Η Αθήνα έχει πολλές παραστάσεις, σοκαριστικά πολλές παραστάσεις, αν τις μετρήσει κάποιος θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι παραπάνω από όσες αντέχει η πιάτσα, γιατί το θεατρικό κοινό είναι συγκεκριμένο. Είναι απλά μαθηματικά. Δεν υπάρχουν τόσοι θεατές και προφανώς με εισιτήριο 5€ και 8€ δεν βγαίνει το μεροκάματο των συντελεστών μιας παράστασης. Υπάρχουν, φυσικά, και οι περίοδοι των γιορτών τότε που συρρέουν στο κέντρο οι άνθρωποι που βλέπουν 1-2 παραστάσεις τη χρονιά (συνήθως κακές, στην καλύτερη περίπτωση μέτριες, με σκηνοθέτες σταρ με μεγαλύτερο εγώ από ταλέντο). Η Αθήνα έχει πολλές παραστάσεις και αυτές που αξίζουν είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Καμιά δεκαριά περίπου. Οι υπόλοιπες έχουν καλές δημόσιες σχέσεις ή πληρώνουν σαλόνια στα μίντια.
Ευτυχώς, οι θεατές που βλέπουν θέατρο μιλάνε. Και στόμα με στόμα διαδίδεται η φήμη κάθε παράστασης. Τα 170 τετραγωνικά είναι μια παράσταση που και να ψάξεις για ψεγάδι θα δυσκολευτείς να το βρεις, αξίζει όλα τα sold out της. Επέστρεψε -ευτυχώς- φέτος στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης για τον 4ο και τελευταίο κύκλο παραστάσεων. Με τις ουρές που είδαμε την Δευτέρα το βράδυ δεν πιστεύουμε ότι θα ολοκληρώσει το 2022 τις παραστάσεις.
Το θέμα της είναι τετριμμένο. Όπως είναι και ο έρωτας και ο θάνατος. Αλλά με αυτά ασχολούμαστε από τότε που ο Σαίξπηρ έπιασε την πένα του και αντέγραψε τους αρχαίους τραγικούς. Το θέμα λοιπόν είναι η ελληνική οικογένεια και όλες οι παθογένειες που κληροδοτεί στα παιδιά της μαζί με ένα σπιτάκι και τρία χωράφια.
Είμαστε στη Θήβα, μετά την κηδεία ενός πατέρα που η μία κόρη του προσποιείται ότι ήταν καλός και αξίζει τα δάκρυα της και η άλλη κόρη δεν κρύβει ότι τον σιχαινόταν. Ο πατέρας τους ήταν άπιστος κατά συρροή. Και η μητέρα τους έβρισκε την παρηγοριά και την απόδραση από την πραγματικότητα στο ποτό. Οπότε ήταν ανήμπορη και εγκλωβισμένη στην ανεπίγνωστη υπαρξιακή ραθυμία της να αναλάβει τις ευθύνες της μητρότητας. Αυτοί οι δυο άνθρωποι, οι πολύπλοκοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, γέμισαν με ανεπανόρθωτα τραύματα τα παιδιά τους. Δεν είναι συσκευές τα παιδιά για να επισκευαστούν από ειδικούς μάστορες στο μέλλον. Αλλά, άντε να το πεις αυτό στους “νοικοκυραίους”.
Η μεγάλη κόρη γεμάτη οργή και θυμό (επιφανειακό συναίσθημα όπως θα ανακαλύψεις αν κάνεις ποτέ ψυχοθεραπεία ή διαβάσεις λίγο Ροθ) επιστρέφει στο πατρικό της με χρέη. Χρέη μεταφορικά και κυριολεκτικά. Οφείλει να εξοφλήσει τη συναισθηματική οφειλή στην μικρότερη αδελφή της που έμεινε ανοχύρωτη, ιδανική λεία για άνδρες σε απόγνωση που ψάχνουν μια σανίδα σωτηρίας σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του. Μόλις περιγράψαμε τους τρεις πρωταγωνιστές τους έργου που θα φάνε τα σωθικά τους σε 170 τετραγωνικά. Σκληρές αντιθέσεις και διαφωνίες, δημιουργούν μια έκρυθμη κατάσταση ανάμεσα στη μικρή εγκυμονούσα αδερφή, τον σύντροφό της και τη μεγάλη αδερφή, η οποία επιστρέφει στο σπίτι μετά από πολυετή απουσία με σκοπό να το πουλήσει. Κανείς δεν τους έδωσε ποτέ το δικαίωμα να διαχειριστούν τη ζωή τους κι αναπαράγουν τις ανεπάρκειές τους σε ένα φαύλο κύκλο. Η ελληνική οικογένεια ασκεί ένα είδος ιδιοκτησίας στα παιδιά της.
Βέβαια, υπάρχει κι ένας τέταρτος. Ο Γρηγόρης. Ένα από τα πολλά αόρατα παιδιά. Παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, μοναχοπαίδι μιας τραγουδίστριας σε σκυλάδικο της Θήβας που κοιμόταν στο ξενυχτάδικο. Γιος αγνώστου πατρός. Φαινομενικά. Που κάνει moonwalk και κλαις από τα γέλια μέχρι να σε κάνει η ερμηνεία του να κλάψεις πραγματικά. Ο Γιώργος Τσουρής ή έχει βρει το ρόλο της ζωής του (τον έγραψε βασικά) ή ερμηνευτικά ανήκει σε άλλη λίγκα ηθοποιών, εκείνων που ακολουθείς πιστά μετά την πρώτη σας γνωριμία. Δεν είναι τυχαίο ότι βραβεύτηκε για το ρόλο του στα 170 Τετραγωνικά με το βραβείο «Δημήτρης Χορν».
Ο Γρηγόρης είναι ο λιγότερο ανεπαρκής ήρωας του έργου του Τσουρή, γραμμένος και δοσμένος με αφηγηματική τελειότητα. Ακόμη κι αν εμφανέστατα έχει μια νοητική αναπτυξιακή διαταραχή δεν είναι τόσο ανώριμος όσο οι γύρω του. Τουναντίον, η συναισθηματική νοημοσύνη του είναι αξιοθαύμαστη. Η όραση του δεν είναι ασθενική. Βλέπει πιο καθαρά τα τραύματα των άλλων. Ο Γρηγόρης είναι ένας από τους πολλούς λόγους που τα 170 τετραγωνικά παίζονται και ξαναπαίζονται και ξαναπαίζονται. Γιατί το κωμικό του ένστικτο μέσα στο δράμα είναι ασύλληπτο. Οι ερμηνείες της Αμαλίας Αρσένη, Ήβης Νικολαΐδου, Θανάση Ζερίτη και Ελένης Τσιμπρικίδου είναι συγκλονιστικά ρεαλιστικές. Αναγνωρίζεις τον τρόπο που μιλάνε σε πρόσωπα που ξέρεις.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη κατάφερε να ταξινομήσει αριστοτεχνικά όλες τις μικροαστικές ματαιώσεις και την κατάρρευση της οικογένειας σε 20 τετραγωνικά.Πίσω από τις κλειστές πόρτες η ανάγκη βαφτίζεται αγάπη. Τα καλύτερα 95 λεπτά που θα περάσεις και φέτος στο θέατρο.
Info: 170 τετραγωνικά (MOONWALK) του Γιωργή Τσουρή, ΘΕΑΤΡΟ ΙΛΙΣΙΑ-ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ, Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια Κάθε Σάββατο στις 18:00, Κυριακή στις 21:00, Δευτέρα στις 20:00. Εισιτήρια εδώ.
