Τι φωτογραφία έχεις στην οθόνη του κινητού σου; Να ξέρεις ότι λέει πολλά για σένα. Οι περισσότεροι έχουν τα παιδιά τους, τα σκυλιά τους ή ένα τσιτάτο που τους κάνει να αισθάνονται καλύτερα για τον εαυτό τους. Κάποιοι έχουν μια παραλία. Ελάχιστοι έχουν γαμήλιες φωτογραφίες. Προσωπικά, έχω μια φωτογραφία μου, καλοκαιρινή, με μαγιό, στην πιο ωραία παραλία που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Δεν είναι καν παραλία, είναι τα Ασπρονήσια έξω από τους Λειψούς, προσβάσιμα μόνο με καραβάκια ή με σκάφος. Αυτή η φωτογραφία είναι η καθημερινή υπόμνηση ότι υπάρχει ευτυχία και (υπερτουρισμού επιτρέποντος) κάθε καλοκαίρι είναι κάπου στο Αιγαίο και μας περιμένει να την επισκεφθούμε. Εντάξει, ίσως είναι και στο Ιόνιο ή κάπου χωρίς θάλασσα. Γούστα είναι αυτά.
Αυτή η ανεμελιά των αναμνήσεων μπορεί να καταστραφεί στο άκουσμα της ευχής “καλό αποκαλόκαιρο”. Τι στο καλό είναι το αποκαλόκαιρο και σε ποιο post γραφικού ραψωδού των σόσιαλ το είδατε; Είναι κάτι σαν τον στίχο “Σάββατο κι απόβραδο”, μου προκαλεί κατάθλιψη και παραλυτικό άγχος. Έρχεται, μαυρισμένος, με τρια κιλά παραπάνω, ο συνάδελφος την τελευταία Δευτέρα του Αυγούστου και μπαίνει στο γραφείο λέγοντας “καλό αποκαλόκαιρο” και σε κάνει να νιώθεις αμήχανα.
Σαν να περιμένεις από το καλοκαίρι την υπεραπόδοση σε βιαστικά σαββατοκύριακα σε μέτριες παραλίες γύρω από την Αθήνα που θα σου δώσουν κάτι που δεν συνάντησες στις διακοπές. Χαλάρωση; Σεξ; Ψυχική ηρεμία; Ψευδαισθήσεις ότι το μέλλον σου είναι λαμπρό κι ένδοξο; Δεν ξέρω, στοιχηματίζω όμως ότι όποιος χρησιμοποιεί την φράση “καλό αποκαλόκαιρο” είναι μια χαμένη θέση πάρκινγκ μακριά από το υστερικό κλάμα κάτω από το ντους.Υπάρχει πάντα ο συνάδελφος που εύχεται “καλό χειμώνα”, επίτηδες για να ακούσει τα γαλλικά του. Η τίμια ευχή για “καλό φθινόπωρο” έχει ξεχαστεί.
Στοιχηματίζω ότι ο συνάδελφος που μας εύχεται καλό αποκαλόκαιρο ψάχνει τον Αύγουστο που κάποιος του χρωστά, όπως εκατομμύρια παραθεριστές, ειδικά αυτό το καλοκαίρι. Έχει δώσει μια παραμορφωτική ερμηνεία στην έννοια και περιμένει ένα θαύμα που θα τοκίσει την υπεραξία του καλοκαιριού. Το ελληνικό καλοκαίρι έγινε φέτος δαπανηρό. Ήθελε προκρατήσεις σε ταβέρνες (ναι, σε ταβέρνες), ήθελε sitting σε ξαπλώστρες. Κάποτε πήγαινες στη Λέρο κι ήσουν εσύ και κάτι Ιταλοί στην παραλία, φέτος έπρεπε να βρεις τρόπο να αποφύγεις γνωστούς και πρώην.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι το αποκαλόκαιρο είναι μια κατασκευασμένη έννοια που τα σόσιαλ μίντια έχουν δημιουργήσει, παράλληλα με τις ταλαίπωρες προσδοκίες που φόρτωσαν σε δυο-τρεις εβδομάδες διακοπών και έμειναν ανεκπλήρωτες. Η φρενίτιδα του αποκαλόκαιρου είναι σιχαμένη. Η προσγείωση στην επαναληπτικότητα του 9-5 είναι σκληρή. Αντικαταπληκτικά αισθανόμαστε μετά τις διακοπές και κανένα αποκαλόκαιρο δεν θα απομακρύνει τον χειμώνα που έρχεται.
