«Τα κεφάλια μέσα». Η χειρότερη ατάκα που μπορείς να ακούσεις μετά την άδεια. Όχι, όχι, υπάρχει και χειρότερη: «Καλό φθινόπωρο». Εν τω μεταξύ βράζει ο τόπος, αλλά κάποιοι επιμένουν να εύχονται καλό φθινόπωρο από τα τέλη Αυγούστου.
Δεν βγάζεις άκρη. Γενικά, τις πρώτες μέρες μετά την άδεια δεν βγάζεις άκρη, δεν «τσουλάει», σου μιλούν και εσύ είσαι στον κόσμο σου, μάλλον σε κάποια παραλία με τα πόδια σου βυθισμένα στην άμμο. Θα’ θελες! Στο γραφείο είσαι, με αυτό το ερκοντίσιον που δουλεύει ασταμάτητα να σου ξεραίνει τον λαιμό. Έτσι είναι ζωή, παιδιά, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και όταν τελειώνουν, αρχίζει το μαρτύριο.
Όπου μαρτύριο, βάλε επιστροφή στην Αθήνα, στην αφόρητη ζέστη, στην ατελείωτη κίνηση, στη φασαρία, τους απίστευτα γρήγορους ρυθμούς και, φυσικά, στις ώρες που δεν λένε να περάσουν όσο τα e-mail γεμίζουν σταδιακά όσο αποθηκευτικό χώρο σου είχε απομείνει. Θα το περάσουμε και αυτό, όπως πάντα. Υπομονή. Υπομονή και καλή διάθεση να υπάρχει.
Όμως.
Αν η Δευτέρα μετά την άδεια έμοιαζε με κάτι, θα ήταν κάπως έτσι:
