Συμβαίνει κάτι με την trap και την ευκολία με την οποία έχει μεταμορφωθεί σε σάκο του μποξ κάθε φορά που δεν ξέρει κανείς πώς να δικαιολογήσει τη βιαιότητα, δυο χρόνια εγκλεισμού μετά: έχει μετατραπεί σε ηδονική απόλαυση, κάτι σαν μικρή, αναπολογητική επανάσταση, όσων ξέρουν πώς, γιατί και πότε την ακούν. Σε όσους μπορούν τέλος πάντων να ξεχωρίσουν το κοινό της, να εντοπίσουν την αξία της ευφορίας που δημιουργεί διασκεδάζοντας τους μη εμμονικούς ακροατές της, αλλά και τους στίχους που σε μια άλλη συνθήκη, θα χαρακτήριζαν οι σημερινοί της haters “underground ποίηση” και τέλος πάντων όποιο άλλο όρο εφευρίσκει ένας comme il faut boomer όταν θέλει να βάλει κάτι μη αποστειρωμένο στο σύμπαν του. Στο μεταξύ, στο live της παρουσίασης του “Saskepticism vol.2”, μια τεράστια ουρά από bomber jackets και φαρδιά cargo παντελόνια, βρήκε ήρεμα τη θέση της σε κάθε γωνία του Gagarin 205 και ο Saske -προφανώς σίγουρος ότι δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά- δεν εμφανίστηκε υπνωτισμένος από την ονείρωξη του να χαρακτηριστεί ποιητής. Όχι, εμφανίστηκε σαν τύπος αποφασισμένος να κάνει κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί σε ελληνικό live. Αλλά σε πρώτη φάση, σίγουρος πως ο σκοπός του είναι να περάσει γ*μημένα καλά.
Στο Saskepticism vol.2 ο Saske δεν είναι ο “άγουρος” 19χρονος του Vol.1. Ο Οδυσσέας από την Καβάλα, με μια μικρή θητεία στις ΗΠΑ και τις επιρροές της, πλέον είναι εραστής και όσο κωλόπαιδο χρειάζεται να είναι κανείς για να υπηρετήσει το genre. Δεν είναι εριστικός, είναι συνειδητοποιημένος. Ο Saske είναι ένας χορτασμένος οραματιστής, ο οποίος έβγαλε εις πέρας το πρώτο live στο οποίο ο καλλιτέχνης καταφέρνει να είναι και on stage και backstage, κρατώντας το κοινό, το οποίο έκανε sold out το live του στο Gagarin (20 μέρες πριν την πραγματοποίησή του), με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη του stage, να τον ακολουθεί και εκείνον και την κάμερά του στα παρασκήνια, από όπου έδινε ένα παράλληλο show. “Είμαι καλωδιωμένος σαν εξωγήινος”, είπε αυτοσαρκαστικά στο μικρόφωνο πριν περάσει στο επόμενο κομμάτι και πριν υποδεχτεί τον φίλο του Sidarta για να ερμηνεύσουν το hit που -ας το ομολογήσουμε- ποτέ δεν βαρεθήκαμε να ακούμε όλο το καλοκαίρι, “Mediterranean”. Ο Sidarta δεν ήταν ο μοναδικός φίλος-καλλιτέχνης που του κράτησε συντροφιά on stage το Σάββατο, ντυμένος all white everything, όπως φάνηκε να είναι το βασικό στυλιστικό concept του live. Sigma, Kareem Kalokoh, Oxfloyd έδωσαν το παρών.
Από το “Smooth Living”, στο ερωτικό “Padou”, από το “Checks” μέχρι το “Paranoia Di Notte”, o Saske συνειδητοποίησε πως τα κομμάτια αυτού του δίσκου έχουν ένα μετρήσιμο impact στο κοινό του, το οποίο δεν σταμάτησε να ακουθεί το vibe του ερμηνευτή και τον μουσικών του πάνω στη σκηνή. Ωστόσο, αν μας ρωτά κανείς, η απόδειξη της βαθιάς ένωσης ανάμεσα σε καλλιτέχνη και κοινό, είναι η στιγμή που παλιότερα κομμάτια κάνουν πραγματικό χαμό σε ένα κοινό που κυριολεκτικά πάλλεται, τραγουδά στίχους απ’έξω και γλιτώνει καλλιτέχνες και δημιουργούς από το αμήχανο κενό σύνδεσης μεταξύ τους. Σε άλλα νέα, ο Saske δηλώνει πως “με κάνει πολύ χαρούμενο που γουστάρετε με τέτοια κομμάτια, έχουν ιδιαίτερη αξία για εμένα”. Μιλά για το “Νυχτερινό Κολύμπι”, το οποίο κατατραγουδήθηκε από το κοινό, που απέδειξε πως δεν έχει κοντή μνήμη και στη συνείδησή του ο Saske (και προφανώς το “saskepticism”) είναι concept με ρίζες και κατεύθυνση.
Σχεδόν δυο ώρες γεμάτες και αρκετό crowd surfing μετά, το Saskepticism Vol.2 πήρε την παρουσίαση που του άξιζε και τα υπέροχα bomber jackets της ουράς πλημμύρισαν τα στενά γύρω από το Gagarin. “Πού πάμε;”, αναρωτήθηκαν τρεις νεαροί μπροστά μας. “Πάμε κανά Knave” αποφάσισαν και όλο το live του Saske κατέλαβε την Ασκληπιού. Σχεδόν κυριολεκτικά.
