Είναι Παρασκευή βράδυ, γύρω στις 8 και τα σκαλάκια της Στέγης είναι γεμάτα κόσμο που θα ήθελες να συναντήσεις σε μπαρ και να φλερτάρετε. Αυτό που παλιά λέγαμε “trendy φατσούλες”. Το Σπιρτόκουτο είναι κάτι παραπάνω από ένα μιούζικαλ. Είναι κάτι παραπάνω κι από το επικοινωνιακό #ftiaxtotobourdelo. Είναι σίγουρα event της πόλης και προφανώς μια υπερπαραγωγή με σκηνικά βγαλμένα από παραστασάρες του εξωτερικού. Λογικό είναι να συγκεντρώσει όλα τα καλά παιδιά αυτής της πόλης που αναρωτιούνται γιατί γίνεται τόσος θόρυβος για ένα μιούζικαλ σε μια πρωτεύουσα που δεν τρέφει μεγάλη αγάπη για το είδος.
Έχει όμως μια αδυναμία στον Γιάννη Οικονομίδη. Κρατάμε αυτό ως δεδομένο και συνεχίζουμε. Δεν είναι μυστικό ότι η πρώτη σκέψη όλων όταν άκουσαν ότι θα γίνει μιούζικαλ μια ταινία εικοσαετίας ήταν “γιατί” και η δεύτερη ότι μάλλον θα είναι φόλα. Ε, δεν ήταν. Μιλάμε για ένα δίωρο που το χρειάζεσαι στην ζωή σου ως τονωτική ένεση. Εννέα μουσικοί, έντεκα ερμηνευτές και πλήθος άλλων συντελεστών μεγεθύνουν την τραγελαφική πραγματικότητα της ελληνικής οικογένειας με πραγματικά ακαταμάχητο ταλέντο.
Κάτι που ξέρει πολύ καλά ο Γιάννης Νιάρρος και ο Αλέξανδρος Λιβιτσάνος ως μιλένιαλ είναι ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει να κοιταχτεί στον καθρέπτη και να αντικρύσει το τοξικό πατριαρχικό της πρόσωπο;. Άρα, πρέπει κάποιος να τους το διακωμωδήσει τόσο φαρσικά που θα αντιληφθούν τη φαιδρότητά του. Κι αυτό κάνουν. Με τεράστιο θράσος. Και μπράβο τους. Τους αξίζει χειροκρότημα για το ανελέητο τρολάρισμα στους τράπερ με το autotune.
Η υπόθεση είναι γνωστή, μια ελληνική οικογένεια σε ένα διαμέρισμα στον Κορυδαλλό βγάζει τα σωθικά της και κακοποιεί ο ένας τον άλλο λεκτικά στάζοντας ιδρώτα, ματαιώσεις, αναπάντητα ερωτήματα, λουμπεναριό, παράπονα, κόμπλεξ και ωμή ανυπαρξία εξαιτίας ενός χαλασμένου (ας το αποκαλούμε μπουρδέλο) air condition. Το οικογενειακό μακελειό δεν αργεί να ξεσπάσει και μέσα σε μια ημέρα του Αυγούστου τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Αυτή η οικογένεια τρώει τις σάρκες της. Άβολο να το ακούς σωστά;
Πώς θα ήταν όμως αν τραγουδούσαν τις βρισιές;
Αυτό ήταν το ερώτημα κρίσεως που κλήθηκαν να απαντήσουν οι Νιάρρος και Λιβιτσάνος (πάντα υπό το βλέμμα του Γιάννη Οικονομίδη που ανέλαβε την καλλιτεχνική επιμέλεια αυτής της παράστασης που είναι και γαμώ τα σόου). Και διακωμώδησαν χωρίς έλεος και ίχνος ντροπής τον φωνακλά πατέρα που τα παιδιά του θέλουν να του πουν #ψόφα, το κωλόπαιδο που ονειρεύεται τρίο με γκόμενες και κολλητούς και πίνει παραπάνω γραμμές από όσες αντέχουν οι φωνητικές του χορδές, την κορούλα που κάνει body shaming και πιστεύει ότι είναι Σταρ Κορυδαλλός επειδή έχει ένα γκόμενο με λεφτά του πατέρα του και τη μάνα που ασκεί τη μεγαλύτερη ψυχολογική βία σε όλους. Και το ξέρει.
Κάθε μπινελίκι έχει τη δική του συγχορδία
Πώς θα ήταν η μέρα μας, αν το πρωινό αγκομαχητό βαρεμάρας μας ήταν μια κορόνα σε σολ ματζόρε; Είναι παράξενο να γελάς όταν εκτοξεύονται οι πιο χυδαίες βρισιές που έχεις ακούσει στη ζωή σου (ούτε σε γήπεδο); Ναι, είναι. Αλλά δεν μπορείς να αντισταθείς σε αυτό το μεγαλείο που ακούγεται από τα στόματα έντεκα ερμηνευτών. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι προσωπική αδυναμία μου. Πήρε τον ρόλο της μάνας και τον μεταμόρφωσε σε τρελαμένη Αγαύη που ξεσκίζει τον Πενθέα. Είναι μια λαϊκή Βάκχα που ήρθε η ώρα να πάρει το αίμα της πίσω για όσα έχασε τόσα χρόνια πλένοντας πιάτα. Ο Γιάννης Αναστασάκης κουβαλά μια τρυφερότητα ακόμη και ως μάτσο πατέρας Μήτσος. Παραλίγο να ματώσουν τα χέρια μου από το χειροκρότημα στο βαρύτονο Μάριο Σαραντίδη, όσοι πηγαίνουν όπερα μας είχαν προειδοποιήσει για το ταλέντο του. Είναι ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΣ. Η μπάντα που επίτηδες θυμίζει εκείνη των μπουζουκιών είναι ένα μικρό έπος. Ο Γιώργος Κάτσης πλέον είναι λόγος να δεις κάθε παράσταση που συμμετέχει. Με την Ελένη Μπουκλή ως Άντζελα πέφτεις στα πατώματα. Κάποιος πρέπει να δώσει ένα βραβείο στην Δάφνη Δαυίδ ως βρωμούσα, θεούσα ξαδέλφη. Τι ταλεντάρα, Θεέ μου.
Η τελευταία σκηνή της παράστασης μας στοιχειώνει μέχρι σήμερα κι ας έχουν περάσει 48 ώρες. “Ρε Μαρία, αφού είναι έτσι γιατί δεν το χαλάγαμε τόσα χρόνια”. Προφανώς, γιατί δεν μπορούμε. Το Σπιρτόκουτο ως μιούζικαλ είναι υπερπαραγωγή. Δεν έχω δει καλύτερα σκηνικά φέτος σε παράσταση (Εύα Γουλάκου μπράβο και ειδική μνεία στο κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη) . Πραγματικά, δούλεψαν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι μαζί κι αυτό φαίνεται στη σκηνή. Είναι καλοκουρδισμένο, είναι αψεγάδιαστό, είναι ένα τέλειο μιούζικαλ σε μια πόλη που 20 χρόνια μετά ξέρει ότι το μπουρδέλο ακόμη δεν έχει φτιαχτεί. Δεν το πιστεύαμε το “Σπιρτόκουτο: The musical”, τόσα ξέραμε.
Υγ: Ακόμη δεν μάθαμε τι θα κάνει με την Λίντα ο Βαγγέλης.
Info: Σπιρτόκουτο: The Musical | Πόλεμος σε τέσσερις τοίχους | Βασισμένο στην ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, Κεντρική Σκηνή | Τετάρτη έως Κυριακή 20:30. Εισιτήρια εδώ.
Φωτογραφίες: Παντελής Ζερβός, Πηνελόπη Γερασίμου και Ανδρέας Σιμόπουλος
