Είναι πιο εύκολο να μισήσεις την Αθήνα παρά να την αγαπήσεις. Και είναι λογικό. Η ένταση που μεταφέρει στους κατοίκους της καθημερινά είναι τεράστια. Το καταλαβαίνεις από τον τρόπο που βαδίζουν, τον τρόπο που οδηγούν, τον τρόπο που αντιμετωπίζουν λεπτές καταστάσεις.
Στην Αθήνα δεν χωράει η λεπτότητα (τρομερή αντίθεση) άλλωστε, είναι γνωστό αυτό. Για να επιβιώσεις πρέπει να είσαι χοντρόπετσος και έτοιμος να πολεμήσεις για τα ελάχιστα εκατοστά ελεύθερου χώρου, διαφορετικά πρέπει να πληρώσεις για πάρκινγκ. Δύσκολη και απαγορευτική εποχή να βγάζεις τάλιρα από το πορτοφόλι για να παρκάρεις ένα μάτσο σίδερα.
Δανειζόμαστε την εισαγωγική παράγραφο από το κείμενο με την λίστα με τις καλύτερες πόλεις του κόσμου, που παραδόξως βρήκε την Αθήνα στη δέκατη θέση. Ίσως σας βοηθήσει να καταλάβετε καλύτερα τι εννοούμε: «Προχώρα ρε, που θες να βγεις και από πάνω. Άντε από εδώ που θα ζητήσεις και τα ρέστα, δεν ντρέπεσαι λίγο. Ντροπή σου, ρε, ντροπή σου!”.
Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι συναγωνιστές στο δρόμο προς την απόλυτη εξαθλίωση που έρχεται σε λίγους μήνες από τώρα (όσοι ζήσουν για να την προλάβουν), μόλις σας περιγράψαμε ένα απλό πρωινό κάπου στο κέντρο της Αθήνας, σε ένα φανάρι που σας έπιασε στον ύπνο με αποτέλεσμα να τα «ακούσετε» από τον οδηγό που βρισκόταν πίσω σας και ξύπνησε στραβά διότι, ο σκύλος του γείτονα που ζει λίγα εκατοστά πιο δίπλα, δεν έλεγε να σταματήσει να γαβγίζει όλο το βράδυ.
Καλύτερα τώρα; Ωραία, ας περάσουμε τώρα στις 5 μεγάλες αλήθειες για την Αθήνα που, δυστυχώς, πονάνε. Θα το αντέξουμε όμως, όπως πάντα.
«Είναι μια μεγάλη γειτονιά»
Όχι, η Αθήνα δεν είναι μια μεγάλη γειτονιά, τουλάχιστον όχι στο 2022. Μας αρέσει την αποκαλούμε έτσι αλλά η αλήθεια είναι ότι για να αισθανθείς ότι είσαι σε μία γειτονιά με όλη τη σημασία της λέξης, πρέπει να πας προς Ψυχικό. Για να δούμε τι έχεις στις τσέπες σου… Ακριβώς, τίποτα, οπότε το Ψυχικό είναι απαγορευτικό για σένα και για τους περισσότερους.
«Η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο»
Ένα από τα πιο αστεία πράγματα που έχουμε ακούσει ποτέ. Η Αθήνα ούτε είναι το Βερολίνο ούτε έφτασε ποτέ να μοιάζει με αυτό. Εκτός και αν πιστεύουμε ότι η μανία που είχε πιάσει τους επιχειρηματίες με την μίνιμαλ διακόσμηση κάπου το 2012, ήταν αρκετό για να μας κολλήσουν την ταμπέλα. Επίσης, το πιο κοντινό που έχουμε σε τείχος στην πρωτεύουσα, είναι το τείχος που χωρίζει τους δήθεν μεγαλοαστούς του Κολωνακίου από τους μικροαστούς της Πραξιτέλους.
«Είναι ωραία τον Δεκαπενταύγουστο»
Ω, ελάτε τώρα. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε και να διαβάζουμε για το πόσο ωραία είναι η Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο. Δεν είναι. Βράζει ο τόπος, οι επιλογές σου είναι ελάχιστες και τελικά τη βγάζεις με μια μπίρα στην πλατεία ή στην καλύτερη, στο μπαλκόνι σου μαζί με τον παπαγάλο σου. Αν υπάρχει κάτι θετικό, είναι το εύκολο παρκάρισμα και η σχετική ησυχία. Μέχρι εκεί.
«Μπορείς να κάνεις τα πάντα ό,τι ώρα θες»
To μόνο που μπορείς να κάνεις ό,τι ώρα θες, είναι να παραγγείλεις δύο χοτντογκ από το 24ωρο μαγαζί που ήταν πάντα δίπλα σου στις δύσκολες στιγμές. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας καθώς η Αθήνα είναι μια πόλη απρόβλεπτη και σίγουρα δεν φημίζεται για τον τρόπο που λειτουργούν, για παράδειγμα, τα ΜΜΜ της. Ό,τι έχεις σχεδιάσει κρέμεται από μία κλωστή και από τις ορέξεις του εκάστοτε ανθρώπου που είναι υπεύθυνος για κάτι. Σκεφτείτε έναν εργαζόμενο δημόσια υπηρεσία.
«Είναι γαμώ τις ‘φάσεις’»
Στην ουσία εδώ συμπυκνώνονται όλα τα παραπάνω και σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε τον φίλο φασαίο που μας το υπενθυμίζει συχνά λέγοντας ότι η Αθήνα είναι γαμώ τις φάσεις. Η Αθήνα είναι η Αθήνα με τα καλά της και τα κακά της, τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Αγαπητέ φοιτητή που δεν έχεις και τόσα στο κεφάλι σου, έλα να δεις τι εστί ωραία φάση στην Κηφισιάς, στις 8:30 το πρωί ή στον ηλεκτρικό, στις 14:30 το μεσημέρι.
