Προσωπικά, θυμάμαι να συζητάω κάθε επεισόδιο την επόμενη μέρα και να προσπαθώ να λύσω το κάθε μυστήριο και να βρω μια λογική απάντηση (δεν υπήρχε, ήταν το Leftovers πριν το Leftovers) για τους επιβάτες του αεροπλάνου που ήταν εγκλωβισμένοι σε ένα έρημο νησί που τελικά δεν ήταν τόσο έρημο. Και να ξενερώνω άπειρα με το φινάλε. Γιατί είχα επενδύσει σε αυτή την τηλεοπτική σειρά. Είχα τρελαθεί με τα φλας μπακ και κρατούσα σημειώσεις.
Η πρώτη σεζόν του Lost είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση που αναρωτιέται “τι είναι καλή τηλεόραση”. Μιλάμε για μια σειρά που έγινε γνωστή στόμα με στόμα, κανένα marketing. Φυσικά το καστ ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη με τέλεια επιλεγμένους ηθοποιούς και ο JJ Abrams έγινε συνώνυμο της επιτυχίας όποτε έβλεπες το όνομά του στα credits.
“Γιατί υπήρχε μια πολική αρκούδα στο νησί;”
To αίνιγμα που δημιουργήθηκε στον πιλότο που πολλοί θεατές ισχυρίστηκαν ότι δεν απαντήθηκε ποτέ. Και δεν ήταν το μόνο.Πώς ένα αεροπλάνο το οποίο έφυγε από τη Νιγηρία συνετρίβη σε ένα νησί που υποτίθεται ότι είναι στον Ειρηνικό Ωκεανο; Το Νησί συνεχώς κινείται. Ε, μας έκαψαν τον εγκέφαλο οι σεναριογράφοι. Εδώ υπήρχε άγαλμα αιγυπτιακής θεότητας στο Νησί.
Το νησί έγινε ένας χώρος για να επιλύσουν το ψυχικό και υπαρξιακό τους άγχος οι επιβάτες ενός αεροπλάνου που έπεσε σε 121 επεισόδια. Δεν δόθηκαν όλες οι απαντήσεις. Εδώ δεν καταφέραμε να καταλάβουμε πάντα σε ποιο χρονοδιάγραμμα είμαστε. Ο πιλότος του Lost ήταν το απόλυτο δεκάρι. Ένιωθες ότι ήσουν επιβατής στην πτήση 815 και μέλος των επιζώντων στη Χαβάη. Στο πρώτο εκείνο επεισόδιο ερωτευτήκαμε τον Τζακ που έτρεχε στην παραλία τραβώντας ανθρώπους από τα συντρίμμια. Αν δεν σε έκαψε ο Τζον Λοκ με την πνευματικότητά του και τα μαχαίρια του, κάτι παραπάνω ξέρεις από εμάς. Δεν θυμάσαι μάλλον ότι τον είδαμε σε αναπηρικό καροτσάκι πριν τον δούμε να περπατάει στο Νησί.
Στο Lost έμαθα τι σημαίνει το cliffhanger. Και το ομολογώ, μπήκα σε forum για να καταλάβω τι σήμαιναν ο Μαύρος Καπνός και οι αριθμοί του Χάρλεϊ 4,8, 15,16,23,42 και τι σχέση είχαν με το λαχείο που κέρδισε. Θυμάμαι ότι ήταν ο κωδικός πρόσβασης για την Καταπακτή (και την προσπάθεια να μας δείξουν τι θα είχε συμβεί αν το αεροπλάνο προσγειωνόταν με ασφάλεια). Οι Άλλοι 48 ήταν η στιγμή που ούρλιαξα (με την επανένωση). Εκείνη την στιγμή άρχισαν να ψυλλιάζομαι ότι ήταν όλοι νεκροί και το Νησί είναι ουσιαστικά ένας Κάτω Κόσμος. Σε κάποια φάση του έπαψε να είναι απλά μια σειρά κι έγινε κάτι σαν παγκόσμια φρενίτιδα να βρούμε απαντήσεις για όλα τα ανεξήγητα που βλέπαμε. Τότε μπαίναμε στο Twitter για να βρούμε απαντήσεις για το Lost και όχι για να κανσελάρουμε κάποιον.
Αν με ρωτάς, έπρεπε να τελειώσει στην τρίτη σεζόν. Έξι ήταν υπερβολικά πολλές για μια υπόθεση που τραβήχτηκε από τα μαλλιά. Κάπου έχασα το μέτρημα με τόσους νέους χαρακτήρες. Το φινάλε κράτησε 150 λεπτά και κόστισε 15 εκατομμύρια. Φυσικά πέθανε ο πρωταγωνιστής. Ήταν όλο μια ωδή σε μια μεταθανάτια ζωή, ένας τηλεοπτικό καθαρτήριο.
Με το Lost πρώτη φορά ένιωσα εξάντληση ως τηλεθεατής. Κάπως κριντζάρω με τον τότε εαυτό μου που έψαχνε μια λογική εξήγηση για το DHARMA Initiative. Τώρα 18 χρόνια μετά από το πρώτο επεισόδιο σκέφτομαι ότι “πρέπει να επιστρέψουμε”.
