Περνάω το μεγαλύτερο μέρος του έτους στην Αθήνα, κι όμως, αν έπρεπε να είμαι εντελώς ειλικρινής, δεν την έχω χορτάσει και σίγουρα δεν τη θεωρώ «πόλη μου». Περισσότερο δικό μου θεωρούσα το νησί στο οποίο πηγαίνω κάθε Αύγουστο, ακόμα και αν δεν με δένει κάτι ουσιαστικό με αυτό, παρά την Αθήνα, τη βάση μου. Ή τουλάχιστον έτσι συνέβαινε μέχρι να βρω το μυστικό συστατικό που έλειπε από τη σχέση μου μαζί της: ρουτίνα. Είναι παρεξηγημένη έννοια και συνθήκη, το ξέρω, μα είναι και αυτό το μαγικό δομικό συστατικό σύνδεσης με έναν τόπο. Ιδίως όταν αυτός ο τόπος μπορεί να γίνει τόσο χαώδης και αφιλόξενος, όπως μια μεγάλη πόλη. 

Το τρένο σκέψης που με οδήγησε στο να καταλάβω τι έλειπε ήταν ένα κινητό. Βασικά η φωτογραφία. Με τον εύκολο, άμεσο τρόπο που πλέον μπορούμε να την τραβήξουμε και την ανεβάσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό, φυσικά, δεν ισχύει για κάθε κινητό, αλλά το vivo Y22S, όπως πολύ γρήγορα ανακάλυψα, δεν είναι σαν «κάθε κινητό». Θέλω να πω, πως με τριπλή κύρια κάμερα Al (50MP + 2MP), με μεγάλο αισθητήρα που μπορεί να εξασφαλίσει λήψη φωτογραφιών υψηλής ευκρίνειας, για ανώτερο αποτέλεσμα, το vivo σε κάνει να νιώθεις ασφαλής φωτογραφικά, δίνοντάς σου την ευλογία να φωτογραφίζεις αυτό ακριβώς που βλέπεις, με την πόλη να μη «χάνει» μέσα από τις φωτογραφίες. 

Ο ευρύς αισθητήρας συγκεντρώνει περισσότερο φως και προσφέρει ένα σύνολο από δυνατότητες σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού. Αυτό είναι κάτι που καταλαβαίνεις με την πρώτη, προσπαθώντας να τραβήξεις μια καλή φωτογραφία στην Καπνικαρέα. Επιπλέον, το vivo Y22S διαθέτει κάμερα Macro 2, που δίνει τη δυνατότητα εστίασης ως και 4 εκατοστά, δίνοντας τη δυνατότητα εξερεύνησης μαγευτικών μικρόκοσμων. Σαν αυτούς των υφών και των χρωμάτων των καραβόσχοινων στο Λιμάνι του Πειραιά. Όχι και τόσο τυχαίο παράδειγμα.  Όλα αυτά χωρίς το άγχος ότι κάποια στιγμή σύντομα η μπαταρία θα σε προδώσει, επειδή δεν έχεις σταματήσει να βγάζεις τη μια φωτογραφία μετά την άλλη, κυνηγώντας το τέλειο κλικ, μιας και διαθέτει μπαταρία 5000mAh και Ταχεία Φόρτιση 18W. Με το vivo Y22S άρχισα να παρατηρώ τις ρουτίνες μου. Τα στέκια μου. Τους δρόμους που περπατάω συχνότερα. Τα αθηναϊκά spots που φωτογραφίζω συχνά. Εξαιρετικά συχνά. Κάπως έτσι κατάλαβα ποια είμαι σε αυτή την πόλη, αλλά και ποια είναι αυτή η πόλη για εμένα. 

Συνειδητοποίησα πως η Αθήνα «συναρμολογείται» διαφορετικά στη συνείδηση του καθενός. Για εμένα έχει συναρμολογηθεί κάπως έτσι.

Διονυσίου Αρεοπαγίτου ως Θησείο

Κάποιοι άνθρωποι μετά τη δουλειά χρειάζονται ένα ποτό με φίλους. Εγώ χρειάζομαι λίγο χρόνο να καθαρίσει το μυαλό μου. Φοράω τα ακουστικά μου και περπατάω από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ως το Θησείο. Η βόλτα μου τελειώνει στην τελευταία γέφυρα, πάνω από τον σιδηροδρομικό σταθμό. Μέχρι εκεί το μυαλό μου έχει στ’αλήθεια αδειάσει και νιώθω έτοιμη να ξαναδώ τους ανθρώπους μου, να πάω για ένα ποτό, σε μια παράσταση ή κατευθείαν στο σπίτι μου για μια καλή σειρά. 

Flea Market | Μοναστηράκι

Τα Σάββατά μου είναι το Flea Market στο Μοναστηράκι, όπου χάνομαι μέσα στο πλήθος, νιώθοντας αόρατη με την καλύτερη έννοια. Το Flea Market είναι ένα σημείο συνάντησης όλων των φυλών αυτής της πόλης. Οι βόλτα εκεί, για βιβλία και vintage αντικείμενα, συνήθως οδηγεί σε street food και έναν γρήγορο καφέ αμέσως μετά. Δεν το λες άσχημο Σάββατο.

Παναγία Καπνικαρέα | Ερμού | Σύνταγμα

Στην Καπνικαρέα και τους γύρω δρόμους (ας πούμε την πλατεία Αγίας Ειρήνης) πηγαίνω όταν θέλω να κάνω reclaim αυτή την πόλη. Όταν νιώθω πως η Αθήνα δεν είναι δική μου. Ίσως δεν γίνει και ποτέ. Όταν πιστεύω πως το κέντρο της ανήκει σε φοιτητές, τουρίστες και επισκέπτες. Μπαίνοντας στο εκκλησάκι -στο οποίο συνήθως ποτέ δεν μπαίνουμε στον κόπο να δούμε από μέσα- συνειδητοποιώ πως η Αθήνα είναι ασφαλής για κάποιους ανθρώπους. Για μερικούς που τέλος πάντων τη νιώθουν πιο δική τους από οτιδήποτε. Η εικόνα τον πιστών να ανάβουν ένα κεράκι, να στέκονται όρθιοι μέσα στον χώρο, άσχετα από τη θρησκευτικότητα, μου προκαλεί μια ασφάλεια. Μια άνεση. Αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν βρει το ησυχαστήριό τους στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της Αθήνας, την Ερμού, τότε μπορώ και εγώ να διεκδικήσω το μερίδιό μου από το κέντρο.

Ακόμα και στο Σύνταγμα, που όλοι ξέρουμε αλλά ποτέ δεν θεωρούμε “δικό μας”.

Ή στο Ζάππειο που πάντα συνδέουμε με κάποιο event ή κάποια έκθεση.

Λιπάσματα, Δραπετσώνα

Τα Λιπάσματα, ο πολυχώρος στη Δραπετσώνα, είναι το μοναδικό σημείο αυτής της πόλης που με έχει εμπνεύσει να αθληθώ. Δεν είμαι πολύ πιστή, ούτε συνεπής στους wellness στόχους μου, αλλά το να περπατάω στα Λιπάσματα και να βρίσκω ένα μικρό σημείο για ασκήσεις μου προκαλεί μια άτυπη έκκριση ενδορφινών πριν καν αρχίσω να ιδρώνω. Επιλέγω συχνά για ασκήσεις και μια κρυφή γωνιά, μπροστά από ένα από τα αγαπημένα μου γκράφιτι, που αποδεικνύει πως η τέχνη του δρόμου συνεχίζει να αναπνέει. 

Λιμάνι Πειραιά

Για πολλούς το Λιμάνι του Πειραιά συνδέεται μόνο με το καλοκαίρι. Για εμένα είναι το σημείο στο οποίο νιώθω να αναπνέω όλο το χρόνο. Το Λιμάνι του Πειραιά είναι οι Κυριακές μου. Στην Πύλη Ε2 υπάρχει αρκετή ιδιωτικότητα ώστε να σταματήσω με το αυτοκίνητο, να βγω, να καθίσω μπροστά στη θάλασσα, δίπλα σε χομπίστες ψαράδες και ανθρώπους που εκεί καταφέρνουν να ηρεμήσουν και να διαβάσουν το βιβλίο τους. Στο Λιμάνι του Πειραιά κάνω το εβδομαδιάιο, Κυριακάτικο restart μου. Αντίδοτο στην Κυριακίλα. 

>> Μάθε περισσότερα για τις δυνατότητες του vivo Y22S εδώ.

* Φωτογραφίες: Γιάννης Στάθης