Η σημερινή Τρίτη είναι ένα αφόρητο στερεότυπο. Για όσους δεν είναι σε άδεια, δηλαδή. Είναι αφόρητο να είσαι αυτός ο τύπος που περνάει την πόρτα του γραφείου, μπαίνει στο ασανσέρ, κάθεται βαρύς στην καρέκλα, μετά από τρεις μέρες ποτών, φαγητών, συζητήσεων, αισθήματος απόλυτης έλλειψης υποχρεώσεων, αλλά και πλήρη άφεση στην ανυπαρξία του αισθήματος ανάγκης για λίγη πειθαρχία. Σωματικά καταπονημένος, εκτός αν το πεπτικό σου σύστημα είναι άξιο μελέτης, hangover, σε σημείο που αντιλαμβάνεσαι τη σωματοποίηση του concept αφυδάτωση. Όλα αυτά, όταν ο κόσμος απαιτεί κάτι ακόμα από εσένα, πέραν του να επιπλέεις απλώς: παραγωγικότητα.
Τα Χριστούγεννα και τα μεθεόρτιά τους, πάντοτε ήταν δύσκολα, αλλά όταν περνάς τα 30 η πίστα δυσκολεύει. Ομαλά και ασυναίσθητα και αυτό το κάνει πιο δύσκολο και κάπως πιο αναπόφευκτο. Οι μέρες αυτές και όσα περιλαμβάνουν είναι “μεγαλύτερα” από εσένα, πέρα από τις αντοχές σου. Και αυτό γίνεται σαφές. Και εσύ το αποδέχεσαι όπως αποδέχεται κανείς κάτι που είναι αναμενόμενο και μη αναστρέψιμο.
Δεν περνάμε όλοι οι άνθρωποι τα ίδια Χριστούγεννα. Η προκαθορισμένη ιεροτελεστία των Χριστουγέννων αναπτύσσεται σε μια περιορισμένη βεντάλια επιλογών. Κάποιοι τα περνούν στριμωγμένοι σε οικογενειακά τραπέζια, ζώντας σε λούπα τις γιορτές των προηγούμενων χρονιών. Μετά τεστάρουν τις αντοχές του συκωτιού τους. Άλλοι γειώνουν συνειδητά το αλκοόλ και το σχεδόν επιβεβλημένο παρτάρισμα και βαφτίζουν την αδράνεια cocooning. Μη λέτε αυτή τη λέξη. Είναι trigger ιδρυματοποίησης. Μετά τα 30, αυτές οι τυπικές επιλογές και οι αποχρώσεις τους, γίνονται λίγο πιο δύσκολες. Κάποια κατά τα άλλα κλισέ και εντελώς δεδομένα μεταμορφώνονται σε δύσκολα και ζόρικα.
Τέλος πάντων, κάποια πράγματα γίνονται πιο δύσκολα όταν έχεις κλείσει τα 30 και δίπλα σου κυκλοφορούν αυτοκίνητα με κέρατα τάρανδου, στο backround παίζει Μαράια Κάρεϊ (όλοι ξέρουμε τι) και εσύ κάνεις έναν μικρό ασυναίσθητο απολογισμό των προηγούμενων ημερών.
Hangover
Η ζωή σου έχει μάθει καλά πως μέχρι μπορείς να βρεις το χάπι για το hangover στο κοντινότερο φαρμακείο, τα πρωινά που διαδέχονται ένα βράδυ γεμάτο αλκοόλ, θα είναι δύσκολα, βαριά, κάτι σαν μίνι ασθένειες. Τα πρωινά. Όχι και τα μεσημέρια, και τα βράδια και τα επόμενα πρωινά. Όχι αφού έχεις καταναλώσει αυγό και λιπαρά, όπως πολύ καλά σού έχει εντυπωθεί πως κάνουν την κατάσταση κάπως καλύτερη. Όχι αφού έχεις καταπιεί παυσίπονα με θεατρικό, στα όρια του δραματικού, τρόπο και περιμένεις τη σωτηρία. Αυτά συμβαίνουν μετά τα 30. Τόσο μεθοδικά και αβίαστα, χωρίς δραματικές μεταβάσεις και αλλαγές, που σε κάνουν να καταλαβαίνεις τι σήμαιναν εκείνα τα “την κατεβαίνεις την κατηφόρα” τη μέρα των γενεθλίων σου.
Το FOMO ή η παντελής απουσία του
Στα 20 νιώθεις πως κάτι συμβαίνει εκεί έξω. Κάτι συμβαίνει και δεν μπορεί να το χάνεις. Στα 30 είτε νιώθεις είτε πανικοβάλλεσαι που δεν το νιώθεις. Οι εποχές που έβγαινες παραμονή Χριστουγέννων απλώς για να μη “χάσεις κάτι”, αλλάζουν σταδιακά, και είτε ζεις με το FOMO είτε δεν το νιώθεις καν. Δηλαδή αυτό το στρίμωγμα στο μπαρ τέτοια μέρα, μετά τον άθλο του παρκαρίσματος, ούτε στον εχθρό σου. Που και εχθρούς δεν έχεις, την ηρεμία σου θες.
Το small talk
Το small talk είναι τέχνη, από εκείνες που δεν χαίρουν της εκτίμησης όλων. Ωστόσο είναι ένα χάρισμα που όταν εντοπίζεις σε άλλους, το εκτιμάς. Ψέματα δεν θα πεις. Απλώς, μεγαλώνοντας, ακόμα κι αν είχες τρόπο να το κάνεις να “τσουλήσει”, κάπως αρχίζει να ατονεί. Τα συμπτώματα; Δεν νιώθεις άσχημα όταν αλλάζεις πεζοδρόμιο για να μην έρθεις τυχαία μούρη μούρη με εκείνον τον μακρινό ξάδερφο στο χωριό. Δεν σε οδηγεί σε υπαρξιακές σκέψεις και αδιέξοδα, δεν σε κάνει να νιώθεις πως κάτι πάει λάθος με σένα. Απλώς συμβαίνει. Κάτι όντως πάει λάθος με σένα, αλλά έχεις αποφασίσει πως θα ζήσεις με αυτό.
Τα οικογενειακά τραπέζια
Τα οικογενειακά τραπέζια πάντα ήταν δύσκολα. Σε έφερναν στην αμήχανη θέση του να νιώθεις αγάπη και αντιπάθεια ταυτόχρονα. Αυτό το δίπολο είναι παράξενο στα 20. Που στα 20 τέλος πάντων έχεις τη διάθεση να υπερασπιστείς με πάθος (και με δυο τσίπουρα στο αίμα) την ξαδέρφη που εξηγεί γιατί δεν έχει φέρει μαζί της τον σύντροφό της, για να τον γνωρίσει η οικογένεια. Τι περιμένει; Μεγάλωσε πια, δεν είναι παιδί. Έχει πάρει και τα κιλάκια της. Ακόμα δεν έμαθε να τρώει. Και πότε θα κάνει παιδιά; Τι θα τους μάθει; Και πού θα βρει χρόνο που τη φάγανε οι δουλειές και οι φίλοι. Περνάει η ζωή. Τόσο που τώρα εσύ είσαι η 30χρονη απολογούμενη στο τραπέζι και δεν υπάρχει 20χρονο να πάρει το μέρος σου. Μόνο το εφτάχρονο ανιψάκι που έχει πασαλειφτεί με ζάχαρη άχνη από τους κουραμπιέδες. Θες κι εσύ κουραμπιέδες.
Η επιστροφή στο γραφείο
Έχεις νιώσει ποτέ πως με έναν τρόπο μπορείς να σε κοιτάξεις από ψηλά, από μια απόσταση; Περπατάς προς το γραφείο. Μόλις έχεις παρκάρει, με αυτό το αίσθημα που έχεις πια συνηθίσει, πως δηλαδή δεν έχεις παρκάρει και τόσο σωστά. Περπατάς τέλος πάντων προς το γραφείο, μετά από άδεια, διακοπές, τριήμερο, και αυτό έχει πάψει να είναι κάτι νέο. Μια ανανέωση. Μια προσωρινότητα από τις άπειρες που νόμιζες πως ζεις. Περπατάς προς το γραφείο και αυτή την καθημερινή χορογραφία θα την κάνεις όλη τη χρονιά, όλες τις χρονιές, με μόνα διαστήματα τις άδειες και τις αργίες. Δεν είναι προσωρινό. Διάολε, είναι η ζωή σου. Και όχι μόνο η δική σου. Ζωή είναι αυτή; Ή μήπως όλα όσα συμβαίνουν ανάμεσα σε όλα αυτά τα πηγαινέλα από και προς το γραφείο; Φτάνει. Χρειάζομαι ένα ποτό. Και ξαναπάμε πίσω στο hangover.
