Η πόρτα που λειτουργεί ως πέρασμα στα παιδικά μας χρόνια, αυτά που χαρακτηρίζονται από λαβωμένα γόνατα, ιδρώτα και άγουρες ανησυχίες, έκλεισε μερικά ακόμα εκατοστά και η ήδη λεπτή γραμμή φωτός από το δωμάτιο των αναμνήσεων, μοιάζει πιο ισχνή. Ο Ρόμπι Κολτρέιν, ο γνωστός σε όλους Χάγκριντ των ταινιών του Χάρι Πότερ, πέθανε σε ηλικία 72 ετών και μαζί του πήρε τις ελάχιστες πια εκλάμψεις παιδικότητας που μας μετέφεραν σε ένα πιο οικείο περιβάλλον κάθε φορά που αποκάλυπτε στον μικρό τότε Ντάνιελ Ράντκλιφ ότι είναι μάγος.

Εμείς οι ξακουστοί μιλένιαλς μεγαλώσαμε στο σύμπαν της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ και μπορεί να έχουν περάσει 21 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία της κινηματογραφικής Φιλοσοφικής Λίθου, αλλά σε κάθε play που πατάμε, νιώθουμε τον ίδιο ενθουσιασμό μόλις ο πελώριος Χάγκριντ οδηγεί τους πρωτοετείς του Χόγκουαρτς στο κάστρο. Ήμουν 7 χρονών όταν η ξαδέρφη μου με πήρε από το χέρι, με έβαλε σε ένα λεωφορείο και με πήγε στον κινηματογράφο. Βλέπαμε τον εαυτό μας σε αυτά τα παιδιά ή καλύτερα, θέλαμε να δούμε τον εαυτό μας ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά. Τελικά δεν τον είδαμε ποτέ, σημασία όμως είχε η ψευδαίσθηση και τα δευτερόλεπτα κενότητας μέχρι να συνειδητοποιήσουμε στο τέλος της κάθε σκηνής ότι όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας.

Η είδηση ότι ο Ρόμπι Κολτρέιν πέθανε ήταν μία ακόμη απότομη μετάβαση από τον ανήλικο κόσμο της μαγείας στον ενήλικο κόσμο του ρεαλισμού. Ένας κουβάς με παγωμένο νερό ρίχτηκε στα πρησμένα μας πρόσωπα σαν να ήθελε να μας υπενθυμίσει ότι η Γη εξακολουθεί να γυρίζει και όσο γυρίζει, η ζωή προχωράει, άρα και ο ρυθμός των απωλειών δεν μειώνεται, αλλά αυξάνεται. Το ίδιο συνέβη και με τον θάνατο του Άλαν Ρίκμαν, το ίδιο συμβαίνει με κάθε σύνδεσμο που ενώνει το παρελθόν με το παρόν.

Τα RIP που εμφανίστηκαν σε κάθε γωνιά του ίντερνετ από άτομα κάθε ηλικίας, ήταν αναμενόμενα. Ο Χάγκριντ είχε τον ρόλο του προστάτη, του καθοδηγητή, του αγαθού -μισού- γίγαντα και σε αυτόν βλέπαμε μία αφέλεια που ακόμα και σε σκοτεινούς καιρούς, έμοιαζε αναγκαία. Ήταν καλός, προσιτός και πάνω απ’ όλα, ένα παιδί εγκλωβισμένο σε ένα τεράστιο σώμα. Με λίγα λόγια, ήταν κάτι περισσότερο από ένας κλειδοκράτορας -αυτό θα μπορούσε να υποθεί και για τους υπόλοιπους ρόλους του εκτός Χάρι Πότερ.

Ο Ρόμπι Κολτρέιν ήταν γνωστός για τον ρόλο του ως σκληροτράχηλος ντετέκτιβ που διαλευκαίνει εγκλήματα στην τηλεοπτική σειρά Cracker, ως ο Ρώσος μαφιόζος στις ταινίες Τζέιμς Μποντ GoldenEye και Ο Κόσμος δεν είναι Αρκετός. Μάλιστα, είχε πάρει διθυραμβικές κριτικές παίζοντας έναν αγαπημένο τηλεοπτικό σταρ που μπορεί και κρύβει ένα σκοτεινό μυστικό στη μίνι σειρά του 2016 National Treasure. Αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το μεγάλο μπαμ έγινε με τις ταινίες του Χάρι Πότερ. Όταν ξεκίνησε το κάστινγκ για την πρώτη ταινία, η Ρόοουλινγκ επέμεινε να δοθεί ο ρόλος του Χάγκριντ στον Κολτρέιν. Δεν είχε άδικο.

«Είναι τέλειος για τον Χάγκριντ γιατί ο Χάγκριντ είναι ένας πολύ αξιαγάπητος χαρακτήρας, αρκετά συμπαθής, αρκετά κωμικός», είχε δηλώσει η συγγραφέας. «Αλλά πρέπει να έχει -πρέπει πραγματικά να αισθάνεσαι- μια συγκεκριμένη σκληρότητα παράλληλα και νομίζω ότι ο Ρόμπι το κάνει τέλεια». Ναι, το έκανε τέλεια και για το λόγο αυτό προτάθηκε για Bafta για τη Φιλοσοφική Λίθο και συνέχισε να υποδύεται τον Χάγκριντ και στις υπόλοιπες ταινίες.

Και φτάνουμε στο σήμερα, μία μέρα μετά τον θάνατό του. Η γενιά μου έχει υψώσει τα αόρατα ραβδιά της στον ουρανό. Είναι μια ένδειξη μεταφυσικού πένθους, μια κίνηση που αν την εξετάσουμε με το μικροσκόπιο, θα βρούμε σε αυτή τη σακατεμένη νεανικότητά μας. Μα δε βαριέσαι, ο Ρόμπι Κολτρέιν μας πρόλαβε στο επετειακό Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts. Όπως είπε, θα βλέπουμε τις ταινίες σε 50 χρόνια από τώρα αλλά, δυστυχώς, αυτός δεν θα είναι εδώ. Ο Χάγκριντ, όμως, θα είναι.

Ας κρατήσουμε αυτό.