Ο Δεκέμβρης του 2008 ανήκει στο παρελθόν, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ο 15χρονος μαθητής που δολοφονήθηκε στα Εξάρχεια από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα, ανήκει στην αιωνιότητα. Μπορεί να πέρασαν 14 χρόνια από εκείνη τη νύχτα, όμως κανείς δεν ξεχνάει και όσο αυτές τις μέρες η αστυνομική αυθαιρεσία, η καταστολή και οι σφαίρες στο κεφάλι βρίσκονται (αλήθεια, πότε έφυγαν;) στην επικαιρότητα, αυτό το αίσθημα της οργής και της αγανάκτησης γίνεται ακόμα πιο έντονο.
Ο Γιώργος Θαλάσσης, καθηγητής του Γρηγορόπουλου που πριν από δύο χρόνια είδε τα όργανα της τάξης να του κλείνουν το δρόμο προς το μνημείο του Αλέξανδρου, μίλησε στο podcast της Radcast με τη Χρύσα Λύκου για την απώλεια που συντάραξε τη γενιά μας και μας υπενθύμισε πώς όλοι, όχι μόνο εκείνος, έχουμε καθήκον και υποχρέωση να δίνουμε αγώνες για τα θύματα της αστυνομικής βίας που δεν πρέπει να τα αφήσουμε να τα σκεπάσει η λήθη.
«Δεν υπολογίζω πόσο χρονών θα ήταν σήμερα ο Αλέξανδρος, το βλέπω μπροστά μου με τον Νίκο (Ρωμανό). Κι όχι μόνο ο Νίκος, αλλά και οι υπόλοιποι συμμαθητές τους. Είναι μια ομάδα παιδιών απ’ το ίδιο σχολείο που τους βλέπω και τους καμαρώνω. Απ’ αυτήν την ομάδα όμως λείπει ο Αλέξανδρος. Και θα λείπει πάντα», είπε μεταξύ άλλων ο Γιώργος Θαλάσσης και έδωσε (δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά) τη θέση του στο άτομο το οποίο βρισκόταν μαζί με τον Αλέξανδρο τη νύχτα που δολοφονήθηκε.
Ο Νίκος Ρωμανός, o αδελφικός φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου μίλησε και εκείνος με τη σειρά του σε podcast της Radcast (η οποία έχει αναλάβει και την παραγωγή του ΜΠΡΑΗΤ ΣΑΗΝΤ) και απάντησε στο γνωστό «τι δουλειά έχουν μέχρι και σήμερα τα 15χρονα στα Εξάρχεια», που ανακυκλώνεται στο μυαλό πολλών Ελλήνων όταν το ημερολόγιο δείχνει 6 Δεκεμβρίου. Εξήγησε επίσης γιατί δεν ξεθωριάζει το μένος της αστυνομίας απέναντι στη διατήρηση της μνήμης, καθώς και για το πού βρίσκεται σήμερα η γενιά του Δεκέμβρη.
