*«Βαρέθηκα να είμαι ο Μαζώ».
Ένα χαμηλοτάβανο μπαρ, μια καπνισμένη ατμόσφαιρα, μερικά χαμηλά ποτήρια, ακόμα πιο χαμηλός φωτισμός, πολλά κοστούμια, μία σκηνή και πάνω σε αυτή, τζαζίστες που αν δεν ήταν μουσικοί, θα ήταν χειρούργοι. Άλλωστε, οι παλιοί φημίζονταν για το πώς πατούσαν στον ρυθμό χωρίς καν να διαβάζουν παρτιτούρες. Η παραπάνω εικόνα μας γυρίζει χρόνια πίσω, σε κάποιο τζαζόμπαρο της Νέας Υόρκης ή της Νέας Ορλεάνης μόνο που, βλέποντας τα Νούμερα, συνειδητοποιήσαμε ότι υπάρχει και στην Ελλάδα ένας χώρος που προσφέρει παρόμοιες συγκινήσεις και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτά.
Για τη Νέα Μάντρα ο λόγος.
Εντάξει, σε αυτή δεν θα δείτε τον Ντιουκ Έλινγκτον να χαϊδεύει τα πλήκτρα, τον Λούις Άρμοστρονγκ με την big band του να προκαλούν χαμό, ούτε τον Τσετ Μπέικερ να αφήνει κάτω την τρομπέτα του για να τραγουδήσει το My Funny Valentine. Είναι πρακτικά αδύνατο. Βλέπετε, και οι τρεις έχουν φύγει από τη ζωή. Θα δείτε όμως τον Γιώργο Μαζωνάκη… Λάθος. Θα δείτε τον Τζόρτζι Μάτζιο από τη Νίκαια με πράσινο μαλλί, ψάθινο καπέλο, σορτσάκι, ψηλές κάλτσες και τιράντες να τραδουδά «κάθε βράδυ του Σαββάτου», τη στιγμή που πλήκτρα, ντραμς και πνευστά φλερτάρουν και ύστερα πέφτουν στην αγκαλιά των μπλουζ.
Ξύνετε το κεφάλι σας από τις απορίες που προέκυψαν; Δεν σας παρεξηγούμε, το ίδιο κάναμε και εμείς με το νέο επεισόδιο από τα Νούμερα του Φοίβου Δεληβοριά, οπότε ας τα βάλουμε σε μια σειρά για να μην καταλήξει αυτό το κείμενο να μοιάζει με αυτοσχεδιασμό του Ορνέτ Κόλμαν.
Ο επιφανειακός στόχος του τρίτου επεισοδίου, είναι να κάνει «την Αθήνα Νέα Ορλεάνη». Ο πραγματικός στόχος του τρίτου επεισοδίου, είναι να κατεβάσει από την συνείδηση του κόσμου τις ταμπέλες «λαϊκοί» και οι «άλλοι» και να σηκώσει μία ενιαία ταμπέλα που να τους χωρά όλους. Και τους «λαϊκούς» και τους «άλλους», αφήνοντας παράλληλα χώρο σε όποιον θέλει να αυτοπροσδιοριστεί, να το κάνει ελεύθερα. Η guest εμφάνιση του Γιώργου Μαζωνάκη στα Νούμερα, λοιπόν, είναι ιδανική. Είναι ιδανική γιατί ο Τζόρτζι Μάτζιο περνάει με ευκολία πάνω από τα εμπόδια του μουσικού διαχωρισμού όσο αυτοσαρκάζεται (Νατάσα, εννοείται ότι γράψαμε για σένα) και πειραματίζεται. Άλλωστε, «τι τζαζ, τι λαϊκό».
Ο Φοίβος Δεληβοριάς, έχοντας τον ρόλο του μουσικού που παθαίνει κρίσεις ελιτισμού, που αρνείται ότι σταδιακά μεταλλάσσεται σε «μπούμερ», που είναι προσκολλημένος στα 80s και προσπαθεί να μην χάσει στο μπραν ντε φερ του εντυπωσιασμού από τον Γιώργο Μαζωνάκη μπροστά στη Δανάη, δείχνει στην ουσία όλους εμάς που επιμένουμε (κάποιες φορές δικαίως) να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους σύμφωνα με τα μουσικά τους ακούσματα. Ο Φοίβος, με λίγα λόγια, έγινε η αντανάκλαση του εαυτού μας, μια αντανάκλαση που με τα χρόνια θολώνει από τις αερολογίες και τις μηδενιστικές αντιλήψεις συγκεκριμένων μουσικών κύκλων.
Όλα αυτά μέχρι τη σκηνή που «σπάει» μέχρι και ο Φοίβος, όταν καταλαβαίνει και αυτός με τη σειρά του (και εμείς μαζί του) το βάθος της ατάκας «τι τζαζ, τι λαϊκό». Στη Νέα Μάντρα, αλλά και πριν φτάσουμε σε αυτή, όταν ακούσαμε το Ερημιά στην Καλλιθέα μαζί με το Θέλω να Γυρίσω στα Παλιά, έγινε κατανοητό πως, όχι, δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί τελικά.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι, ο τζάζι Γιώργος Μαζωνάκης, που μεταξύ μας δεν είχε να αποδείξει κάτι, ήταν κάτι παραπάνω από καλός. Έπρεπε να το περιμένουμε. Σε ένα παλιό του «διαμαντάκι», το Βαριέμαι, έχει παρόμοιο ύφος, οπότε από εμάς είναι ένα μεγάλο «Ναι». Επίσης, το νέο, πειραγμένο Gucci Φόρεμα που ακούσαμε στα Νούμερα, θα παιχτεί πολλές φορές και κρατάμε το πόσο υπέροχα ζορίστηκε ο Φοίβος μόλις τραγούδησε -ή ράπαρε, όπως το δει κανείς. Δεν κρατάμε, αλλά τονίζουμε τον εξαιρετικό Θανάση Αλευρά που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όπως το θέλει και με όποιον τρόπο θέλει.
Κονκλούζιον, που λένε στη Νέα Ορλεάνη και τη Νίκαια: Το τρίτο επεισόδιο από τα Νούμερα είναι αφιερωμένο στον αυτοσαρκασμό, στη μάταια ρετρολαγνεία, στην ενοποίηση των διαφορετικών(;) μουσικών ειδών και στο κατέβασμα της ταμπέλας που περιορίζει κάθε άνθρωπο εκεί έξω, είτε είναι λαϊκός είτε είναι τζαζ.
