Γράφει ο Σπύρος Κουβαράς

Πώς κινείται ένα μετα-ανθρώπινο σώμα; Πώς μπορούμε να φανταστούμε τις σχέσεις ανάμεσα στους επιμέρους κόσμους και στα οικοσυστήματα; Τι είδους προσδοκίες και ποια μορφή φαντασιακού του μέλλοντος μπορεί να αναδειχθεί μέσα από μια κριτική στον ανθρωποκεντρισμό; Αυτά αποτέλεσαν κάποια από τα ερωτήματα που με απασχόλησαν την αρχική περίοδο, της πρώιμης, έρευνας γύρω από το έργο που ήθελα να κάνω. Το “COYOTE, we used to be humans”, γεννήθηκε θα έλεγα κυρίως μέσα από την βαθιά μου πίστη ότι θα πρέπει ως ανθρώπινο είδος να επαναεπινοήσουμε τη σχέση μας με τη φύση και να αρχίσουμε να φανταζόμαστε νέους τρόπους συμβίωσης μεταξύ υμών και επιμέρους οικοσυστημάτων στη Γη.

Επειδή όμως αυτό στην πραγματική ζωή και ίσως και στη Γη, πιθανόν να αργήσει να συμβεί, θέλησα με την παράσταση να φτιάξω έναν άλλο κόσμο, φανταστικό. Έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι γίνονται ζώα, τα ζώα φυτά και τα φυτά cyborgs. Ένα μεταμυθολογικό, παράλληλο σύμπαν, στο οποίο το είδος μας δεν είναι πια “κυρίαρχο”, αλλά ισότιμο μέρος του όλον. Σε ένα άχρονο σκηνικό περιβάλλον, οι τέσσερις ερμηνευτές ξεκινούν, θα μπορούσα να πω, ένα ταξίδι, μια περιπλάνηση από το αρχέτυπο και τη μνήμη μέχρι την ουτοπική παρόρμηση ενός φουτουριστικού μέλλοντος. Μεταφέροντας ασυνείδητα τις αναμνήσεις τους από τον προηγούμενο κόσμο, σε αυτό το νέο περιβάλλον, μοιάζουν να αναζητούν πρακτικές συντροφικότητας μεταξύ φύσης και πολιτισμού, αφήνοντας ωστόσο αναπάντητο το ερώτημα, αν το τέλος της ανθρωποκεντρικής ιστορίας συνεπάγεται και έναν κόσμο μειωμένης ανθρωπινότητας.

Η παράσταση, δημιουργεί προοδευτικά μια επερχόμενη μικροκοινότητα μεταξύ αυτών των πλασμάτων, μια κοινότητα που ωστόσο δεν έχει προορισμό ούτε κατάληξη. Ζυμώνεται αδιάκοπα σαν μια συλλογική συνύπαρξη χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα. Η πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Κουβαρά και ο σκηνικός χώρος του Αντώνη Βολανάκη, λειτουργούν καλειδοσκοπικά στην παράσταση, ως νέοι κώδικες ενός πολυσύμπαντος (pluriverse) στο οποίο συνυπάρχουν έμβια όντα και μηχανές. Η χορογραφία από την μεριά της, ενώ αρχικά αναδύεται σαν αόρατο νήμα που συνδέει τους ερμηνευτές σε σχηματισμούς που θυμίζουν δομές χλωρίδας και πανίδας, σταδιακά πέρνει την μορφή ενός θρήνου για κάτι που χάθηκε, αφήνοντας όμως στο τέλος μια χαραμάδα ελπίδας. Είμαστε άραγε έτοιμοι να προχωρήσουμε σε μια meta εποχή χωρίς τον μανδύα του εμπρόθετου και κυρίαρχου πλάσματος στον κόσμο;

Τώρα, μιλώντας και λίγο επί της διαδικασίας, χορογραφικά, αυτό που με ελκύει στο “COYOTE, we used to be humans”, είναι ο τρόπος που εξελικτικά “συντονίζονται ενεργειακά” οι τέσσερις χορευτές και το πώς μέσα από αυτό τον συντονισμό προκύπτει μια κοινή, κινητική, δόνηση. Αυτό που πρώτιστα με ενδιέφερε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της χορογραφίας, δεν ήταν το σχήμα ή η χειρονομιακότητα, αλλά το πώς θα βρούμε μια κοινή γλώσσα που μέσα από τις προσωπικές ποιότητες του κάθε χορευτή να καταλήγει σε σχήμα, όχι να ξεκινάει από το σχήμα. Μια, κοινή μεν, κινητική γλώσσα αλλά με διαφορετικές διαλέκτους, τρόπον τινά. Χρησιμοποιώντας λοιπόν λεπτοφυείς κινητικές παραμέτρους, όπως την αναπνοή, το κέντρο βάρους του σώματος και τα σημεία εστίασης του νου, προέκυψε μια κινησιολογία η οποία άρχισε να ενεργοποιεί, μικρά, κινητικά ρεύματα στους χορευτές, προσδίδοντάς τους μια υβριδική μορφή κάτι που εξαρχής με ενδιέφερε για τη συγκεκριμένη παραγωγή. Το έργο «χτίστηκε» μέσα από   τις εσωτερικές κινήσεις των χορευτών, μέσα από τα ενδόμυχα του σώματος, κάτι που με έκανε να νιώθω ότι είναι σαν να χορογραφώ την ίδια την επιθυμία του χορευτή να κινηθεί.

INFO

Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ
Κορυτσάς 39, Αθήνα
Μετρό: Κεραμεικός
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6972501858
Τιμή εισιτηρίου: 12 €, γενική είσοδος
Προπώληση εισιτηρίων: 
https://www.viva.gr/tickets/dance/coyote-we-used-to-be-humans/

*** Η προπώληση στα ταμεία του θεάτρου ξεκινά μία ώρα πριν την παράσταση
*** Το ταμείο του θεάτρου δεν διαθέτει τερματικό POS.