Εσείς παρακολουθήσατε σαν καλοί binge-watchers που είστε τη σειρά που από τότε που κυκλοφόρησε, προκάλεσε έναν μικρό χαμό; Για το Monster: The Jeffrey Dahmer Story μιλάμε και κάτι μας λέει πως, οι τελευταίες μέρες του Σεπτεμβρίου ή οι πρώτες του -αρκετά ζεστού- Οκτωβρίου, σας βρήκε στον καναπέ, με την γάτα σας αγκαλιά και τον Μέρφι Ντάμερ (Ίβαν Πίτερς) στην οθόνη σας. Για την ιστορία, η σειρά καταλαμβάνει την πρώτη θέση στα «τσαρτς» του Netflix.
Από την αρχή, όμως, ο Ράιν Μέρφι, ο δημιουργός της σειράς, επέμενε ότι αυτή δεν ανήκει στην κατηγορία με τις συνηθισμένες, τραυματικές και με λίγες πινελιές από πορνό, true crime σειρές. Υποσχέθηκε να «προβάλει τις απόψεις των θυμάτων του Ντάμερ» και ο Έβαν Πίτερς φέρεται να είπε στον Μέρφι ότι θα δούλευε μαζί του μόνο αν η ιστορία δεν γυριζόταν από την οπτική γωνία του δολοφόνου. «Ως κοινό, δεν τον συμπονάς πραγματικά […] Το βλέπεις περισσότερο, ξέρεις, από την απ’ έξω”, είπε ο Peters σε μια συνέντευξη πριν από την επίσημη κυκλοφορία.
Αυτή, όντως, μπορεί να ήταν η αρχική πρόθεση του Μέρφι, αλλά φαίνεται ότι χάθηκαν κάπου στο δρόμο οι καλές του προθέσεις. Η ιστορία ανατρέχει συχνά στην παιδική ηλικία του Ντάμερ, δείχνοντας στο κοινό τις στιγμές του στο δημοτικό, το γυμνάσιο αλλά και το πώς βίωσε το διαζύγιο των γονιών του. Και ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν βιώσει συναισθήματα μοναξιάς ή εγκατάλειψης, δεν μπορούν να ακολουθήσουν το σκεπτικό του, με αποτέλεσμα η σειρά να μας παρασύρει σε ένα μονοπάτι με την ταμπέλα «συμπόνια».
Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά από τότε που έκανε πρεμιέρα, ο Ντάμερ του Πίτερς έχει συγκεντρώσει μεγάλους θαυμαστές στα social media. Υπάρχουν βίντεο από θαυμαστές στο TikTok που κάνουν τον Ντάμερ να φαίνεται μυστηριώδης και δελεαστικός. Υπάρχει επίσης πολλά gif στο Tumblr, τα οποία κάνουν τη σειρά να μοιάζει περισσότερο με ταινία του Γουές Άντερσον παρά με μια σειρά για έναν πραγματικό κατά συρροή δολοφόνο. Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι ότι ορισμένοι θεατές λένε ρητά ότι η σειρά τους έκανε να λυπούνται για τον Ντάμερ.
Αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει μόνο το Monster. Είναι ένα ζήτημα που επαναλαμβάνεται στο είδος του true crime. Για παράδειγμα, το ίδιο έγινε με τον Ζακ Έφρον ως Τεντ Μπάντι στο Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile (υπάρχει ακόμη και μια ενεργή κοινότητα θαυμαστών του ίδιου του Μπάαντι στο Twitter) και υπάρχουν επίσης αμέτρητοι φανς θαυμαστές του Ντέιβιντ Τέναντ TikTok ως Ντένις Νίλσεν στο Des.
Μια σχετική έρευνα έχει δείξει ότι εμπιστευόμαστε ενστικτωδώς άτομα που θεωρούμε ελκυστικά, επομένως είναι δύσκολο να παρακολουθήσετε μια εκπομπή όπως το Monster ή το Extremely Wicked και να μην αισθάνεστε στο πλευρό του Ντάμερ ή του Μπάντι, όταν οι ίδιοι οι ηθοποιοί που τους υποδύονται, θεωρούνται ελκυστικοί.
«Με το να απεικονίζονται οι κατά συρροή δολοφόνοι ως σύνθετοι, έξυπνοι και ενδιαφέροντες, τους δίνει μια αίσθηση ελκυστικότητας», λέει η Μέλανι Χάτον, ανώτερη λέκτορας ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Derby. Αλλά σύμφωνα με τη Μελίσα Χάμιλτον, καθηγήτρια νομικής και ποινικής δικαιοσύνης στο Πανεπιστήμιο του Surrey, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
«Δηλώνει ότι μερικοί από αυτούς τους δολοφόνους ήταν πραγματικά ικανοί να τραβήξουν άλλους κοντά τους, είχαν κάποιες μαγνητικές ιδιότητες, αν και ήταν επίσης αρκετά χειριστικοί», εξηγεί, προσθέτοντας ότι η χρήση ελκυστικών ηθοποιών μπορεί να βοηθήσει να μεταδοθεί με ποιο τρόπο οι serial killers προσελκύουν αθώους ανθρώπους. «Μπορεί επίσης να είναι ένα μάθημα. Τείνουμε να συνδέουμε την ομορφιά με την ειλικρίνεια, τη φιλικότητα, την ασφάλεια και την ασχήμια με το αντίθετο χαρακτηριστικό».
Δεν είναι κάτι καινούργιο να πούμε ότι είναι κακό να ρομαντικοποιείς τους κατά συρροή δολοφόνους. Αλλά αυτό το φαινόμενο εξακολουθεί να θέτει το ερώτημα: γιατί τόσες πολλές γυναίκες αισθάνονται έτσι; Αυτή δεν είναι μια τάση μοναδική για τους Gen Z, τους αληθινούς θαυμαστές του εγκλήματος και τους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Στην πραγματική ζωή, δολοφόνοι όπως ο Ντάμερ και ο Μπάντι έλαβαν πολλά γράμματα από γυναίκες θαυμάστριες. Μάλιστα, ενώ ήταν φυλακισμένος, ο κατά συρροή δολοφόνος Ρίτσαρντ Ραμίρεζ παντρεύτηκε μια γυναίκα που ονομάζεται Ντορίν Λιόι, η οποία του έγραψε σχεδόν 75 γράμματα κατά τη διάρκεια της ποινής του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι συχνά, οι περισσότεροι από αυτούς τους «φανατικούς θαυμαστές» είναι νεαρές γυναίκες και ότι το true crime καταναλώνεται κυρίως από γυναίκες. H Χάμιλτον εξηγεί ότι αυτό το φαινόμενο, όπου οι γυναίκες θεατές αισθάνονται μια συμπάθεια προς τους δολοφόνους, μπορεί επίσης να αποδοθεί εν μέρει στο φύλο. «Συχνά περιμένουμε από τα κορίτσια να είναι τα άτομα με ενσυναίσθηση, που προσφέρουν βοήθεια, φροντίδα και συγχωρούν», εξηγεί.
Είναι επίσης γνωστό ότι το κοινό αγαπά έναν «αντιήρωα». Αυτός είναι, τελικά, ο λόγος που τόσα πολλά βιβλία, ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές για κακούς ανθρώπους είναι τόσο δημοφιλή. Τυχαία παραδείγματα: o Τόνι από The Sopranos, ο Τζο Γκόλντμπεργκ από το You. Είναι λογικό. Οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε στενά συνδεδεμένοι με μαφιόζους ή δολοφόνους, επομένως μας ιντριγκάρουν χαρακτήρες που μας προσκαλούν σε έναν ξένο κόσμο, μακριά από την πραγματική μας ζωή.
Αλλά η κρίσιμη διαφορά είναι ότι η μυθοπλασία υπάρχει αποκλειστικά στις σελίδες ενός βιβλίου ή στις τέσσερις γωνίες μιας οθόνης, ενώ οι αληθινές ιστορίες εγκλήματος έχουν πραγματικά θύματα. Και θολώνοντας τις γραμμές μεταξύ του χαρακτήρα, του ηθοποιού και του πραγματικού εγκληματία, είναι εύκολο για τους θεατές να το ξεχάσουν αυτό. «Η επιχείρηση των μέσων ενημέρωσης έχει σκοπό να γοητεύσει και να εντυπωσιάσει», λέει η Χάμιλτον. «Δεν βλέπω πώς θα αλλάξει αυτό σε μια καπιταλιστική κοινωνία, καθώς βγάζει χρήματα».
Να, το εντοπίσαμε ξανά το βασικό πρόβλημα. Καπιταλισμός λέγεται.
Με πληροφορίες από το Dazed
