρακάτω μερικά από τα έργα της έκθεσης: