Κανείς δεν θυμάται πότε ακριβώς «κόλλησε» με το «Μουσικό Κουτί». Το πιθανότερο είναι να ήταν κάποια στιγμή στη διάρκεια της δεύτερης καραντίνας, όταν οι μέρες και ο χρόνος κυλούσαν μονότονα. Όλοι όμως μπορούν να ανακαλέσουν τουλάχιστον μία διασκευή που άκουσαν από την εξαιρετική μπάντα της εκπομπής, τους «Μουσικούς του Κουτιού», οι οποίοι μαζί με τους οικοδεσπότες, Νίκο Πορτοκάλογλου και Ρένα Μόρφη, συνεχίζουν για τρίτη σεζόν να δημιουργούν ξεχωριστούς μουσικούς κόσμους.
Εκτός όμως από μια αγαπημένη συνήθεια, η εκπομπή δημιούργησε τελικά και μια μπάντα. «Οι μουσικοί του κουτιού» κατεβαίνουν πλέον και στις μουσικές σκηνές για τις πρώτες τους solo εμφανίσεις. Έχουν ξεκινήσει από τις 6/1 στο club του Σταυρού του Νότου και εμείς μιλήσαμε με τον Δημήτρη Καζάνη (βιολί-φωνητικά) για αυτή τη νέα φάση της μπάντας που μας έκανε να εκτιμήσουμε τα covers, τις διασκευές και τα mash-ups.
Βρεθήκατε και παίξατε μαζί πρώτη φορά για τις ανάγκες του «Μουσικού Κουτιού». Είναι διαφορετική αυτή η διαδικασία σχηματισμού μιας μπάντας και αν ναι, ποιες ιδιαιτερότητες έχει;
Είναι σίγουρα διαφορετική γιατί καλείσαι να υπηρετήσεις κάτι που δεν είναι δικό σου. Ούτε σαν μονάδα, ούτε σαν ομάδα! Συνήθως οι μπάντες δημιουργούνται για ένα σκοπό δικό τους. Εδώ ο σκοπός ήρθε αργότερα. Όταν γνωριστήκαμε όλοι καλύτερα.
Εσείς γνωριζόσασταν πιο πριν;
Εγώ γνώριζα τον Γιάννη Δίσκο και τον Στέλιο Φραγκούς. Ο Γιάννης ήξερε και τον Λάμπη Κουντουρόγιαννη από την εποχή που έπαιζαν στους Imam Baildi και τέλος ο Θανάσης Τσακιράκης και ο Βύρωνας Τσουράπης ήταν ήδη στη μπάντα του Νίκου Πορτοκάλογλου. Όλοι μαζί βρεθήκαμε για πρώτη φορά στην πρόβα στο σπίτι του Νίκου.
Πώς δουλεύετε για τις διασκευές που ακούμε στο «Κουτί»;
Σε κανονική ροή, ο Γιάννης Δίσκος μαζί με τη βοήθεια του Στέλιου Φραγκούς γράφουν τις παρτιτούρες των κομματιών και μας τις στέλνουν. Ο καθένας ακούει τα τραγούδια της εβδομάδας και αν έχει κάποια ωραία ιδέα τη «φτιάχνει» λίγο και τη φέρνει στην δική μας πρόβα, που κάνουμε μόνοι μας τις Δευτέρες προκειμένου να ετοιμάσουμε το πρόγραμμα και τις προτάσεις μας. Πολλές φορές ο Γιάννης ή ο Στέλιος μπορεί και να φέρουν έτοιμη μια διασκευή αν τους αρέσει πολύ ή την έχουν προτείνει και αρέσει σε όλους. Γενικά όμως το «μαγείρεμα» γίνεται εκεί. Την Τρίτη έρχονται οι καλεσμένοι μαζί με τους οικοδεσπότες μας όπου παρουσιάζονται τα «πιάτα». Εκεί με τη πολύτιμη βοήθεια του καπετάνιου μας Νίκου Πορτοκάλογλου, συστήνονται οι ιδέες μας στους καλεσμένους της εβδομάδας. Άλλες περνάνε και άλλες όχι. Τα on camera γίνονται τις Τετάρτες όπως τα βλέπετε κι εσείς. Όταν υπάρχει αλλαγή στο πρόγραμμα, κάνουμε όλοι «κουπί»!
Τι σημαίνει να παίζεις μουσική για μια μουσική εκπομπή; Πόσο εύκολα διαχειρίζεστε τα cut και γενικά όλη τη φάση ενός τηλεοπτικού γυρίσματος;
Εδώ θα πρέπει να απαντήσω ως Δημήτρης και μόνο για να μην παρεξηγηθώ. Όπου και να παίζω, με όποιον και να παίζω θα παίξω πάντα το ίδιο. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζω ένα γύρισμα, ένα μικρό λαϊβάκι κάπου στην Αθηνα πχ ή και μια μεγάλη συναυλία. Οπότε η σημασία του να παίζω μουσική είναι ίδια για εμένα. Ωστόσο πιστεύω πως αυτό ακριβώς κάνουν και τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας. Τα cut είναι μια περίεργη ιστορία. Άλλοτε σε σώζουν από ένα μέτριο παίξιμο και άλλοτε σου χαλάνε όλη την ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί. Ανάμεικτα συναισθήματα δεδομένου ότι έχουμε μια μέρα να «βγάλουμε» όλα τα κομμάτια για μια ηχογράφηση που θα μείνει για μια ζωή. Οπότε δε θα βάλω ένα πρόσημο στο αν μας κάνουν καλό ή κακό εντέλει.
Παρόλα αυτά, στις εκτελέσεις και τις διασκευές που παρακολουθούμε στο «Κουτί» φαίνεται ότι τόσοι εσείς όσο και οι καλεσμένοι περνάτε όντως καλά, σχεδόν καταλύετε την τηλεοπτική συνθήκη της εκπομπής. Αυτό είναι μόνο αποτέλεσμα προβών ή συμβαίνει και κάτι άλλο;
Πραγματικά περνάμε καλά. Και πραγματικά αυτό βγαίνει προς τα έξω. Σόρι, πάντα ήθελα να το πω αυτό, αλλά είναι και αλήθεια!
Νιώθετε καθόλου ότι πρέπει να «εκπαιδεύσετε» το κοινό σε ακούσματα, ήχους, επιρροές κτλ. Ότι ίσως είναι κάποιος πιο διδακτικός ο ρόλος σας συγκριτικά με εκείνου ενός live;
Ειλικρινά δεν έχουμε κανένα διδακτικό σκοπό σε αυτό που κάνουμε. Το μόνο ίσως που θα μας ενδιέφερε να ακουστεί και από εμάς, είναι ότι δε χρειάζεται να ακούμε μουσική με ταμπέλες. Είτε είναι λάιβ είτε εκπομπή, να ακούμε και να κρίνουμε με αυτό που νιώθουμε και μόνο.
Στις εμφανίσεις στο «Σταυρό» τι θα ακούσουμε;
Στις εμφανίσεις μας στο «Σταυρό» θα ακούσετε τα κομμάτια που μας άρεσαν περισσότερο και που πιστεύουμε ότι μπορούμε να αποδώσουμε καλύτερα κι εμείς. Αυτό που πραγματικά μας εντυπωσιάζει και είναι πολύ τιμητικό για εμάς, είναι πως τόσο στις δύο sold out εμφανίσεις σε Κρήτη και Θεσσαλονίκη, όσο και στις 4 εμφανίσεις στο «Σταύρο του Νότου», το κοινό έρχεται χωρίς να γνωρίζει τι θα ακούσει. Όπως λέει και ο Γιάννης Δίσκος στα λάιβ μέχρι στιγμής «σας ευχαριστούμε που έρχεστε ενώ δεν έχετε ιδέα τι θα δείτε». Ελπίζουμε να ξανάρθουν βέβαια!
Καλεσμένους δηλαδή δεν έχετε;
Όχι, δεν θα έχουμε κανέναν καλεσμένο. Είναι οι πρώτες solo εμφανίσεις των «Μουσικών του Κουτιού». Παρά το γεγονός ότι πάντα με βοήθεια είναι καλύτερα, θέλαμε πρώτα να το καταφέρουμε μόνοι μας.
Αν και στο εξωτερικό τα covers και οι διασκευές χαίρουν απήχησης και σεβασμού, έχω την αίσθηση ότι στη χώρα μας είναι κάπως παραγνωρισμένες. Το πιστεύετε αυτό;
Καταρχάς η λέξη διασκευή είναι παραγνωρισμένη και τη χρησιμοποιούμε και εμείς λάθος. Διασκευή θα πει να αλλάξεις ριζικά ένα κομμάτι, να επέμβεις δραστικά σε βασικά συστατικά όπως ο ρυθμός, η αρμονία κτλ. Cover είναι να το παίξεις ακουστικά με μια κιθάρα ας πούμε. Εμείς κάνουμε και τα δυο με πιο αγαπημένο θεωρώ το να «ενώνουμε» δυο κομμάτια μουσικά και στιχουργικά. Σαν mashup ενός dj δηλαδή αλλά με πολύ διαφορετική τεχνική.
Μετά από 1.400 διασκευές, δεν μπορεί να μην έχετε κάποια αγαπημένη. Ποια είναι;
Πάλι προσωπικά, θα πω το Χαμάμ με το Candyshop του 50Cent. Είναι δύο τραγούδια που μιλάνε για το ίδιο πράγμα και η εισαγωγή τους έχει δυο νότες διαφορά. Είναι απίστευτο το πόσο ίδια είναι και σε πόσο διαφορετικές εποχές και χώρες γράφτηκαν.
Σας έχει πει ποτέ καλεσμένος «Παιδιά, αυτό είναι καλύτερο από το δικό μου το πρωτότυπο»;
Ναι αμέ, πολλές φορές και είναι πάντα ιδιαίτερα μεγάλη μας χαρά και τιμή
Για ποιες διασκευές (όχι δικές σας) μπορείτε να ισχυριστείτε ότι είναι καλύτερες από την αρχική σύνθεση;
Κάποιες περιπτώσεις που μου έρχονται πιο άμεσα στο νου -σε ευχαριστώ Θανάση- είναι τα Nothing compares to you στη διασκευή της Sinead O’Connor, το Hallelujah του Jeff Buckley, το Respect της Aretha Franklin, η διασκευή του οποίου είναι και η εκδοχή του τραγουδιού που γνωρίζουν οι περισσότεροι φαντάζομαι, κάτι που ισχύει και για το I will always love you της Whitney Houston, το Everybody’s gotta learn sometime του Beck και το With a little help from my friends του Joe Cocker.
Μήπως έχει γραφτεί όλη η μουσική και ζούμε πλέον σε μια εποχή διασκευών και αναβιώσεων;
Θα πω την ατάκα που μας είχε πει ο Μίλτος Πασχαλίδης. «Οι άνθρωποι γεννούν ανθρώπους και τα τραγούδια, τραγούδια». Οπότε θεωρώ πως είναι ξεκάθαρη η συνθήκη στην οποία βρισκόμαστε.
