Δεν ξέρω πόση άνεση έχεις με τη γελοιοποίηση προβοκάτορα ή πώς την ορίζεις. ΟΚ, είναι ρευστή η έννοια. Ωστόσο μια καλή περιγραφή της είναι η εξής: μια τριαντάρα, κατά τα άλλα νορμάλ ενήλικη, να κοπανιέται μέσα στα νεύρα μπροστά στο μηχάνημα με τη δαγκάνα σε κάποιο από τα λιγοστά πια καφέ με ηλεκτρονικά και άλλα παιχνίδια, σε κάποιο περίπτερο που σέβεται τον εαυτό του και τα παιδιά της πλατείας, σε κάποιο ΣΕΑ στην Εθνική Οδό που σταμάτησε για τουαλέτα και έφυγε χρεωμένος. Γιατί; Επειδή αυτή η γρήγορη ματιά στο μηχάνημα με τη δαγκάνα και τα αρκουδάκια ποτέ δεν οδηγεί στην πραγμάτωση της αυτοσυγκράτησης. Όχι. Είναι σχεδόν προγραμματισμένο πως θα κάνεις όλα τα βήματα προς το μηχάνημα, θα καταπιέσεις ένα εντελώς παιδιάστικο χαμόγελο, θα ψάξεις ψηλά στο πορτοφόλι, θα τα αφήσεις όλα πάνω στο σίδερο και θα αρχίσεις να ψαρεύεις αρκουδάκια. Ξέρεις τι άλλο είναι σίγουρο; Πως θα φύγεις χρεωμένος και χωρίς αρκουδάκι.

Σε αυτή τη φάση νιώθεις ξενερωμένος. Πως κάτι κάνεις λάθος, αλλά ταυτόχρονα και σίγουρος πως κάτι ΠΑΕΙ λάθος με τη δαγκάνα. Παιδιά, αντικειμενικά, είναι λες και αφήνει το αρκουδάκι να πέσει τελευταία στιγμή. Ακούγομαι ταραγμένη; Ίσως είμαι. Αλλά είμαι και δικαιωμένη. Γιατί όσο έχω κοπανηθεί μπροστά από αυτό το καταραμένο παιχνίδι, έχει πει και ξαναπεί πως είναι στημένο. Φυσικά και κάνω σαν καραγκιόζης μπροστά από ένα παιχνίδι για παιδιά. Δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Το θέμα μας είναι πως η ομάδα του αμερικανικού Vox, άτομα που προφανώς και την έχουν πατήσει, υποστηρίζει πω το συγκεκριμένο μηχάνημα έχει σχεδιαστή για να κερδίζει ο ιδιοκτήτης του, προβοκάτορα. Όχι εσύ και εγώ. Τι εννοούν με αυτό;

Σύμφωνα με την έρευνά τους, την οποία θα δεις στο παρακάτω βίντεο, η δαγκάνα είναι προγραμματισμένη να βάζει κανονική δύναμη στη λαβή της, και όχι αυτό το ψευτοπιάσιμο που κάνει γενικώς, μόνο όταν ο χειριστής της, δηλαδή ο παίχτης που έχει αφήσει τα κερματάκια του, έχει ρίξει έναν συγκεκριμένο αριθμό κερμάτων. Ένα συγκεκριμένο, δηλαδή, ποσό. Θες να πούμε πως δεν κερδίσεις με ένα δεκάευρω σε ψιλά; Να το πούμε. Που μεταξύ μας καλύτερα να το βάλεις βενζίνη.

Τέλος πάντων, μέχρι να συγκεντρωθεί ένα συγκεκριμένο ποσό, η δαγκάνα πιάνει το αντικείμενο, ας πούμε το αρκουδάκι, και στη συνέχεια χαλαρώνει. Και αυτό πέφτει. Αν όμως παίξεις αρκετές φορές και το μηχάνημα πιάσει το αντίστοιχο ποσό που ο ιδιοκτήτης του έχει ορίσει, τότε η δαγκάνα αποκτά όλες τις «δυνάμεις» της και φεύγεις με το αρκουδάκι σου στο χέρι. Μεγάλος άνθρωπος.

Τουλάχιστον, δεν είμαστε τόσο άμπαλοι, όσο νομίζαμε τόσα χρόνια.