Έχουμε μιλήσει για εκείνα τα θρίλερ, που καλώς ή κακώς, είδαμε σε μια τρυφερή ηλικία, που μας στιγμάτισαν. Ίσως σε αυτά οφείλονται κάποια από τα τραύματα που κουβαλάμε, ποιος ξέρει; Δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως πρόκειται για ταινίες που καθόρισαν τις απαιτήσεις μας από το είδος.
Σε μια στιγμή νοσταλγίας επιστρέψαμε σε κάποιες ταινίες τρόμου, που επίσης είδαμε πιο νέοι, πιο άπειροι πιο αθώοι. Ταινίες που τότε μάς είχαν προκαλέσει ανατριχίλα, μας έκαναν να φλερτάρουμε με την ιδέα να αποχωρήσουμε από την κινηματογραφική αίθουσα (καλησπέρα, Saw), να κοιμηθούμε με ανοιχτό φως ή έστω ανοιχτή τηλεόραση. Θα είμαστε ειλικρινείς. Το εφέ τους πάνω μας δεν ήταν το ίδιο.
Όχι απλώς δεν ανατριχιάσαμε ή τρομάξαμε, αλλά σχεδόν γελάσαμε με τα κλισέ, τα jumb scares, τα ψεύτικα ουρλιαχτά ή την απόλυτη έλλειψη νοήματος. Ποιος περιμένει ένα ρεαλιστικό νόημα από ένα θρίλερ, θα αναρωτηθείτε. Δίκιο θα έχετε. Ωστόσο, η μαγεία κρύβεται στο να καταφέρει η ταινία τρόμου να σε βάλει στο σύμπαν της, να σε κλείσει εκεί και να μην καταφέρνεις να βγεις από αυτό ούτε μετά τους τίτλους τέλους. Να βγαίνεις από αυτό μόνο όταν βλέπεις ένα επεισόδιο Φιλαράκια στα καπάκια, για να “ισιώσεις”.
Saw (2000)
Όλος ο τρόμος του Saw βασίζεται σε δυο βασικούς πυλώνες: σπλάτερ στην πιο ωμή του μορφή και mindfuck. Ο σαδισμός προσωποποιημένος αναγκάζει ανθρώπους να κόβουν τα ίδια τους τα μέλη για να καταφέρουν να… “ζήσουν”. Εσύ ουρλιάζεις από το κάθισμα πως αυτό δεν βγάζει καν νόημα, ενώ άλλοτε ήθελες να κάνεις εμετό, σπρώχνοντας ανθρώπους στα διπλανά καθίσματα για να καταφέρεις να βγεις από την αίθουσα χωρίς να γίνεις ρεζίλι, προστατεύοντας την ψυχική σου υγεία. Σήμερα τα Saw είναι σαδιστικά στο όνομα του σαδισμού και μόνο, χωρίς κανένα ουσιαστικό σενάριο.
The Descent (2005)
Να θυμίσουμε για μια στιγμή το tagline της ταινίας; “Η πιο τρομακτική ταινία στη Γη”. Ναι, τότε ίσως και να το πιστεύαμε. Μια ομάδα γυναικών που ήταν κάτι σαν έξπερτς στο hiking, βρέθηκε παγιδευμένη σε μια σπηλιά. Σύντομα οι γυναίκες κατάλαβαν πως το γεγονός ότι θα πρέπει να βρουν μια διέξοδο από εκεί μέσα δεν είναι το σοβαρότερο πρόβλημά τους. Στη σπηλιά δεν ήταν μόνες. Κάποια απόκοσμα πλάσματα κατοικούσαν εκεί και έπαιζαν μαζί τους, στην καλύτερη. Στη χειρότερη, θα πέθαιναν όλες μια μια. Ναι, είναι από τις πιο φεμινιστικές ταινίες τρόμου, αν σκεφτείς πως αυτές οι γυναικάρες ήταν πολύ σκληρές για να παραιτηθούν από την επιβίωση. Αλλά, διάολε, τι πλάσματα ήταν αυτά; Γιατί η τεχνολογία της εποχής τα έκανε να μοιάζουν με το κλώνους του σμίγκολ σε διασταύρωση με τον Ντόμπι του Χάρι Πότερ. Σήμερα, όχι απλώς δεν τρομάζεις. Οριακά θες να πατήσεις το fast forward.
Silent Hill (2006)
Η Rose βρίσκεται σε ένα απομονωμένο μέρος, το Silent Hill, αναζητώντας την κόρη της. Ανάμεσα σε παντελώς αφύσικους διαλόγους, παράξενα κενά βλέμματα και μουντίλα, συνειδητοποιούμε πως κάτι πάει εξαιρετικά στραβά με εκείνο το μέρος. Τότε το Silent Hill μας προκαλούσε ανατριχίλα. Σήμερα μας κάνει να σκεφτόμαστε πως αυτή η κλισέ φράση “δεν φτιάχνουν ταινίες τρόμου όπως παλιά” δεν έχει και τόση βάση.
The Exorcist (1973)
Αναγνωρίζουμε απόλυτα όλα όσα έχει προσφέρει ο Εξορκιστής σε φαν και μη του είδους. Από την αισθητική μέχρι την τέχνη της απόλυτης αποτύπωσης του concept “εξορκισμός” (ΟΚ, και αυτή της Θεσσαλονίκης πλάκα είχαν) στη μεγάλη οθόνη. Παρόλα αυτά, οφείλουμε να πούμε πως το 2022 και μετά από αρκετές ταινίες που τερμάτισαν την ανατριχίλα μπροστά σε τέτοιες ερμηνείες (βλέπε Έμιλι Ρόουζ), όχι απλώς δεν τρομάζουμε, αλλά σκηνές όπως εκείνη με το κεφάλι που περιστρέφεται, μας προκαλούν γέλιο, παρασύροντάς μας εκτός του σύμπαντος της ταινίας. Διαφωνείτε; Ε, ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε.
Stigmata (1999)
Αρχικά να πούμε ένα “Gabriel Byrne, σ’αγαπάμε”. Έπειτα να τονίσουμε πως ταινία που επιχειρεί να “ξεμπροστιάσει” το εκκλησιαστικό οικοδόμημα, εν προκειμένω το καθολικό, είναι ταινία που αξίζει ένα μπράβο και τον χρόνο της. Για να φρεσκάρουμε τη μνήμη σας, να υπενθυμίσουμε πως στα “Stigmata” μια νεαρή γυναίκα παρουσιάζει στο σώμα της “στίγματα”, σημάδια που θυμίζουν σε μορφή και σημεία εμφάνισης, τα σημάδια της σταύρωσης στο σώμα του Ιησού. Ένας ιερέας έχει την αποστολή να ερευνήσει την υπόθεση, η οποία καταλήγει να παίζει με το μυαλό του και την πίστη του. Τόσο την προσωπική όσο και εκείνη στην καθολική εκκλησία. Όσα αποτελούν την πλοκή της ταινίας φαίνονται τόσο “τραβηγμένα”, η πλοκή καταλήγει τόσο πολύπλοκη, που καταλήγει θύμα της ίδια της προσπάθειάς της να προβοκάρει. Ναι, σε κάποιες σκηνές γελάς, σε άλλες αναρωτιέσαι “κάτσε, αυτό που κολλάει; Σε τι εξυπηρετεί;”. Πάντως αποτελεί ταινία-ένοχη απόλαυση αρκετών εραστών του τρόμου.
Διάβασε ακόμα: Γιατί φοβόμαστε όταν βλέπουμε ταινίες τρόμου;
