Πάρκινγκ, απολύμανση, απεντόμωση, κοινόχρηστα, υδραυλικά, βαψίματα, παλιές μετώπες, ώρες κοινής ησυχίας. Λεφτά για πετρέλαιο. Ώρες που θα λειτουργεί η θέρμανση. Σίγουρα η συνθήκη των Σεβρών υπογράφτηκε πιο γρήγορα από τη συμφωνία για τη λειτουργία των καλοριφέρ της συνταξιούχας του 4ου ορόφου με τον φοιτητή του 3ου. Όσες φορές έπρεπε να παραστώ σε συνέλευση πολυκατοικίας ένιωσα ότι μαζεύτηκαν περισσότερες Karen από όσες είμαι γενετικά σχεδιασμένη να αντέχω. Δεν ήταν όλες η διαχειρίστρια, τουναντίον. Όλες ήταν αγενείς και ζουν με την πεποίθηση της ανωτερότητας τους. Όλες ήθελαν να ζεσταίνονται όταν αυτές ήταν σπίτι. Αδιαφορώντας φυσικά για τις ζωές και την υγεία όλων των άλλων ενοίκων. Ήταν οι ιδιοκτήτριες. Πολλές ιστορίες σύγχυσης και γέλιου ξεκίνησαν από ένα απόγευμα Τετάρτης σε μια είσοδο πολυκατοικίας. Κυρίως, η γνωριμία μας με αυτούς τους πέντε χαρακτηριστικούς τύπους ανθρώπων άλλαξε όλη μας τη ζωή. Προς το χειρότερο.

Ο διαχειριστής

Αν είναι γυναίκα, ντύνεται όπως φασαίες σε βραδιά ποίησης στο Ρομάντζο. Χοντρές μάλλινες κάλτσες με σαμπό (before it was cool η διαχειρίστρια, δεν περίμενε το TikToK να της μάθει τα Boston και τα Crocs) και ζακέτα με ρόμβους. Την αποφεύγεις όπως και τις φασαίες. Αν την πετύχεις σε ασανσέρ θα σου μιλήσει για τα κοινόχρηστα, άβολη κουβέντα. Αν είναι άνδρας, εννοείται είναι πάνω από 50 ετών και σχεδόν ποτέ δεν ξέρει πότε παραβιάζει τα όρια σου. Ξεκινάει κάθε κουβέντα με ένα “γιατί”. Και φυσικά δεν ευθύνεται ποτέ για κάτι που δεν λειτουργεί, όπως οι λάμπες στις κοινόχρηστες σκάλες. Η διαχειρίστρια έχει αυστηρές ώρες (θα είσαι γραφείο) για να πληρώσεις τα κοινόχρηστα. Ο διαχειριστής μπορεί να σε δει στο Chelsea τυχαία και να στα ζητήσει. Έχουν αλλάξει κλειδαριά στην είσοδο της πολυκατοικίας και ξέχασαν να σου δώσουν τα κλειδιά. Ας πρόσεχες.

Η Karen

Απαιτεί να μην ανοίγουμε την πόρτα σε ξένους. Με ξένους εννοεί τους πάντες. Μένει σε τριάρι στην Καισαριανή αλλά συμπεριφέρεται όπως η Αλέξις Κόλμπι Κάρινγκτον Ντέξτερ στη Δυναστεία. Αν δεν έχει αυτόνομη θέρμανση, θα πείσει τον διαχειριστή ότι θα λειτουργούν τα καλοριφέρ τις ώρες που μπορεί. Για να βλέπει Ζήνα Κουτσελίνη όσο εσύ δουλεύεις. Παραπονιέται για τα πάντα. Γιατί πλένεις τα μπαλκόνια με λάστιχο; Γιατί απλώνεις τα ρούχα στο μπροστά μπαλκόνι; Γιατί ακούς δυνατά μουσική στις 8 το απόγευμα; Γιατί περπατάς στο διαμέρισμα σου και δεν ίπτασαι; Αν συμφωνήσετε όλοι να βάψετε την πολυκατοικία στο τάδε χρώμα (λευκό) θα διαφωνήσει με όλους και θα προτείνει ένα άλλο λευκό (του πάγου). Όποτε σε πετυχαίνει στις σκάλες σε κοιτάει σαν να μπαίνει στην ψυχή σου και να την τρώει. Έχει μονίμως υψωμένο φρύδι. Πιστεύεις ότι το έπαθε από κινέζικα Botox. Αν παραπονεθείτε ότι θέλετε η κεντρική θέρμανση να λειτουργεί περισσότερες ώρες το βράδυ θα σας κάνει να κλάψετε. Δεν ξέρει τι σημαίνει η λέξη “αλληλεγγύη”.

Ο φοιτητής

Πάντα αγουροξυπνημένος στις συνελεύσεις. Το σπίτι το έχουν αγοράσει οι γονείς του για να σπουδάσει. Κανείς δεν τολμά να μιλήσει για τις μυρωδιές που αναδύονται από το διαμέρισμά του (μπαφίλα). Δεν μιλάει ποτέ. Δεν είμαστε σίγουροι αν καταλαβαίνει γιατί μαλώνουν οι ιδιοκτήτες (για τις θέσεις στην πυλωτή, εκείνος κυκλοφορεί με ηλεκτρικό πατίνι). Ζητά συγγνώμη για τα πάρτι αλλά δεν σταματά να τα οργανώνει. Μια φορά πήγαμε.

Ο “έχω τον άνθρωπο για την δουλειά”

Πιστεύεις ότι είναι λαμόγιο. Για κάθε εργασία που χρειάζεται η πολυκατοικία, έχει τον κατάλληλο άνθρωπο. Από κλειδαρά μέχρι καλλιτέχνη να βάψει τον ακάλυπτο. Έχει από κοντά την διαχειρίστρια και την κυρία του 2ου που κάνει πρόβες με την χορωδία της εκκλησίας σπίτι της. Κάθε Σάββατο απόγευμα. Είναι παντρεμένος με την ιδιοκτήτρια του τελευταίου ορόφου που είναι κόρη του εργολάβου που πήρε την αντιπαροχή.

Ο ένοικος

Καταρχάς, τι κάνεις εσύ στην συνέλευση; Σύμφωνα με το καταστατικό της πολυκατοικίας δεν σου δίνει κανείς σημασία, δεν έχεις δικαίωμα να μιλήσεις και κάνεις πάντα θόρυβο. Και ανοίγεις την πόρτα σε όποιον χτυπά το κουδούνι και χάλασες και το ασανσέρ.