Από το Παρίσι μέχρι την Πράγα, φοιτητές και νέοι που μεγάλωσαν στη μεταπολεμική εποχή απέρριψαν τους άκαμπτους κανόνες των κοινωνιών τους, εκφράζοντας την επιθυμία να πειραματιστούν με την αγάπη, το σεξ, την τέχνη και την σχέση τους με τη φύση. Ο φωτογράφος, συγγραφέας και πρώην χίπις Italo Bertolasi κατέγραψε μεγάλο μέρος αυτής της εποχής στην Ιταλία και ανέλαβε ο ίδιος ένα λεγόμενο “προσκύνημα στην Ανατολή”.
Στις αρχές των 20 του, το 1968, μετακόμισε σε μια κοινότητα που ιδρύθηκε στο κέντρο του Μιλάνου σε ένα μεγάλο εγκαταλελειμμένο διαμέρισμα όπου ζούσαν άνθρωποι με παρόμοιες ιδέες.
Η συνοικία Brera στο Μιλάνο –τώρα μια από τις πιο κομψές περιοχές της πόλης– έγινε σημείο συνάντησης για καλλιτέχνες, επαναστάτες και ονειροπόλους. Η αντικουλτούρα της τροφοδότησε τον ιδεαλισμό μιας ολόκληρης γενιάς στη Δύση.
Το 1967, το κίνημα των χίπηδων στη Δύση δημιουργεί κοινόβια αμφισβητώντας τις καπιταλιστικές αξίες και τον υπερκαταναλωτισμό, υποστηρίζει τον ελεύθερο έρωτα έναντι του συντηρητισμού και του πολέμου στο Βιετνάμ. Σύντομα ο Μπερτολάσι συνάντησε άλλους ταξιδιώτες και αποφάσισε να κάνει το πρώτο του ταξίδι στο Πακιστάν το 1969, όπου συνεργάστηκε με άλλους για να δημιουργήσει μια διεθνή κοινότητα.
Αυτή η εμπειρία τον ενθάρρυνε να ακολουθήσει μια ζωή ταξιδεύοντας σε μέρη όπως το Αφγανιστάν, το Κασμίρ, η Ινδία, η Ινδονησία, η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ, τραβώντας φωτογραφίες στην πορεία.
Η ετυμολογία του όρου “χίπις” προέρχεται από την αγγλική λέξη “hipster” (πρόκειται για εκείνον που απορρίπτει την υπάρχουσα κουλτούρα και υποστηρίζει πιο ελεύθερες απόψεις), και αρχικά χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τα άτομα με αντικοινωνική συμπεριφορά που είχαν μετακομίσει στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης, ένα προάστιο του Haight-Ashbury που ανήκει στο Σαν Φρανσίσκο, και σε άλλες τέτοιες αστικές περιοχές. Οι δύο αγγλικές λέξεις οι οποίες θεωρούνται η ρίζα του όρου “χίπις” είναι οι “hip” και “hep” (πληροφορημένος).
