Σφαγείο. Άγουρα, αφελή 18χρονα με χνούδι στο πρόσωπο που πέθαναν άδοξα και επιζώντες που έστειλαν τα δικά τους παιδιά στον επόμενο παγκόσμιο. Αυτό θα δεις για 2:30 ώρες. Τον πόλεμο των χαρακωμάτων που η μόνη λέξη που του ταιριάζει είναι “κρεατομηχανή”. Το δυτικό μέτωπο είναι ήσυχο μόνο για τους νεκρούς. Και ήταν εκατομμύρια.
Ο 17χρονος Πολ κατατάσσεται στο Δυτικό Μέτωπο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, χαρούμενος. Είναι η απεικόνιση της αθωότητας και της τυφλής πίστης στο αφήγημα των κυβερνήσεων. Που σε θεωρούν ως μια απαραίτητη θυσία σε έναν μάταιο πόλεμο. Ο Φέλιξ Κάμερερ δίνει μια ερμηνεία που θα σε στοιχειώνει για μέρες. Θα θυμάσαι τα μπλε μάτια του όταν βυθιζόταν στις λάσπες γεμάτος αίματα και θα ψυχοπλακώνεσαι. Δεν μπορείς να την παρακολουθήσεις αδιάφορα αυτή την ταινία, η αδυσώπητη βαρβαρότητά της δεν σου το επιτρέπει.
Ξέρετε γιατί είναι μια από τις καλύτερες αντι-πολεμικές ταινίες; Γιατί δεν σου παρουσιάζει κανέναν πρωταγωνιστή ως ήρωα. Σου τους δείχνει από την εναρκτήρια σκηνή ως μελλοθάνατους. Που φοράνε την στολή των νεκρών στρατιωτών που κλήθηκαν να αντικαταστήσουν. Δεν ρομαντικοποιούν οι σύγχρονοι Γερμανοί τον πόλεμο. Αυτοί πήραν το μάθημά τους και προσπαθούν να κάνουν κάτι για τα ανεπανόρθωτα ψυχικά τραύματα. Αν δεν νιώσεις ως θεατής την απόγνωση, βρες άμεσα έναν ψυχοθεραπευτή να λύσεις τα θεματάκια σου.
Ακούς από τους παλιότερους στρατιώτες την αλήθεια για το πώς αισθάνονται μετά την παραμονή τους για χρόνια στο μέτωπο. Ξέρουν ότι δεν ανήκουν στο σπίτι και ότι δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι άνθρωποι στα οικογενειακά τραπέζια. Αυτή η ταινία δεν σου δείχνει τους Γερμανούς στρατιώτες ως καλούς και τους Γάλλους ως κακούς. Τουναντίον. Μετά τη συνθηκολόγηση, δευτερόλεπτα μετά, οι στρατιώτες κάθονται δίπλα δίπλα να καθαρίσουν τις πληγές τους. Εννοείται ξέρουν ότι έχουν διαπράξει εγκλήματα πολέμου. Υπακούοντας εντολές. Καταλαβαίνεις ότι ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Δεν έχει σταματήσει το μακελειό έκτοτε.
Υγ: Επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει τη Γερμανία στην κατηγορία Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας μεγάλου μήκους στα Όσκαρ . Σε σκηνοθεσία Έντουαρντ Μπέργκερ. Η μουσική της ταινίας είναι συγκλονιστική. Ό,τι καλύτερο είδαμε στο Netflix φέτος.
