Μας είχε λείψει ο Φοίβος -έτσι θα συνοψιζόταν σε λίγες λέξεις αυτό που νιώσαμε στη χθεσινή συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά στην Τεχνόπολη. Μα καλά, πώς μας έλειψε όταν μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια τον έχουμε δει στην «Ταράτσα», στα «Τραγούδια του Πεζοδρομίου», στη «Vila Vox», υπέγραψε το «1821: Η επιθεώρηση» και σε λίγες μέρες θα βρίσκεται και στους τηλεοπτικούς μας δέκτες με «Τα νούμερα»; Αν υπάρχει μια εποχή που ο Δεληβοριάς είναι περισσότερο «παρών»και ορατός από ποτέ είναι αυτή.
Ναι, ισχύουν όλα τα παραπάνω. Όμως σε όλες αυτές τις δουλείες ο Φοίβος πάντα έκανε ένα βήμα πίσω και έδινε χώρο: ήταν οι διαφορετικοί καλεσμένοι σε κάθε παράσταση της «Ταράτσας», ήταν το πολυσυλλεκτικό setlist στις εμφανίσεις στο «Κύτταρο», στο «Gagarin» και στο «Vox», ήταν ο θίασος και οι πολυάριθμοι συντελεστές του «1821».
O Φοίβος μάς είχε λείψει γιατί έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που τον είδαμε σε μια συναυλία «μόνο με Φοίβο», με εκείνον όχι στο ρόλο αυτού που δημιουργεί αυτόφωτα καλλιτεχνικά σύμπαντα, αλλά να βρίσκεται μπροστά, στο επίκεντρο, με όλο το setlist να είναι από τη δισκογραφία του. «Η συναυλία στην τεχνόπολη είναι η επιστροφή στην ψυχή των πραγμάτων που κάνω», είχε εξομολγηθεί πριν μερικές μέρες εδώ.
Ζήσαμε πολλά περισσότερα: πήγαμε με προσμονή να ακούσουμε το ANIME, φύγαμε νιώθοντας πως ένα αόρατο χέρι έχει ενώσει με μια γραμμή όλες τις σκόρπιες κουκίδες – σαν μια σπαζοκεφαλιά σε καλοκαιρινό τεύχος του «Μίκυ Μάους».
Τον περασμένο Μάιο, συντονιστήκαμε όλοι ακαριαία με την κυκλοφορία του ΑΝΙΜΕ και χθες, κάτω από τα κόκκινα φουγάρα του Γκαζιού, όλο αυτό απέκτησε φυσική υπόσταση: τα links που στέλναμε στα inbox, τα posts που κατέκλυζαν τα feed, οι κουβέντες μας που έφερναν στην ίδια πρόταση τον Δεληβοριά με τον ΛΕΞ και έφταναν ως τις συναυλίες που μας συγκλόνισαν το φετινό καλοκαίρι, όλα αυτά και άλλα τόσα απέκτησαν σχήμα χθες βράδυ.
Ανεξάρτητα από το πόσο ψηλά κατατάσσει κάποιος το ANIME στη δισκογραφία του Φοίβου, το βέβαιο είναι ότι τα κομμάτια του δίσκου θα μας συντροφεύουν για πολλά χρόνια. Το ANIME ευτύχησε να έρθει σε μια στιγμή που όπως φαίνεται το είχαμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Δίχως υπερβολή, ο κόσμος γνώριζε και τραγουδούσε κάθε στίχο κάθε κομματιού, από το εναρκτήριο της βραδιάς, το «Απόψε είμαι κοντά σου», μέχρι το τελευταίο του setlist, την «Μπαλάντα», που ήρθε να συμπληρώσει την «Κική», σε ένα ραντεβού που μοιάζει να δόθηκε 27 χρόνια πριν για σήμερα.
Το ANIME άναβε διαρκώς σπίθες στη βραδιά. Στην ίσως πιο εσωτερική στιγμή του live, ο Φοίβος καθισμένος στο σκαμπό έπαιξε το «Αταίριαστο». Στο «Μόνο Ψέματα» ήξερες ότι θα σηκώνονταν τα περισσότερα κινητά (ειρωνικά, εκεί που βάζουμε Netflix και πεθαίνουμε) και η αντι-πατριαρχική «Άγρια Ορχιδέα» έδωσε ένα singalong εξίσου άγριας χαράς.
Και μετά ήρθε η «Ελένη Τοπαλούδη».
Η ηλεκτρισμένη ησυχία, η μνήμη, το τραύμα που ερχόταν στην επιφάνεια. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπαιζε live αυτό το κομμάτι ο Δεληβοριάς, χθες όμως κάθε συλλαβή του κομματιού σε τίναζε σύγκορμα.
Το tracklist του ANIME μπασταρδευόταν με παλιότερα κομμάτια, αλλά και συνεχείς και γεμάτες αγάπη αναφορές σε συνεργάτες, φίλους, ομότεχνους, συνοδοιπόρους σε όλη ή σε ένα μέρος αυτής της διαδρομής που μετρά πάνω από δύο δεκαετίες. Άλλοτε, λοιπόν, από το πλάι της σκηνής εμφανιζόταν ο 20άρης Φοίβος με το «Εκείνη», το «Θέλω να σε ξεπεράσω», τη «Μπόσα Νόβα του Ησαϊα» άλλοτε μας πήγαινε βόλτα στην «Καλλιθέα» και μας έκανε τις συστάσεις με τον «Αόρατο Άνθρωπο» ή παντρευόταν «Αυτή που περνάει», στη γνωστή πια εκτέλεση που πριν μερικά χρόνια είχε ρίξει τα φώτα (κυριολεκτικά) στο Gagarin.
Τα τραγούδια του Φοίβου «είναι στρείδια. Είναι μοναχικά τραγούδια, ενός μοναχικού ανθρώπου, με την έννοια ότι τα δουλεύω μόνος μου στην κιθάρα», όπως είχε πει πριν μερικούς μήνες στα καμαρίνια της Villa Vox. Ωστόσο, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στους οποίους επανερχόταν ξανά και ξανά με όλη τη σεμνότητα και γλυκύτητα του κόσμου. Έβλεπες τον Φοίβο στη σκηνή με την ορμή και τον ενθουσιασμό ενός διψασμένου πρωτάρη να παρουσιάζει (όχι τον πρώτο αλλά) τον όγδοο προσωπικό του δίσκο, να αφιερώνει σχεδόν κάθε κομμάτι, νέο και παλιό, και καταλάβαινες πόσο ευρύς είναι αυτός ο κόσμος που έχει δημιουργήσει. Είναι ένα «κουκούτσι» τόσο μεγάλο που μέσα του ανασαίνουμε εμείς και όσοι πορεύονται μαζί του με κάθε τρόπο. Δίνει χώρο σε όλους, απλώνει το χέρι για να κρατήσει και εκείνος το δικό τους.
Ίσως να είναι το ίδιο αυτό χέρι που χθες ένωσε τις σκόρπιες τελείες για να συμπληρώσει τη μεγάλη εικόνα: τον Φοίβο να βρίσκεται εδώ και δεκαετίες πάντα δίπλα μας, αλλά και ένα τόσο δα μικρό βήμα παραπέρα. Mια ανάλαφρη δρασκελιά πιο μπροστά που διαισθητικά ανοίγει μονοπάτια τα οποία σε πάνε πολύ μακριά.Σε πάνε εκεί όπου πάει και η ζωή.
Photo Credits: Δημήτρης Μακρής
