Φρούτα, μοναχές, lip glosses, πέρλες. Με αυτές τις «πρώτες ύλες» του φαντασιακού, η Joyce Lee δημιουργεί πίνακες, με όπλο την ακουαρέλα και τα μολύβια της, που ξεπερνούν το προφανές και καταλήγουν να κάνουν το σεξ, το χιούμορ και το trash προβοκατόρικη τέχνη.
Στα έργα της, συχνά το γυμνό σώμα μετατρέπεται σε τοπίο, σε σκηνή πάνω στην οποία εκτυλίσσονται άλλες μικρότερες ιστορίες. Εμπνευσμένη από τον Dalí και τον Magritte, αλλά και από αγαπημένες της ταινίες τρόμου, η Κορεάτισσα καλλιτέχνιδα δίνει σεξουαλική υφή και ανθρώπινη μορφή σε φαινομενικά ακίνδυνα αντικείμενα, στο δικό της προσωπικό ταξίδι εξερεύνησης του φύλου και της σεξουαλικότητας, σαν έννοιες και ταυτότητες.
«Θέλω ο θεατής να μεταφερθεί σε ένα σημείου του υποσυνειδήτου», δηλώνει στο Dazed, παρουσιάζοντας λεπτομέρειες του πρώτου της λευκώματος, το οποίο περιλαμβάνει έργα των τελευταίων τεσσάρων χρόνων δημιουργικής δουλειάς της, τα οποία η ίδια έχει επιλέξει προσεκτικά. Τα ντεμπούτα είναι πάντα μια ηχηρή, αμήχανη παρουσίαση του εαυτού άλλωστε. Ένα ξεγύμνωμα. Η ίδια ελπίζει πως το book της θα προσφέρει σε όποιον το κρατήσει στα χέρια του «μια απόδραση από την πραγματικότητα».
Εξηγώντας λίγα πράγματα για το σχεδόν ψυχικό τερέν στο οποίο μάς μεταφέρουν τα έργα της με την πρώτη κιόλας ματιά, δηλώνει: «Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα μέσο για εμένα ώστε να πω διάφορες ιστορίες για τις σχέσεις, το σεξ, την ομορφιά, την αποδοχή, ακόμα και διαφωνίες για το σώμα το ίδιο. Το στυλ μου στη ζωγραφική είναι περισσότερο ο σουρεαλισμός, παρά ο ρεαλισμός, και προτιμώ να εξερευνώ μεταφορές και συμβολισμούς, παρά να παρουσιάζω το σεξ ρεαλιστικά». Πέραν του σεξ και του ρευστού αισθησιασμού, μέσα από την τέχνη της εξερευνά και το φύλο, την ταυτότητα, την ισότητα και κάποιες φορές την ενδυνάμωση μέσα από οπτικές μεταφορές. «Θέλω οι γυναίκες μέσα στην τέχνη μου να είναι απελευθερωμένες και θέλω να εκφράζουν τα συναισθήματά τους ελεύθερα με τα σώματά τους», τονίζει.
Ούσα σίγουρη πως θέλει να διαχωρίσει τον εαυτό της ως καλλιτέχνιδα από την post-internet τέχνη, δημιουργεί με πολύ κλασικούς τρόπους (watercolour και τεχνικές με μολύβι). Ακριβώς όπως οι αγαπημένοι της καλλιτέχνες, Νταλί και Μαγκρίτ. «Μέσα στη δουλειά μου, ο θεατής μπορεί να παρατηρήσει συνδυασμούς διαφορετικών χώρων και χρόνων ή την παρουσία ασυνήθιστων αντικειμένων, γεγονός που με την πρώτη ματιά μοιάζει παράξενο και δημιουργεί ένα αίσθημα αποξένωσης. Αυτή την αίσθηση του να προκαλείται ο τρόπος που κανονικά βλέπουμε και βιώνουμε τον κόσμο, είναι κάτι που αγαπώ, και στην τέχνη και στη λογοτεχνία», δηλώνει.
Στα έργα της σημεία του ανθρώπινου σώματος, που λογοκρίνονται καθημερινά στα social media, όπως το Instagram, γίνονται βασικός τόπος, πατρίδα όλου του νοήματος και της αλληγορίας της δουλειά της. «Κοινωνικά δίκτυα όπως το Instagram επιτρέπουν το γυμνό σε έργα τέχνης όπως η ζωγραφική και η γλυπτική, αλλά την ίδια στιγμή, βλέπω πολλά έργα καλλιτεχνών να αφαιρούνται από την πλατφόρμα. Τέτοιου είδους λογοκρισία είναι ανησυχητική, καθώς προκαλεί την ελευθερία της έκφρασης και του λόγου. Μερικές φορές βλέπω πολύ βίαιες φωτογραφίες στα social media. Αντιδρώ σε αυτές απλώς επιλέγοντας να μην ξαναδώ παρόμοιο περιεχόμενο. Όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα να επιλέγουμε τι θέλουμε να βλέπουμε και να ακούμε, πράγμα που είναι θεμέλιο της ελευθερίας της έκφρασης και του λόγου, έτσι δεν πιστεύω ότι το Instagram θα πρέπει να λογοκρίνει», δηλώνει.
Δες παρακάτω τα έργα της, που στοχεύουν να παίξουν με το υποσυνείδητό σου, επιχειρώντας να σε κάνουν να αποσυνδέσεις το σώμα από το σεξ. Ή ακριβώς το ανάποδο:
