Το 1973, o φωτογράφος Seiichi Furuya άφησε την Ιαπωνία και ταξίδεψε στην Ευρώπη, με τον Υπερσιβηρικό. Προορισμούς, εικόνες και εμπειρίες μετά, γνώρισε την Christine Gössler, φοιτήτρια Ιστορίας της Τέχνης, στην Αυστρία, το 1978. Βρέθηκαν παντρεμένοι μόλις τέσσερις και κάτι μήνες μετά. Ο Furuya κατέγραφε την κοινή τους, μποέμ ζωή στη βαριά από το Σιδηρούν Παραπέτασμα εποχή της Ευρώπης: ταξίδια, τσιγάρα, διαμερίσματα που μετά από τόσα χρόνια και αισθητικές εναλλαγές φαίνονται κάτι παραπάνω από καλόγουστα. Τελικά, εκείνος ξεκίνησε ένα περιοδικό τέχνης και εκείνη την κέρδισε το θέατρο. Έκαναν ένα παιδί και εγκαταστάθηκαν στην Ανατολική Γερμανία. Μερικά χρόνια αργότερα, η Gössler αυτοκτόνησε.
Η Gössler έδινε τη δική της μάχη, βιώνοντας ψυχικές δυσκολίες και σκοτάδια. Λίγο καιρό πριν γνωρίσει τον Furuya, ο τότε σύντροφός της είχε ακυρώσει την επισημοποίηση τον αρραβώνα τους, και αυτό, από ό,τι φαίνεται, στάθηκε η αφορμή να εκδηλώσει αυτοκτονική κατάθλιψη. Στο πρώτο τους ραντεβού, ο φωτογράφος θυμάται να ανησυχεί για τα σημάδια που είχε στους καρπούς της. «Η σχέση μας ξεκίνησε και τελείωσε με αυτοκτονία», αναφέρει σε συνέντευξή του στο i-D, περιγράφοντας πως την κάλεσε να δουν την ιαπωνική ταινία Harakiri (1962) με τον ίδιο να συγχέει τη σκηνή του χαρακίρι με ό,τι εκείνη είχε κάνει στον εαυτό της.
Στα εφτά χρόνια του γάμου τους, ο Furuya φωτογράφιζε τη Gössler τακτικά, με τις εικόνες του να ξεφεύγουν από τη δυναμική καλλιτέχνη-μούσας και να μετουσιώνονται σε ωδές στην καθημερινή ζωή ενός σύγχρονου -για την εποχή- ζευγαριού. Βέβαια, τόσα χρόνια μετά ο ίδιος την αναγνωρίζει ως το πιο ιδιαίτερο, ίσως το μοναδικό με τόσο συναισθηματικό φορτίο, υποκείμενό του. Μετά τον θάνατό της και αφού αποφάσισε να εκδώσει τα πορτραίτα της, συνειδητοποίησε πως η πρώτη φορά που τη φωτογράφισε ήταν σε εκείνο το πρώτο τους ραντεβού.
Ο φωτογράφος έχει εκδώσει πέντε τόμους του έργου του, “Mémoires”, το οποίο περιλαμβάνει πορτραίτα της εκλιπούσας συζύγου του και της σύντομης κοινής τους ζωής. Δεν είναι δύσκολο να γοητευτείς από τη Gössler, αλλά πάντα αυτή η γοητεία ενέχει λίγη θλίψη. Ένα βάρος και ένα δέος. Ο θάνατος είναι σαν να καραδοκεί, ακόμα και αν σε μερικές από τις εικόνες το μόνο που βλέπεις είναι μια νέα μητέρα, μια ερωτευμένη γυναίκα, ερωτική, ελεύθερη, μερικές φορές ημίγυμνη, σαν να φωτογραφίζεται λίγο πριν το σεξ. Υπάρχει κάτι στο πρόσωπό της που σε κάνει να αναρωτιέσαι: είναι καλά; Είναι άρρωστη; Ίσως είσαι απλώς προκατειλημμένος από το αμετάκλητο spoiler του τίτλου.
