Υπάρχουν τρόποι και τρόποι να μιλήσεις για την τοξική αρρενωπότητα, χωρίς να προκαλέσεις την αντανακλαστική αντίδραση που θέλει τον ακροατή να αποκαλεί την όλη θεωρία «μ*λ*κίες» με μια χαρακτηριστική, απαξιωτική κίνηση του χεριού. Δεν είναι ψέμα πως μερικές έννοιες χρησιμοποιούνται διδακτικά και με λάθος τρόπο, καταλήγοντας τελικά να χάνουν το νόημά τους, οδηγώντας επιχειρήματα και συζητήσεις στον γκρεμό.
Η τοξική αρρενωπότητα είναι γύρω μας και όποιος την «κουβαλά» δεν είναι ο ίδιος τοξικός. Είναι ένα θύμα της κουλτούρας που τη συντηρεί, λες και οδήγησε ποτέ σε κάτι σωστό. Οι άντρες δεν κλαίνε. Οι άντρες δεν μιλούν για τα συναισθήματά τους. Στους άντρες δεν αρέσουν οι αγκαλιές, ο χορός, οι ρομαντικές κομεντί. Δεν παραδέχονται ότι δυσκολεύονται, ότι αρχίζουν να χάνουν την ψυχή τους, την υπομονή τους, τη διάθεσή τους για ζωή. Οι άντρες δεν παθαίνουν κατάθλιψη. Ή τέλος πάντων δεν το παραδέχονται. Τι νόημα έχουν όλες αυτές οι προσδοκίες από το ανδρικό φύλο; Ειλικρινά, κανένα.
Βρήκαμε ένα βίντεο στο Nowness στο οποίο η τοξική αρρενωπότητα αποκωδικοποιείται ακριβώς όπως είναι. Με τη φωνή ενός αφηγητή, που κάθεται σε διπλανό τραπέζι, μεταξύ ανδρών, η όλη κουλτούρα της τοξικής αρρενωπότητας ξεδιπλώνεται, στο «πίσω κείμενο» μιας «απλής ερώτησης»: «πώς είσαι;», ρωτάει ένας πατέρας τον γιο του. Και τι απαντά, κατά τα άλλα απλοϊκά, ένας άντρας σε αυτή την ερώτηση; «Είμαι μια χαρά».
Είναι, όμως; Στο βίντεο, ο Λονδρέζος ηθοποιός και ποιητής Elliot Barnes-Worrell μιλάει για τους τρόπους με τους οποίους γίνεται αντιληπτή η αρρενωπότητα. «Το βρίσκω πραγματικά λυπηρό το πώς η συναισθηματική έκφραση δεν συνδέεται με την αρρενωπότητα. Είναι τόσο σημαντικό να είσαι αρρενωπός, είναι κάτι για το οποίο οι άνθρωποι σκοτώνουν και πεθαίνουν».
Δες το βίντεο παρακάτω και αναρωτήσου, τι νόημα έχει όλο αυτό;
