Από υπερδυνάμεις θα ήθελα να έχω την ικανότητα των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου να βρίσκονται «αόρατοι» στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα και την κουζίνα του μέσου σπιτιού και να «κρυφακούν» όσα λέγονται: τα αστεία, τις αγωνίες, τους πόθους, τα πάντα. Με αυτήν την πρώτη ύλη εδώ και τρεις δεκαετίες φτιάχνουν τηλεοπτικές κωμωδίες (όρισαν τη δομή και το ύφος του ελληνικού sitcom), κινηματογράφο και, βασικά, θέατρο (επανέφεραν την ελληνική δραματουργία στις μεγάλες θεατρικές σκηνές του κέντρου). Για τα παραπάνω όμως δεν απαιτείται κάποια υπερδύναμη, αλλά ταλέντο -κι από αυτό διαθέτουν.
Με αφορμή την τηλεοπτική του επιστροφή με το «Μαίρη-Μαίρη-Μαίιρη» σε σενάριο των ίδιων και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Χαντζή, μίλησαν στο Provocateur για το πώς βρήκαν την ελληνική τηλεόραση μετά από 26 χρόνια απουσίας. Όπως εξηγεί ο Μιχάλης, «η τηλεόραση είναι το πιο δύσκολο και υπεύθυνο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος» και προσθέτει ότι «βρήκαμε κάποιους βουλιμικούς θεατές», αναφερόμενος στη τάση του binge watching αλλά και των ωραίων επεισοδίων. Για τον ίδιο αλλά και τον Θανάση, η αγαπημένη θεματολογία του ελληνικού κοινού αφορά ζητήματα λυμένα. «Τα δραματικά, κι ας μου επιτραπεί, μου φαίνονται κάπως μιας άλλης εποχής με σύγχρονα ρούχα, εκτός από εκείνα που έχουν και παλιακά ρούχα», σημειώνει ο Μιχάλης.
Μπορείς να δεις τη συνέντευξη εδώ:
Σε περίπτωση όμως που χρειάζεσαι μερικά τυράκια ακόμα, οι δύο δημιουργοί μιλούν για την πολιτική δήλωση που έκαναν μέσω των «Συμπέθερων» όπου ένωσαν δύο διαφορετικές εθνοτικές ομάδες να γελούν με το ίδιο αστείο στην ίδια πλατεία θεάτρου, αλλά και το συνειδητή απόφαση να δημιουργήσουν πριν 28 χρόνια έναν sex positive χαρακτήρα, όπως αυτόν της Νένα Μεντή στο «Δις εξαμαρτείν».
