Ο Chris Snellgrove είναι Άγγλος καθηγητής την ημέρα και συγγραφέας που ασχολείται με την ποπ κουλτούρα, τη νύχτα. Μπορείτε να διαβάσετε τις σκέψεις του για διασημότητες στο Instanthub, τις σκέψεις του για τα παιχνίδια στο Gammicks και τις σκέψεις του για οτιδήποτε άλλο στο Ebaum’s World. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, μάλλον δεν θα το κάνετε.
Οπότε ας μιλήσουμε για το κοινό που λατρεύει να διαφημίζει τη δύναμη του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel. Το Avengers: Endgame, για παράδειγμα, έπειτα από μία δεκαετία, είχε ένα ικανοποιητικό τέλος. Tο Spider-Man: No Way Home, από την άλλη, ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ήταν καλό, πολύ καλό και αρκετά fun χωρίς να ξεπεράσει τα όρια.
Δυστυχώς όμως η επιτυχία της Marvel έχει βλάψει την κινηματογραφική βιομηχανία στο σύνολό της και στην πραγματικότητα, κάθε νέο project της Marvel σαν να υποβαθμίζει τη σύγχρονη κινηματογραφική δημιουργία. Πώς το κάνει αυτό; Κοπιάστε, έχουμε πέντε σοβαρούς λόγους και τρόπους για να σας πείσουμε. Μη νιώθετε άσχημα που δεν χάνετε ταινία της Marvel όμως, είναι μέσα στο πρόγραμμα και αυτό.
Θεματικά πάρκα
Ο θρυλικός σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορσέζε χαρακτήρισε τις ταινίες του MCU «θεματικά πάρκα» χωρίς να προσθέσει στην ίδια πρόταση τη λέξη κινηματογράφος. Αυτό εξόργισε πολλούς από τους θαυμαστές της Marvel, αλλά… Ο Σκορσέζε έχει απόλυτο δίκιο: αυτές οι ταινίες μοιάζουν με μεγάλες βόλτες με θεματικό πάρκο. Και δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να απολαμβάνετε μια βόλτα στο θεματικό πάρκο, όπως δεν υπάρχει τίποτα κακό με το να απολαμβάνετε κάποιο πρόχειρο φαγητό. Αλλά δεν μπορούμε να τρώμε πρόχειρο φαγητό όλη την ώρα και χάρη στην επιτυχία της Marvel. Τα κινηματογραφικά στούντιο δεν θέλουν να κάνουν τίποτα άλλο παρά μόνο βόλτες με αδιάφορα θεματικά πάρκα ξανά και ξανά. Και αυτό είναι πρόβλημα.
Η δράση για τη δράση
Ο αληθινός κινηματογράφος μοιάζει με ένα έργο τέχνης, σωστά; Και η τέχνη υπάρχει για να αμφισβητήσει το πώς σκεφτόμαστε και τι νιώθουμε. Μια ταινία βασισμένη σε ένα κόμικ που δείχνει για ένα σερί τέταρτο διάφορα άτομα με πολύχρωμες στολές να χτυπιούνται μεταξύ τους δεν θα είναι ποτέ τέχνη και, επομένως, ποτέ κινηματογράφος. Αλήθειες που πονάνε. Αλλά όλα αυτά γίνονται μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: στρατιές θαυμαστών πιστεύουν ότι όλες οι ταινίες πρέπει να είναι σαν τις ταινίες της Marvel. Τελικά, οι περισσότερες μεγάλες ταινίες ακολουθούν αυτή τη φόρμουλα και ο πραγματικός κινηματογράφος υποφέρει από αυτό.
Η κλασική φόρμουλα
Σχεδόν όλες οι ταινίες της Marvel βασίζονται σε μια φόρμουλα, όπως και τα κόμικς πριν από αυτές. Βλέπουμε κλασικά έναν χαρακτήρα να παλεύει με το προσωπικό τραύμα, να γίνεται ήρωας για να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο τραύμα, να πολεμά έναν χαρακτήρα από το παρελθόν του και μετά ο σεναριογράφος καλύπτει το όλο θέμα με λίγο “χιούμορ”, χιούμορ, μια ερωτική περιπέτεια και, φυσικά, αρκετό ξύλο. Ποια ήταν η τελευταία ταινία της Marvel που είδατε και αισθάνθηκε ότι βλέπετε κάτι πρωτότυπο; Χμ…
Φτάνει με τα ειδικά εφέ
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιστρέφουν επιτέλους στους κινηματογράφους για να δουν ταινίες. Και πολλοί από αυτούς αποχωρούν από αυτούς κάνοντας την ίδια ερώτηση: “γιατί όλα μοιάζουν με ταινία του Netflix;” Η σύντομη απάντηση είναι ότι αυτές οι ταινίες είναι όλες γυρισμένες ψηφιακά αντί σε φιλμ. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν κάτι μικρό, αλλά υπάρχει ένας λόγος που πολλές από τις πιο άθλιες ταινίες των δεκαετιών του ’80 και του ’90 φαίνονται καλύτερες από τις περισσότερες σύγχρονες ταινίες. Το MCU έκανε δημοφιλή την ψηφιακή λήψη για να φιλοξενήσει το CGI του και η προκύπτουσα δημοτικότητα στις ψηφιακές λήψεις έκανε τις περισσότερες σύγχρονες ταινίες να φαίνονται τρομερές, αλλά τρομερά ψεύτικες. Το θέμα είναι ότι όλοι προσπαθούν να κάνουν το ίδιο..
Τρομερά κακό και εύκολο χιούμορ
Η πρώτη ταινία του Whedon για τους Avengers ήταν γενικά καλή, αλλά κάθε δύο λεπτά είχε κάποιο ανόητο λογοπαίγνιο ή αστείο που αφαιρούσε κάτι από την πιθανή ένταση. Το κακό είναι ότι όλο αυτό συνεχίστηκε. Τώρα, οι ταινίες που θέλουν να είναι επιτυχημένες δεν μπορούν παρά να βάλουν τους χαρακτήρες τους να λένε σαν άλλοι μέτριοι σταντ απ κωμικοί, μέτρια έως κακά αστεία. Δεν είναι όλοι ο Chandler Bing και δεν χρειάζεται να είναι. Τελευταίο παράδειγμα ήταν η νέα ταινία του Thor.
