Σήμερα, ξυπνήσαμε στις αρχές του 2023 και με ένα τυπικό, συνηθισμένο και δεδομένο scroll, από εκείνα τα ανούσια, βρεθήκαμε στα 90s. Μάλλον στο 1998 ή 1999 όταν ο ρεπόρτερ τότε, για λογαριασμό του Mega, Πέτρος Κατσάκος, έκανε ρεπορτάζ για το πρώτο λεωφορείο της ημέρας. Για το πρώτο δρομολόγιο του 843, που πήγαινε -τότε- από το Σύνταγμα στο Πέραμα, μεταφέροντας εργάτες στη δουλειά τους, σε ώρες που οι υπόλοιποι ήξεραν, αλλάζοντας πλευρό, πως έχουν άλλες 3-4 ώρες ύπνου.
Μέσα σε 4 λεπτά, το ρεπορτάζ καταφέρνει να μάς μεταφέρει σε χρόνια δραχμών, μεροκάματων, σιωπηλών πρωινών διαδρομών και τσιγάρων, ελληνικών γρήγορων καφέδων και αβίαστων ύπνων στα καθίσματα του 040. Σε εποχές που ακόμα δεν ήμασταν τόσο αποκομμένοι από την ουσία της εργατικής τάξης, αλλά ταυτόχρονα και εντελώς μακριά. «Ένα πρωινό τσιγάρο που ακόμα καπνίζει», γράφει στην περιγραφή της ανάρτησής του ο δημοσιογράφος, συνεχίζοντας:
«Θα ήταν 1997 ή 1998 αν θυμάμαι καλά. Ρεπόρτερ στο Mega ήμουν τότε. Κι ένα από τα θέματα που έκανα για το κανάλι και θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου ήταν αυτό για το “πρώτο λεωφορείο”. Ένα μικρό αφιέρωμα στον κόσμο του μεροκάματου που νύχτα ακόμα περιμένει σε μια παγωμένη στάση το πρώτο λεωφορείο για τη δουλειά. Δεν ξέρω γιατί αλλά όταν μπήκα στο μοντάζ σιγομουρμούριζα συνέχεια μέσα από τα χείλη μου τα στιχάκια του Αλκαίου στην μελωδία του Μαυρουδή. Τόλμησα και έβαλα το “Πρωινό Τσιγάρο” χαλί στην ιστορία του πρώτου λεωφορείου και έτσι αυτή την μικρή ιστορία την αγάπησα όσο καμία άλλη.»
Πάρε μια τζούρα τετράλεπτη από μεροκάματο, χαράματα, 90s και αληθινή, άφιλτρη ζωή, με κρύα πρωινά, χωρίς επιλογές για snooze και αναβολές. Άφιλτρες πρωινές ρουτίνες και πρώτα δρομολόγια:
