Μία συνηθισμένη κύλιση της ροδέλας του ποντικιού προς τα πάνω (ναι, υπάρχουν ακόμα, άσχετα αν έχουμε συνηθίσει όλα να είναι αφής στις μέρες μας) και ένα χασμουρητό, αποτέλεσμα της βαρεμάρας/νύστας που δημιουργεί η διαδικασία της πέψης μετά το μεσημεριανό φαγητό, “ευθύνεται” για αυτό το κείμενο. Μόνο που, μόλις είδαμε τη συγκεκριμένη φωτογραφία, ξυπνήσαμε λες και ήπιαμε τετραπλό φρέντο εσπρέσο.
Σε γνωστή για την αγάπη της προς τα βιβλία, σελίδα, εμφανίστηκε ένα κλικ από αυτά που μας κάνουν να ζηλεύουμε (με την καλή έννοια), που μας βάζουν να σκεφτούμε πόσο διαφορετική θα ήταν η καθημερινότητά μας και η ζωή μας γενικότερα, αν κάναμε αυτό που πραγματικά θέλουμε, σε ένα μέρος που πραγματικά μας γεμίζει λόγω της διαμόρφωσής του.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η δουλειά παύει να είναι δουλειά και μετατρέπεται σε κάτι άλλο, σε κάτι που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε “ωραία, ανάλαφρη ασχολία”. Στο Facebook και στο ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ, λοιπόν, που ευτυχώς οι δημοσιεύσεις για τις Καραβίδες έχουν μειωθεί, είδαμε αυτό:
Η φωτογραφία είναι από τα γραφεία του New York Review of Books, του περιοδικού που, μαντέψτε, ασχολείται με τη λογοτεχνία, την κουλτούρα, το ΒΙΒΛΙΟ. Και όπως βλέπετε, οι συντάκτες του έχουν πολλά, πάρα πολλά. Και είναι παντού. Είναι διάσπαρτα. Είναι το ένα πάνω στο άλλο. Είναι δίπλα σε άδεια και γεμάτα μπουκάλια με αλκοόλ.
Τι ερώτηση είναι αυτή; Φυσικά και θα θέλαμε να δουλεύουμε εκεί. Όχι, όχι, δεν θα βάζαμε καμία τάξη. Έτσι μας αρέσουν να βλέπουμε τα βιβλία μας, από εδώ και από εκεί. Αν σας αρέσει και εσάς, τότε έχουμε και μία χρήσιμη πληροφορία να μοιραστούμε μαζί σας. Υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορσέζε, το The 50 Year Argument. Καλή προβολή. Ίσως αλλάξει ο τρόπος που βλέπετε τα βιβλία. Και την ακαταστασία, γιατί όχι;
