Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι του The Walking Dead, αυτό ήταν. Κι όμως, πέρασαν δώδεκα ολόκληρα χρόνια, δώδεκα χρόνια τρόμου, έντασης, ακραίου δέσιμου με τους πρωταγωνιστές, θλίψης, αδρεναλίνης, έρωτα (πάντού τον βρίσκεις, ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές) και, φυσικά, απρόβλεπτης εξέλιξης. Η σειρά που έκανε τα ζόμπι να μοιάζουν φυσιολογικά και μέρος της καθημερινότητάς μας, φτάνει στο τέλος της, ένα τέλος που προβλέπεται επικό, αξέχαστο, άξιο της μεγάλης μεγάλης κληρονομιάς που αφήνει πίσω του το TWD στην ποπ κουλτούρα.
Αλήθεια, τι να πρωτοθυμηθούμε; Πώς να εξηγήσουμε τον τρόπο που η σειρά άλλαξε την τηλεόραση και τι να πούμε για το φανατικό κοινό που βρέθηκε εκεί, μπροστά από μία οθόνη από την πρώτη στιγμή; Μιλάμε για εκατό εβδομήντα επτά επεισόδια, μια ολόκληρη ζωή. Ήταν 2010 και φτάσαμε 2022. Από τότε μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά, αυτό που δεν άλλαξε, όμως, είναι η προσήλωση του κόσμου στο The Walking Dead.
Για το λόγο αυτό, ζητήσαμε από πέντε φανατικούς της σειράς να γράψουν το δικό τους άτυπο love letter, έναν μίνι αποχαιρετισμό στο σύμπαν που τους κράτησε συντροφιά σε διάφορες φάσεις της ζωής τους. Μάριε, Αντρέα, Μαρίνα, Άγγελε και Ηλία, the stage is yours. Μιλήστε μας για τον πόνο σας λίγο πριν δούμε όλοι το “Rest in Peace”, το τελευταίο επεισόδιο του The Walking Dead αποκλειστικά στο FOX τη Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 22.40, σε λιγότερο από 24 ώρες μετά την προβολή του στην Αμερική.
Ο Μάριος είναι χαρούμενος που απενοχοποιήθηκε το καρό και όχι μόνο
Τι μου έμεινε τώρα που λέμε αντίο; Αν μπορούσα να το περιγράψω κάπως, θα έλεγα ότι μου έμεινε αυτή η σισύφεια απόγνωση. Οι πίσω αυλές δύο πολιτειών. Τα αμέτρητα εγκαταλελειμμένα κτίρια. Οι κονσέρβες. Πολλές κονσέρβες. Η απενοχοποίηση των καρό. Ο ιδρώτας και η απλυσιά. Το εξαντλητικό περπάτημα. Ο τρόπος που στέκονταν o Rick Grimes ακουμπώντας το χέρι στη λαβή του όπλου. Ο χαμογελαστός Negan που με έκανε ένοχο για τη συμπάθεια μου προς το πρόσωπο του. Ο GΟVERNOR! Ναι, ο Governor. Οι Whisperers και o Beta. H μουσική των Clutch. Τα δύσκολα διλήμματα των βασανισμένων Carrol και Morgan Jones που μας έφτασαν ένα βήμα πριν το διαζύγιο. Εντάξει, αστειεύομαι με το τελευταίο αλλά και το “χιούμορ” είναι μια μορφή άμυνας απέναντι στη θλίψη. Γιατί ναι, στεναχωριόμαστε που έρχεται το τέλος. Στεναχωριόμαστε γιατί παίρνει μαζί του δώδεκα χρόνια γεμάτα ζόμπι, διλήμματα και καταστάσεις επιβίωσης. Θα τα πούμε στο τέλος του δρόμου, my dear TWD και αν δεν τρομάξουμε στο φινάλε (λίγο δύσκολο), είναι βέβαιο ότι θα δακρύσουμε. Πώς πέρασε έτσι ο καιρός;
Ο Αντρέας είναι απαισιόδοξος αλλά για καλό σκοπό
Εκατό εβδομήντα επτά επεισόδια μετά, ή ύστερα από δώδεκα χρόνια, λέμε αντίο. Και πονάει αυτό το αντίο. Όμως η πόρτα παραμένει μισάνοιχτη και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Άλλωστε πώς να δώσεις ένα κάποιο τέλος σε αυτό το έπος; Ως πιστός στο στο σύμπαν του TWD από την αρχή, όμως, έχω το δικαίωμα να ελπίζω στο δικό μου ιδανικό τέλος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και το σωστό: δεν θέλω καμία θεραπεία να φτιάξει αυτό τον κόσμο. Γιατί; Γιατί ίσως αυτή η συνέπεια στην απαισιοδοξία και τις “στραβές” στη μεγάλη μας ιστορία, να αποτελεί τον καλύτερο επίλογο, παρότι μαθαίνω πως κάποιοι αγαπημένοι χαρακτήρες θα βαδίσουν μοναχικά προς το ανεκπλήρωτο τέλος των περιπετειών τους. Θα ήθελα να δω τον Darryl να φεύγει καβάλα στη μηχανή του με το ηλιοβασίλεμα στην πλάτη του και όλα να επιστρέψουν στο κανονικό; Θα ήθελα να ισοπεδωθεί αυτή η υπέροχη απαισιοδοξία που μας φέρνει μαζί τόσα χρόνια; Και ναι και όχι. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, όμως, είναι ότι δεν θα άλλαζα τίποτα. Ήταν δώδεκα υπέροχα χρόνια και οι σεναριογράφοι πίσω από τη σειρά, ξέρουν καλύτερα από εμένα ποιο είναι το τέλος που αρμόζει στο… με συγχωρείτε, συγκινούμαι. Ας σταματήσω εδώ. Θα πω απλά το δικό μου “Rest in Peace”.
Η Μαρίνα ξέρει τι θα πει συναισθηματικό δέσιμο
Ο καθένας έχει τις δικές του παραξενιές, οπότε ας μιλήσω και εγώ για τη δική μου. Διαβάζω τα πάντα γύρω από το The Walking Dead και ειδικά τώρα που φτάνουμε στο τέλος (ένα χαρτομάντηλο ρε παιδιά!) διαβάζω ό,τι κινείται. Μπαίνω λοιπόν στο YouTube και κοιτάζω τα σχόλια κάτω από κάθε βίντεο με τρέιλερ και reactions. Μαντέψτε, όλοι είναι όλοι στεναχωρημένοι αλλά και χαρούμενοι ταυτόχρονα. Έτσι είμαι και εγώ. Μπήκα στον κόσμο του TWD από μικρή, στα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια και μπορώ να πω με βεβαιότητα (είμαι αρκετά έμπειρη πια) ότι, ειδικά στα τελευταία οκτώ επεισόδια, η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο και έφτιαξε το τέλειο έδαφος για να φτάσουμε στο επικό φινάλε. Να πω ψέματα και να δηλώσω έτοιμη για το μεγάλο αντίο; Δεν είμαι, το συναισθηματικό δέσιμο είναι μεγάλο. Μου ζητήσατε ένα love letter όμως, ας μην το παρακάνω με τους συναισθηματισμούς. Θα γράψω για τις αγαπημένες μου στιγμές, αυτές που θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μου. Έχουμε και λέμε: To opening της πρώτης σεζόν, η πρώτη επίθεση από τα ζόμπι, ο θάνατος της Lori (πλήγμα), όταν η Carol σκοτώνει τη Lizzie (σκληρό), όταν ο Glenn έπεσε πάνω στους αναθεματισμένων, η εκπληξούλα της Sasha στον Negan, o “θάνατο” του Rick, η εκδίκηση της Maggie. Θεέ μου, είναι τόσες πολλές οι στιγμές που έσφιξα το μαξιλάρι στην αγκαλιά μου από την ένταση, μπορώ να γράφω για δύο μέρες σερί.
Ο Άγγελος ένιωθε Rick στους δρόμους της Αθήνας
Θα είμαι ειλικρινής. Έχω δει και συνεχίζω να βλέπω πολλές σειρές. Αναγκαστικά, λοιπόν, είμαι από τους αυστηρούς και αυτό γιατί όταν έχουν δει πολλά τα μάτια σου, ξέρεις να ξεχωρίζεις το καλό από το μέτριο και το μέτριο από το κακό. Το The Walking Dead όμως ανήκει σε μια ξεχωριστή κατηγορία και δεν το αγγίζουν τίποτα από τα παραπάνω. Σε αυτό τον κλειστό κύκλο υπάρχουν οι σειρές που άλλαξαν τον τρόπο που ένας θεατής βλέπει τηλεόραση. Το TWD όχι μόνο είναι μία από αυτές τις σειρές, αλλά βρίσκεται στην κορυφή της λίστας. Για πρώτη φορά ίσως στα χρονικά δημιουργείται τέτοια αλληλεπίδραση με το κοινό. Σε βάζει να σκεφτείς τι θα έκανες εσύ στη θέση των χαρακτήρων. Τρομάζεις μαζί τους, πονάς μαζί τους, χαίρεσαι μαζί τους και… “πεθαίνεις” μαζί τους (ο τίτλος του τελευταίου επεισοδίου “Rest in Peace” δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός). Και μιας και μίλησα για το πόσο σε επηρεάζει αυτή η σειρά, να πω ότι όταν περπατούσα με το σκύλο μου τα βράδια της καραντίνας, ένιωθα και εγώ λίγο Rick Grimes με το μαλτέζ από δίπλα. Υπερβολικό; Μπορεί. Θα μπορούσα να γράφω για αιώνες, αλλά θα κλείσω με αυτό: Περιμένουμε πώς και πώς να δούμε το τελευταίο επεισόδιο αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, ο αποχωρισμός είναι σκληρός γιατί το The Walking Dead αφήνει το δικό του τεράστιο αποτύπωμα στην ποπ κουλτούρα. Και κάτι τελευταίο. Negan, είσαι τεράστιος.
Ο Ηλίας δεν ξεχνάει και ούτε πρόκειται να ξεχάσει
Να ξέρετε πόσο γέλασα όταν ο αγαπημένος μας Ευγένιος (Eugene Porter) τους είπε “παιδιά, εγώ δεν ξέρω τίποτα, την προστασία σας ήθελα”. Δεν το είπε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό εννοούσε. Αλλά πάει καιρός από τότε και αυτές οι στιγμές γέλιου είναι μετρημένες στα δάχτυλα μπροστά στα επικά jump scares, τις επιθέσεις των zombie, τις αντεπιθέσεις της ομάδας, το αίσθημα τρόμου, θλίψης και λιγοστής χαράς και ελπίδας πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Θα αλλάξει λέτε κάτι στο τελευταίο επεισόδιο; Θα γίνει κάτι που θα μας κάνει να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο; (όχι κυριολεκτικά). Προσωπικά δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα. Θέλω απλά να δω το “Rest in Peace”, να θρηνήσω με τον τρόπο μου την μεγάλη έξοδο του The Walking Dead. Πριν το κάνω αυτό όμως και επειδή είναι κάπως αναδρομικό αυτό το love letter, θα σας μιλήσω για τις εικόνες που δεν λένε να βγουν από το μυαλό μου. Σας λέει κάτι η πρώτη επίθεση από τα ζόμπι που είδαμε; Σας λέει κάτι ο θάνατος του Shane; Σας λέει κάτι ο θάνατος της Lori; Σας λέει κάτι o σοφός Hershel; Σας λέει κάτι η πτώση του Governor; Μήπως η λέξη Terminus; To μάτι του Carl; Σας λέει κάτι η ομάδα Negan-Gabriel; Το τέλος του Rick; Η μάχη στο Hilltop; Μήπως σας λέει κάτι η επιστροφή της Maggie; Εμένα πάντως μου λένε πολλά οπότε, αγαπημένο μου TWD, “Rest in Peace”, θα γυρίζουμε σε σένα τις δύσκολες στιγμές.
Το FOX είναι διαθέσιμο στην Ελλάδα μέσω Cosmote TV, Nova, Vodafone TV, Wind Vision.
