Στο βασίλειο του τρόμου, ο βασιλιάς είναι ένας: o Στίβεν Κινγκ. Δεν υπάρχει άλλο όνομα που να έχει συνδεθεί τόσο έντονα με το συγκεκριμένο είδος και μάλλον δεν θα υπάρξει και στην πορεία αφού όπως το πάει, στο τέλος δεν θα έχει μείνει τίποτα για να γράψουν οι υπόλοιποι. Ο βραβευμένος συγγραφέας είναι ένας αδιαμφισβήτητος δεξιοτέχνης που γνώρισε πρωτοφανή επιτυχία κατά τη μετάβαση των έργων του στον κινηματογράφο αλλά, μεταξύ μας, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τις σελίδες των βιβλίων του, ούτε καν η Λάμψη του Κιούμπρικ.
Πάντως, το έργο του Κινγκ έχει ευθυγραμμιστεί τόσο πολύ με την κινηματογραφική βιομηχανία που πλέον δεν μας κάνει καμία εντύπωση όταν βλέπουμε τους διάσημους τίτλους του στην οθόνη μας. Με λίγα λόγια, μπορεί ο «άρχοντας του τρόμου» να αγαπά το χαρτί αλλά αυτό δε σημαίνει ότι απορρίπτει το πανί του κινηματογράφου ή την οθόνη της τηλεόρασή μας. Ο ίδιος, μάλιστα, λατρεύει το σινεμά, άσχετα αν πολλές από τις εμπειρίες του όσον αφορά τη μεταφορά των έργων του, δεν ήταν και οι καλύτερες.
Από τη στιγμή που ο Μπράιαν Ντε Πάλμα διασκεύασε το βιβλίο του Κινγκ, Κάρι, σε ταινία μεγάλου μήκους το 1976, ο μυθιστοριογράφος έχει δει περίπου 50 ταινίες μεγάλου μήκους να γεννιούνται από τα γραπτά του, ενώ υπάρχουν και μερικές ακόμα προγραμματισμένες που θα φτάσουν στις αίθουσες ή το σαλόνι του σπιτιού μας τους επόμενους 12 μήνες.
Εκτός από τον Πάλμα, ο Κινγκ έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους καλύτερους στον κόσμο του κινηματογράφου, όπως ο Κιούμπρικ, ο Κάρπεντερ ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και, πιο πρόσφατα, ο Μάικ Φλάναγκαν, μεταφέροντας τις τρομακτικές του ιστορίες του εκτός των βιβλίων του. Επίσης ο ΚΙνγκ επέβλεψε την κυκλοφορία του Doctor Sleep, του σίκουελ (καλή τύχη) του μυθιστορήματός του The Shining του 1977, το οποίο διασκευάστηκε από τον ίδιο τον Φλάναγκαν.
Για το λόγο αυτό και επειδή ο συγγραφέας έχει γίνει πλέον συνώνυμο και των ταινιών τρόμου, εκτός από το να γράφει ιστορίες για τα best seller βιβλία του, αποφασίσαμε να μάθουμε περισσότερα για τις ταινίες που τον συγκίνησαν. Το «συγκίνησαν» ήταν ειρωνικό, αφού είμαστε σίγουροι ότι τίποτα δεν μπορεί να τρομάξει αυτόν τον άνθρωπο. Βέβαια, σε αυτή τη λίστα βρίσκουμε και δουλειές οι οποίες δεν ανήκουν στην κατηγορία «εγώ δεν βλέπω horror γιατί φοβάμαι».
-The Autopsy of Jane Doe – André Øvredal, 2016
-The Blair Witch Project – Daniel Myrick and Eduardo Sánchez, 1999
-The Changeling – Peter Medak, 1980
-Crimson Peak – Guillermo del Toro, 2015
-Dawn of the Dead – Zack Snyder, 2004
-Deep Blue Sea – Renny Harlin, 1999
-The Descent – Neil Marshall, 2005
-Duel – Steven Spielberg, 1971
-Les Diaboliques – Henri-Georges Clouzot, 1955
-Final Destination – James Wong, 2000
