Ένα βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντά κάθε καλλιτέχνης είναι το “γιατί”. Ποιος είναι ο λόγος που δημιουργεί ένα έργο και -κυρίως- γιατί να ενδιαφέρει το κοινό. Κυρίως. Αν περιορίζεται (όπως είθισται) σε αυτοαναφορικότητα και ναρκισσισμό που ξεπερνά το ποσοστό που αντέχουμε ως κοινό η απάντηση, καλύτερα να μην ξοδέψει χρήματα, χρόνο και φαιά ουσία.
Υπήρχε λόγος να γίνει ταινία η κακοποίηση που υπέστη η Μέριλιν Μονρόε από τη μητέρα της, το Χόλιγουντ, τους άνδρες της ζωής της και από το ίδιο το σύστημα που την έφτιαξε; Όχι. Κανένας. Χιλιοειπωμένα πράγματα που ανήκουν πλέον στην ιστορία και εδώ λέγονται ψευτοδιανοουμενίστικα ενώ βλέπουμε την Άνα ντε Άρμας να κάνει τρίο. Η ταινία είναι κακοποιητική. Πρωτίστως για τους θεατές.
Αν θέλετε να περάσετε τρεις βασανιστικές ώρες από τη ζωή σας για να δείτε μια ηθοποιό με τεράστιο ταλέντο να φοράει περούκες και στενά φορέματα για να υποδυθεί τη Μέριλιν μόνο δυστυχισμένη και να κλαίει (το δάκρυ τρέχει από το ένα μάτι όμως, καλλιτεχνίλα κι έτσι) για την πατρική απουσία, για την κακοποίηση από την ψυχασθενή μητέρα της, για το ορφανοτροφείο, γιατί μεγάλωσε σε αναδοχές οικογένειες , για την φτώχεια της, γιατί έλεγε ότι διάβαζε Ντοστογιέφσκι και δεχόταν προσβολές για τη νοημοσύνη της, για τη μάχη με ψυχικές ασθένειες, προβλήματα με την κατάχρηση ουσιών, για την σεξουαλική κακοποίηση από όλους και για το ξύλο που έφαγε από το σύζυγό της, πατήστε play. Το σενάριο της ταινίας είναι μέτριο με το ζόρι, η υπόθεση είναι βασισμένη σε βιβλία που πωλούνται σε σουπερμάρκετ σε νοικοκυρές και ούτε οι γυμνές σκηνές (πολύ ντόρος έγινε δίχως λόγο τελικά) δεν αξίζουν κάτι. Ας φώναζαν την Έρικα Λαστ να βάλει ένα χεράκι.
2 ώρες και 46 λεπτά είχε ο σκηνοθέτης. Και τα χαράμισε σε γυμνό, σεξ, γυμνό, σεξ. Μιλάμε για τον Άντριου Ντόμινικ και θα αποφεύγουμε στο μέλλον τις ταινίες του, εκείνες που δεν έχουν σχέση με γουέστερν ή δεν παίζει ο Μπραντ Πιτ τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στα καλά νέα, η ντε Άρμας είναι φαινόμενο. Μιλάμε για μια ηθοποιό που δεν υποδύεται την Μέριλιν. Είναι η Μέριλιν. Σε κάθε της αναπνοή. Απορώ πότε θα βρεθεί ο ρόλος που θα εκμεταλλευτεί και το ταλέντο της εκτός από την εμφάνισή της.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας είναι ότι μάλλον ο σκηνοθέτης δεν συμπαθεί καθόλου την Μέριλιν Μονρόε. Έχει μια τρομερά περιορισμένη άποψη για την Μέριλιν. Ότι ήταν ένα κατασκεύασμα και υπήρχε μόνο η Νόρμα Τζιν. Δεν αναφέρεται στο ταλέντο της Μέριλιν. Στο χιούμορ της Μέριλιν. Στην επιχειρηματική της στόφα ούτε στην πολιτική της στάση σε δύσκολα χρόνια για τη βιομηχανία. Είναι μονοδιάστατη η αφήγησή του. Δείχνει μια εύθραυστη γυναικούλα που άκουγε μωρά να της μιλούν. Οτινανισμός. Στυλιζαρισμένος όμως. “Βλέπει κανείς ταινίες με τη Μέριλιν Μονρόε;” αναρωτήθηκε σε πρόσφατη συνέντευξη, προτού αναφέρει ότι η ταινία “Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθιές” ως ταινία για “καλοντυμένες πόρνες” .
Είναι κάτι παλιακό που εξυπηρετεί ένα Χόλιγουντ που πέθανε αυτή η ταινία κι ο μισογύνης σκηνοθέτης της. Αν αποφασίσεις να το κάνεις, ακολούθα το παράδειγμα του Elvis. Να περάσει τουλάχιστον ο κόσμος καλά. Τι έχει να πει στο κοινό του Netflix αυτή η ταινία; Τίποτα. Τι να πει μια ταινία σε μια woke γενιά που κάνει ψυχοθεραπεία για μια σεξοβόμβα που αναζητούσε αυτόν τον άντρα που πίστευε ότι είναι πατέρας της φωνάζοντας όλους τους άνδρες της ζωής της “daddy”; Τίποτα.
Μιλάμε για επινοημένη μυθοπλασία. Όχι βιογραφία. Μιλάμε για προβληματικές σκηνές σε μια περίοδο που στην Αμερική πεθαίνουν γυναίκες που κάνουν παράνομες αμβλώσεις. Και στο Blonde ένα έμβρυο μιλάει στη Μέριλιν από τη μήτρα της προτού αποβάλει. Δεν είναι απλά προβληματική η αφήγηση. Είναι εκμεταλλευτική. Εκτός από την πρωταγωνίστρια που διασώζεται από αυτή την τραγωδία, τo soundtrack είναι ένα μικρό έπος. Κανείς δεν γράφει τόσο πένθιμα όσο ο Νικ Κέιβ και ο Γουόρεν Έλις.
Η ταινία Blonde του Netflix με την Άνα ντε Άρμας, βασισμένη σε μια από τις πολλές αμφιλεγόμενες βιογραφίες της Μονρόε κοστίσε 22 εκατομμύρια δολάρια στο Netflix. Και προσβάλλει τους πάντες. Ο σκηνοθέτης του Blonde είναι ακόμη ένας άντρας που κακοποίησε τη Μέριλιν.
