Στην εκπνοή του 2022, λίγο πριν ο φωτεινός πίνακας μηδενίσει και μας μεταφέρει στο 2023, ο Jeff Gonzales aka BnC (Bruises ‘n’ Cuts), μας χάρισε έναν από τους πιο διασκεδαστικούς, σκοτεινούς και φωτεινούς παράλληλα, δίσκους της χρονιάς. Το The Bonnie & Clyde Syndrome, το οποίο, προφανώς, πήρε το όνομά του από το διαβόητο δίδυμο, φέρνει σε απόλυτη ισορροπία την ίδια τη ζωή (συναισθήματα, απρόοπτα, καθημερινότητα, προβληματισμούς) και τους ήχους της αφού σε αυτό ακούμε ηλεκτρονική, funk, disco, RnB, soul και γενναίες δόσεις από hip hop, την αφετηρία του BnC.
Κατά την ακρόαση του The Bonnie & Clyde Syndrome, εκτός από την διατριβή πάνω υβριστοφιλία και τα ups and downs που δημιουργούν τα 10 κομμάτια του δίσκου στον εσωτερικό μας κόσμο, υψώνεται ένα πελώριο τείχος και πάνω του, έχει γραμμένη με σπρέι και με μεγάλα γράμματα, τη λέξη «Γυναίκα». Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί ο BnC κατάφερε να φέρει κοντά τις καλύτερες γυναικείες φωνές της Αθήνας με το τελικό αποτέλεσμα να είναι αυτό ακριβώς που φαντάζεστε: δυνατό, αιχμηρό, άρτιο και τρυφερό.
Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις που έκανες για το The Bonnie & Clyde Syndrome; Πώς άρχισες να το χτίζεις στο μυαλό σου πριν γράψεις και μπεις στο στούντιο;
Το άλμπουμ ξεκίνησε κάποια στιγμή μέσα στην πρώτη καραντίνα. Ήταν μια περίοδος όπου μόλις είχα μετακομίσει σε καινούργιο διαμέρισμα, σε καινούρια περιοχή στο κέντρο της Αθήνας ύστερα από έντονο χειμώνα όπου μετά μας κλείσανε μέσα. Έτσι είχα άπειρο χρόνο να συλλογιστώ και να σκεφτώ τι θα κάνω το διάστημα, εκτός από το να γίνω αλκοολικός ή κάτι χειρότερο.
Ήταν μία αρκετά συναισθηματικά φορτωμένη περίοδος, μέσα από την οποία χάσαμε αλλά και κάναμε καινούργιες φιλίες. Το άλμπουμ έχει αρκετά έντονα (για τα δικά μου δεδομένα) ερωτικής φύσεως θέματα, θέματα για τα οποία στιχουργικά δεν είχα μπει ποτέ στη διαδικασία να εκφράσω αλλά πάντα έβρισκα τρομερά ενδιαφέρον και έτσι λοιπόν γεννήθηκε η ιδέα.
Γιατί The Bonnie & Clyde Syndrome;
Γιατί λοιπόν το The Bonnie & Clyde Syndrome. Έχοντας φτιάξει τον πυρήνα των κομματιών και συνεργασιών, όπως ανέφερα, θεματικά το άλμπουμ αγγίζει αρκετά τις σχέσεις μεταξύ δύο ανθρώπων. Είχα την εντύπωση πως ο έρωτας όσο ωραία και να είναι τα συναισθήματα που προκαλεί, έχει και μία σκοτεινή πλευρά. Μπορεί να είναι και τοξική, μονόπλευρη, αντιφατική και όχι πάντα υγιής. Αλλά ταυτόχρονα μπορεί ο έρωτας να είναι πολύ έντονος, χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι να τον αποφύγεις. Απλά συμβαίνει και κανένας δεν ξέρει γιατί. Ένιωσα ότι είχα βιώσει μία τέτοια κατάσταση και παρατηρώντας αντίστοιχες και ίσως πολύ πιο έντονες ιστορίες άλλων ανθρώπων εμπνεύστηκα τον τίτλο από μία πάθηση ψυχολογική που λέγεται υβριστοφιλία ή αλλιώς, The Bonnie & Clyde Syndrome. Όταν υπάρχει έλξη σε κάποιον που είναι επικίνδυνος έως και εγκληματίας. Ένα είδος τοξικής, έντονη αλλά και μη ελεγχόμενης ερωτικής έλξης.
Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η συνεχής μεταπήδηση σε διάφορα είδη όπως είναι η ηλεκτρονική σε hip hop, funk, disco, RnB και soul; Είναι κάτι το οποίο ήθελες να βγει στο The Bonnie & Clyde Syndrome ή σου βγήκε φυσικά δουλεύοντας πάνω στον δίσκο;
Η εξέλιξη της πορείας μου σαν μουσικός/παράγωγος είχε πάντα πάρα πολλά είδη στα οποία πάντα ήθελα να εντάσσω στο hiphop. Ακούω πάρα πολλά είδη μουσικής και όσο μεγαλώνω ανακαλύπτω ακόμα περισσότερα. Μου φάνηκε φυσικό και δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα. το άφησα να γίνει όπως έβγαινε. Το δύσκολο είναι όλο αυτό (αρχικά για μένα) να φτιάχνει μία εικόνα ή ένα ολοκληρωμένο έργο. Αλλά κάπως ήξερα που πήγαινα.
Επιβιώνουν οι νοσταλγοί της disco, της soul και του RnB σε μία εποχή που θέλει γρήγορες επιτυχίες και όχι μουσική που μένει και ωριμάζει όσο περνούν τα χρόνια;
Πιστεύω ότι τα είδη που αναφέραμε τώρα, δεν έχουν φύγει ποτέ και ίσα-ίσα είναι πιο έντονα στις μοντέρνες εκδοχές τους από ποτέ. Μπορεί ο κόσμος να μην το αντιλαμβάνεται έτσι, αλλά η disco, η funk, η soul έίναι αναπόσπαστα στοιχεία σε μεγάλο ποσοστό αν όχι βάση στην οποία χτίζεται όλη η μοντέρνα ηλεκτρονική και ποπ σκηνή. Δεν πιστεύω ότι επιβιώνει, δεν έφυγε ποτέ.
Αρκετές γυναικείες φωνές στον δίσκο, από τις καλύτερες στη χώρα μας θα πω εγώ. Πώς κύλησε η συνεργασία σας;
Ήθελα πάντα να φτιάξω ένα άλμπουμ στο οποίο είχα features με τα αγαπημένα μου female acts. Ιδανικά, θα ήθελα να έχω κάνει την παραγωγή, να μην έχω πει λέξη και να είχα ένα άλμπουμ που να συμπεριλαμβάνει μέσα μόνο τις κυρίες. Ίσως στο μέλλον τα καταφέρω. Συνεργάστηκα άψογα με όλες και ήτανε τιμή μου και χαρά μου που μου δάνεισαν τις φωνές και χροιές τους.
Έχω μια αδυναμία στο Losing Game και ήθελα να σε ρωτήσω, πώς το εμπνεύστηκες; Υπάρχουν έστω και καλά κρυμμένες διάφορες προσωπικές ιστορίες του Jeff στα τραγούδια του δίσκου;
Το Losing Game ξεκίνησε από μία ιδέα που είχε η Ξένια Ντάνια αφού της πρότεινα να συνεργαστούμε μουσικά (ξανά εντός περίοδο καραντίνας, κάπως πρέπει να περάσει η ώρα). Θυμάμαι μου έφερε τον στίχο σχεδόν έτοιμο μελωδικά αλλά δεν είχε τη μουσική να το συνοδεύει παρά μόνο μια βασική ιδέα, Γράψαμε ένα πρόχειρο demo φωνής και προχώρησα να σύνθετο τη μουσική πάνω σ’ αυτό. Είναι και εμένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του δίσκου, είναι ίσως το κομμάτι που εκφράζει περισσότερο από όλα το the Bonnie & Clyde Syndrome και το πώς ο έρωτας δεν είναι πάντα ρόδινος.
Διακρίνω και μια διάθεση για κριτική από τη μεριά σου για τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Π.χ., το Supermodel μου το βγάζει έντονα αυτό.
Έχοντας κουραστεί να κοιτάζω το κινητό μου και να βλέπω ψεύτικες ζωές άλλων ανθρώπων σε μία περίοδο όπου εγώ και φαντάζομαι αρκετός κόσμος δεν το ζούσε και ιδιαίτερα ωραία. Μου βγήκε σαν χιουμοριστική αντίδραση το πώς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κανένας πότε δεν περνάει άσχημα, είναι πάντα όλα τέλεια, όμορφα, βγάζει σέλφι, σούπερ κουλ φάσεις, αλλά ήμασταν με κόβιντ και επιδόματα. Κάποια στιγμή είπα f&@k it. I’ll take a shot at it.
Ζώντας στην Αθήνα, πιστεύεις ότι οι άνθρωποί της έχουν μάθει να είναι συνέχεια στην τσίτα; Να έχουν αυτή την ένταση, να νιώθουν συνέχεια πως πρέπει να τρέχουν όπως η Bonnie και ο Clyde;
Πιστεύω ότι η Αθήνα είναι μία εικοσιτετράωρη πόλη που πραγματικά σπανίως κοιμάται. Ταυτόχρονα όμως έχει και μια χαλαρότητα που σε άλλες μεγαλουπόλεις δεν βρίσκεις. Σίγουρα έχει αυξηθεί η αυξάνεται το συναίσθημα ότι πρέπει να είναι όλα πιο γρήγορα και σύντομα, αλλά θεωρώ ότι ακόμα διατηρούμε μία σχετική υγιής χαλαρότητα.
Ένα τραγούδι του δίσκου που αφιερώνεις στο 2022 και ένα που αφιερώνεις στο 2023 που πλησιάζει.
Tο Gone By Morning και το No More Tears.
Είναι η πρώτη σου full length δουλειά με την Sky Vector Music. Θες να μου μιλήσεις για τη συνεργασία σας;
Είναι η πρώτη μου full Length κυκλοφορία με το υπέροχο crew Sky Vector. Τους περισσότερους τους ξέρω και προσωπικά από παλαιότερες συνεργασίες και ως συμπολίτες Αθηναίοι και αγωνιστές της μουσικής σκηνής. Μπορώ να πω ότι έχουμε μια καλή επικοινωνία και έχουμε ένα κοινό όραμα για τη μουσική που παράγουμε: να φέρνει χαρά μέσω της έκφρασης και να μας κάνει να νιώθουμε κάτι ιδιαίτερο, ενώνοντας διάφορα φάσματα της σύγχρονης και παλαιότερης μουσικής σκηνής.
Τι να περιμένουμε από εσένα στο άμεσο μέλλον και πού θα σε ακούσουμε;
Το μέλλον δεν μπορώ να το προβλέψω, αλλά σίγουρα ξέρω ότι έχω αρκετή δημιουργικότητα και έμπνευση ακόμα και είμαι τυχερός που συναναστρέφομαι με ταλαντούχους ανθρώπους που αγαπάνε αυτό που κάνουν και με τη σειρά τους εμπνέουν κι εμένα, δίνοντάς μου δύναμη να συνεχίζω να είμαι μουσικός. Σίγουρα θα με βρείτε στην παρουσίαση δίσκου 29 Δεκεμβρίου στο six d.o.g.s. Είναι η τελευταία μου συναυλία της χρονιάς μαζί με κάποια από τα features όπωςς Irene, Sugahspank, Thalia, Ξένια Ντάνια και guest vocals Myrto Asfi. Στα Decks o φίλος παραγωγός/beatmaker Kill Emill, στα τύμπανα ο Δημήτρης Στεργιου και στο μπάσο ο Βασίλης Νητσάκης. Quite the crew.
