Τα σκίτσα της Γαλλίδας Elodie Lascar είναι εμφανώς κινηματογραφικά. Γυναίκες σε κοιτάζουν στα μάτια με θράσος, σε στοχεύουν με το όπλο τους, καπνίζουν απρόθυμες για small talk -και για την παρέα μας, είναι ενδυναμωμένες και κάτι παραπάνω από body positive ή οποιοδήποτε άλλο όρο έχουμε εφεύρει για να εμπλουτίσουμε με λίγη θεωρία, το απλούστατο εξής: Δεν Δίνουν Δεκάρα Για Το Τι Σκεφτόμαστε Για Εκείνες. Ναι, αυτές ακριβώς είναι οι τύπισσες της Lascar.
Παραδόξως, η illustrator ξεκινά συνήθως τη μέρα της σε μια ηλιόλουστη ταράτσα, πίνοντας καφέ και διαβάζοντας βιβλίο. Γιατί είναι αυτό παράδοξο; Τίποτα το ηλιόλουστο και το feel-good δεν αποπνέεται από όσα δημιουργεί. Οι γυναίκες των σκίτσων της είναι αγνό δράμα, θρασείες, επιθετικές, έτοιμες για όλα. Αν έβλεπες ένα από τα σκίτσα της φρεσκοξυπνημένος, θα πίστευες πως είναι απομεινάρια των 70s. Απλούστατα δυνατοί γυναικείοι χαρακτήρες.
Η ίδια πιστεύει πως άργησε να κυνηγήσει την καριέρα της στη σχολή καλών τεχνών, ξοδεύοντας χρόνο σε μπαρ, ζωγραφίζοντας κρυφά τους θαμώνες ή περαστικούς στον δρόμο που κέντριζαν το ενδιαφέρον της. «Μια μέρα πήγα στη βιβλιοθήκη και άρχισα να ξεφυλλίζω το κόμικ “Lucille” (Ludovic Debeurme)», λέει σε συνέντευξή της στο It’s Nice That. «Είναι πιθανότατα το βιβλίο που με έκανε να ευχηθώ να μπορούσα να πω ιστορίες με τα σκίτσα μου. Και έτσι, χρειάστηκε να μάθω να το κάνω». Λίγο μετά από αυτό, έκανε τη σωστή αίτηση στο σωστό πανεπιστήμιο, και όλα πήραν το δρόμο τους.
Ίσως δεν γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ματιά, αλλά αρκετή από την έμπνευσή της απορρέει από ιστορίες και περιγραφές ατόμων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας για την κρίση του HIV και των οπιοειδών. Μια από τις αναφορές της είναι η έκθεση της Nan Goldin στο Centre Pompidou το 2002. «Επιστρέφω στη δουλειά της όταν χρειάζομαι έμπνευση για τους χαρακτήρες ή για την έκφραση ενός συναισθήματος», αναφέρει.
Για ένα από τα τελευταία της projects μετέτρεψε παλιές οικογενειακές φωτογραφίες σε illustrations. «Δεν ξέρω γιατί, αλλά είμαι εκείνη στην οικογένεια που έχει όλες τις φωτογραφίες», λέει, καταλήγοντας τελικά να τις ζωγραφίζει κιόλας. Ναι, πολλές από τις γυναίκες των illustrations της είναι πολύ κοντινά, οικεία της πρόσωπα, όπως για παράδειγμα, η γυναίκα με το τσιγάρο, είναι η μητέρα της, στα 20 της. «Είναι πολύ νέα [σε αυτές τις φωτογραφίες], ίσως νεότερη από ό,τι είμαι εγώ τώρα», σχολιάζει, τονίζοντας πως ζωγραφίζοντας τις φωτογραφίες της μαμάς της από εκείνα τα χρόνια νιώθει πως έχει μια άτυπη «συζήτηση» με εκείνη στο τότε. Σε εκείνη τη στιγμή της ζωής της.
«Ο βασικός μου στόχος», λέει, «είναι να δημιουργήσω ενσυναίσθηση ανάμεσα στο κοινό και στους χαρακτήρες που ζωγραφίζω. Οπότε ας πούμε πως οι εικόνες μου αφορούν το female gaze».
Δες τα illustrations της παρακάτω:
