Αυθαίρετα συμπεράσματα: Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης μάλλον πέρασε κρίση μέσης ηλικίας και του βγήκε σε αυτό το επεισόδιο που μιλάει για το παρελθόν του Ορέστη που ακόμα ψάχνει που ανήκει. Ο ήρωας του σίγουρα πέρασε και έτσι θέλησε να ξεφύγει. Αυτό μαθαίνουμε στο έκτο επεισόδιο. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης θαυμάζει σε αυτό το σκοτεινό επεισόδιο τον Λάνθιμο και δεν βλέπουμε κανένα κακό σε αυτό. Επίσης, προφανώς, έχει δει και την “Οικογενειακή Γιορτή” και τον σημάδεψε. Εδώ, εμείς κάθε Χριστούγεννα λέμε ειρωνικά ότι κάνουμε Festen οικογενειακά τραπέζια (και δεν έχουμε γυρίσει και καμιά δεκαριά σειρές και δυο- τρεις ταινίες).
Το Δόγμα 95 έχει βάλει τη σφραγίδα του στο υποσυνείδητο μιας ολόκληρης γενιάς. Από το τελευταίο επεισόδιο του Maestro, δεν κρατάμε μόνο τη θεατράλε λανθιμική σκηνή μακελειού, αλλά και την αλληγορία της δανειακης δέσμευσης της χώρας στα μνημόνια με τη δέσμευση του κεντρικού ήρωα σε έναν γάμο που υποσυνείδητα ήξερε ότι δεν ήταν αυτό που ήθελε, γιατί ξεπουλήθηκε σε μια γυναίκα και σε ένα κόσμο που παίρνει ό, τι θέλει και το απομυζεί. “Ξεπουλιέται” και γίνεται κάποιος άλλος, βολεύεται, πιστεύοντας πως έτσι θα είναι ευτυχισμένος, μόνο που δεν είναι.
Στην ταινία του Βίντερμπεργκ (η οποία έχει μεταφερθεί στο ελληνικό θέατρο αρκετές φορές, με πιο γνωστή εκείνη την παράσταση του 2006 που ο Αλέξανδρος Μυλωνάς -τον είδαμε στο επεισόδιο “Μουσικές Καρέκλες” να υποδύεται τον πατέρα της Στεφανίας Γουλιώτη- είχε το ρόλο του κακοποιητή πατέρα, τυχαίο; ) οι συνδαιτημόνες του δείπνου ακούν αποκαλύψεις περί σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών, τραγουδούν ρατσιστικά τραγούδια, βλέπουν ξυλοδαρμούς και διαβάζουν αυτοκτονικά σημειώματα. Μια οικογενειακή σύναξη που ξεκινάει ως γιορτή, εξελίσσεται ως ψυχολογικό θρίλερ και καταλήγει σε σωρό ερειπίων. Όλα αυτά τα αποτρόπαια γίνονται υπό τον μανδύα μιας κανονικότητας. Δεν ξεβολεύεται κανένας. Οι καλεσμένοι κάνουν τα πάντα για να διασκεδάσουν.
Αυθαίρετα συμπεράσματα (συνέχεια): Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης αγαπά πολύ τους φίλους του και όσες φορές συναντιούνται σκέφτεται έναν ρόλο που θα τους ταίριαζε. Μεταξύ μας δεν είναι τελείως αυθαίρετο, ακούσαμε στο podcast του επεισοδίου ότι ο Χριστόφορος άκουσε σε ένα φιλικό δείπνο την Στεφανία Γουλιώτη (που είναι μισή Γαλλίδα) να μιλά γαλλικά κι ήξερε ότι ο ρόλος της Αλεξάνδρας ήταν δικός της. Κάπου διαβάσαμε χθες (στο Twitter που έπαθε λουμπάγκο από την υπόκλιση) ότι στέλνουμε στο Netflix ένα dream team ηθοποιών. Και πιστεύω ότι είναι ό,τι καλύτερο γράφτηκε για το Maestro. Μαρία Καβογιάννη, Γιάννης Τσορτεκης, Φανης Μουρατίδης, Στεφανία Γουλιώτη και Χρήστος Λούλης χθες παίζανε σαν καλοκουρδισμένα βιεννέζικα βιολιά της Συμφωνικής Ορχήστρας. Να βρείτε εσείς άλλο ηθοποιό να παίζει καλύτερα το πτώμα από τον Γιάννη Τσορτέκη και να πανηγυρίζουμε όλοι που κάποιος τον σκότωσε (και whodunnit ο Χριστόφορος).
Στο σημείο αυτό θα ανοίξω μια μικρή παρένθεση να πω ότι ο πιο ολοκληρωμένος ηθοποιός της γενιάς του ίσως είναι ο Χρήστος Λούλης. Ανεπιτήδευτα παραδίδει κάθε ρόλο με τόση φυσικότητα και μπράβο του. Είτε τον βλέπεις στο Θείο Βάνια σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στο θέατρο Προσκήνιο είτε σε μια γκεστ εμφάνιση στο Maestro είναι καθηλωτικός.
“Δυστυχία είναι κάνεις τον βλάκα αλλά να μην είσαι, να θες συνέχεια να ικανοποιείς από ανάγκη αποδοχής, να χάνεις το στόχο, να μην αγαπάς” λέει αφού μας έδειξε 20 χρόνια από τη ζωή μας (με το de-aging κάπως ανεβάσαμε παλμούς) από το 1995 μέχρι το 2005 (ωραία χρόνια) και από το 2005 μέχρι το 2015 (κάτι δεν πήγε πολύ καλά εκεί). Υγ: στην πραγματικότητα η σκηνή που μας συγκλόνισε είναι αυτή με τη Στεφανία Γουλιώτη μέσα στο αυτοκίνητό της να καταρρέει ψυχολογικά.
