Ο Π.Ε. Δημητριάδης ξέρει ότι διψάμε για αγάπη με οδύνη νοθευμένη

Προφανώς, υπάρχει μια εξήγηση. Υπάρχει μια εξήγηση γιατί συμπαθούμε ανθρώπους που δεν έχουμε ποτέ γνωρίσει. Μπορεί να είναι συγγραφείς, ηθοποιοί, μουσικοί, ποιητές, ζωγράφοι, αθλητές, μοντέλα, σκηνοθέτες. Η λίστα είναι ατελείωτη. Κάτι θα έχουν γράψει, θα έχουν πει, ίσως, το βλέμμα τους, ο τρόπος που προφέρουν ένα γράμμα μας μετακινεί συναισθηματικά. Περίεργη εισαγωγή για μια συνέντευξη με “Τα Παιδιά της Παλαιότητας”. Ή και όχι.

Τον Παντελή από την Κέρκυρα δεν τον έχουμε γνωρίσει όλοι εμείς που όποτε μπαίνει η εισαγωγή του «Άλλη μια Νύχτα Σύγχυσης και Γέλιου» νιώθουμε να μας χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα. Ούτε εκείνος ξέρει πόσες φορές μας κράτησε παρέα. Ο Παντελής πάντα βρίσκει τον τρόπο με τα ποιήματά του, κάνοντας απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό, να μας μιλήσει. Και χαιρόμαστε που θα μας διδάξει αισθηματική αγωγή παρέα με τους φίλους του, Τα Παιδιά της Παλαιότητας, την Melentini, την Tango with Lions και τους Λάμδα το Σάββατο στο Gagarin 205. Ελπίζουμε να μην απορεί που μας έλειψε.

Ο Π.Ε. Δημητριάδης και η Χριστίνα Παπαλίτσα από την Κέρκυρα μας μίλησαν με αφορμή την εμφάνιση τους σε έναν μέρος φτιαγμένο για Αισθηματίες, το Gagarin 205. Τους ευχαριστούμε.

Πώς ασχημαίνουν μέσα στα μάτια μας τα όμορφα πρόσωπα;

Παντελής: Μπορώ να μιλήσω για μένα και τους αμυντικούς μου μηχανισμούς, τις συναισθηματικές μου μονώσεις, την ψυχαναγκαστική τελειοθηρία μου, τον άκρατο εστετισμό μου, την κλίση μου προς τη ρεφόρμα. Ας μείνουμε όμως σε ό,τι εξάγουμε από το τραγούδι, θα είναι καλύτερα για όλους.

Σας είδα και το καλοκαίρι στην Τεχνόπολη να τραγουδάτε το «Το λαϊκό το καφενείο». Έχετε σκεφτεί να κάνετε ένα δίσκο με διασκευές;

Παντελής: Οι διασκευές είναι κάτι εντελώς δευτερεύον και συγκυριακό για μας, οπότε δεν υπάρχει τέτοιος λόγος. Προσωπικά, η πρωτότυπη έκφραση είναι αυτό που πάντοτε με απασχολούσε και με ενδιέφερε πρωτίστως.

Δεν κάνετε συχνά live με τα Παιδιά της Παλαιότητας. Γιατί;

Παντελής: Για τους ίδιους πάνω-κάτω λόγους που δεν κάναμε συχνά και με τους Κόρε.Ύδρο. Τα project είναι ιδιαίτερα απαιτητικά, με τη συμμετοχή πολλών μουσικών συνήθως, και η έδρα μας ένα νησί στην άκρη της Ελλάδας. Χρειάζεται ένα οικονομικό background ισχυρό και πολλές ατομικές θυσίες για να γίνει η δουλειά όπως πρέπει, χωρίς τσαπατσουλιές. Τα τελευταία χρόνια δε, είμαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος ως προς την -κατά δύναμιν-υλική ανταμοιβή του οποιουδήποτε καλείται να συνεισφέρει σε μια προσπάθεια, που μπορεί εν τέλει να είναι συλλογική, αλλά έχει ως αφετηρία και επίκεντρο, καλώς ή κακώς, εμένα. Υπήρξαν περίοδοι που εξαιτίας της οικονομικής μου δυσπραγίας δεν αντάμειψα ανθρώπους με καίρια συνεισφορά και, το σκέφτομαι, δε νιώθω καλά γι’ αυτό.

«Τη ζωή μου σε τραγούδια στριμώχνω προσπαθώντας να την κάνω ενδιαφέρουσα».Πόσο αυτοβιογραφικός είναι ο στίχος αυτός;

Παντελής: Δεν ήταν τυχαία η επιλογή του συγκεκριμένου τραγουδιού. Είναι αβίαστα ένας ύμνος της γενιάς μας, που πολύ εύστοχα έχει αποκληθεί και «γενιά του MTV».

Πιστεύετε ότι μόνο στην Κέρκυρα ευλογούν τα κινητά σας;

Παντελής: Το βίωμα της λιτανείας είναι πολύ έντονο στην Κέρκυρα, νομίζω εντονότερο από ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελλάδας. Δυστυχώς, το βίωμα της μηχανικής καταγραφής κάθε εκδήλωσης από τον οποιονδήποτε, αντί της απόλαυσής της, είναι πλέον πάνδημο. Στη λιτανεία, εν προκειμένω, ευλογούνται οι καταγραφικές μηχανές αντί για τα κεφάλια των φερόντων αυτές.

Έχετε ακούσει ΛΕΞ;

Παντελής: Άκουσα μετά τον ντόρο που έγινε. Δε με άγγιξε. Είναι ένας ήχος, ένας τρόπος έκφρασης γενικότερα, που ποτέ δεν μου ήταν οικείος.

Πόσες φορές νιώσατε ότι η οικονομική κατάρρευση σας χτυπά την πόρτα;

Παντελής: Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου έχει περάσει υπό καθεστώς (γενικής) κατάρρευσης.

Μου αρέσει όταν οι άνθρωποι μιλάνε για τις αγχώδεις διαταραχές τους, νιώθω λιγότερη μοναξιά. Εσείς;

Παντελής: Θυμάμαι μικρός, στα γυναικεία μοναστήρια που ακουσίως σύχναζα, και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, άκουγα συζητήσεις μεταξύ ηλικιωμένων. Μία φορά θυμάμαι είχα ακούσει μία κυρία να απευθύνεται στη γιαγιά μου ως «ομοιοπαθής». Εξέπεμψε τέτοια θαλπωρή το μεταξύ τους κλίμα, που έγινε αυτόματα ένα πολύ δυνατό βίωμά μου. Θα ήθελα πολύ να καταλήξω ως ομοιοπαθής με κάποιον…

Κρατάτε ενθύμια από τα νιάτα σας; Πέρα από τους δίσκους των Κόρε. Ύδρο. Αυτά τα Αναμνηστικά που λέτε κι εσείς.

Παντελής: Έχω ένα κουτί γεμάτο γράμματα. Δεν έχω πετάξει τίποτα γραπτό, με εξαίρεση «τα γράμματα που κάηκαν στο βουνό», που κι αυτά δεν πετάχτηκαν…

Η νοσταλγία είναι ένα χαρακτηριστικό της κρίσης μέσης ηλικίας. Πιάνετε τους εαυτούς σας να θυμάστε τα παλιά;

Παντελής: Το έζησα πολύ έντονα την περίοδο των lockdown, τότε που αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα ένα πέπλο συντέλειας. Για πολλούς λόγους, συμπεριλαμβανομένης και της μοναδικής ευκαιρίας για εσωτερίκευση και αναστοχασμό, ήταν από τις ωραιότερες περιόδους της ενήλικης ζωής μου.

Τι ποστάρετε στα social media;

Παντελής: Σχεδόν τίποτα. Σπανίως έχω τη σφοδρή επιθυμία να μοιραστώ κάτι, κάποιο τραγούδι ή κάποια σκέψη μου πάνω στην επικαιρότητα, κατά κύριο λόγο όμως δεν ενδίδω στον πειρασμό. Κάποιες φορές γράφω στη σελίδα των ΠτΠ, ή και των ΚΥ ακόμα, πάντα με κάποια καλλιτεχνική αφορμή.

Τι αναμνήσεις έχετε από προηγούμενες νύχτες στο Gagarin που έγραψαν ιστορία;

Παντελής: Αυτή θα είναι η όγδοη παρουσία μου στη σκηνή του Gagarin. Αν εξαιρέσουμε μία παρασκηνιακά επεισοδιακή, ως opening act ξένου συγκροτήματος, στα τέλη του 2007, που ακριβώς επειδή ήταν αρνητική ως βίωμα τη θυμάμαι πολύ αμυδρά, οι αναμνήσεις μου είναι πολύ έντονες. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι η μνήμη μου αρχίζει και φθίνει, λόγω της πολυφαρμακίας κατά τις περιόδους των πανικών μου. Δεν ισχύει. Ό,τι έζησα με πάθος το θυμάμαι σα να ήταν χτες.