Στην κοχλάζουσα Αθήνα του Αυγούστου επιβιώνουν δύο είδη ανθρώπων: οι σκληροί και οι ρομαντικοί. Αυτό που ενώνει τις δύο διαφορετικές κατά τα άλλα εκδοχές του ανθρώπινου γένους, είναι το «πρέπει». Μεταξύ μας, ποιος θα έμενε στην πόλη αν είχε την επιλογή να βρεθεί κάπου αλλού, μακριά από το τσιμέντο, αν δεν έπρεπε; Ελάχιστοι. Έτσι, στους δρόμους της πρωτεύουσας κυκλοφορούν οι σκληροί, αυτοί που παρά τον καύσωνα πάνε στις δουλειές τους αυτοματοποιημένα, δεν κοιτάζουν πίσω τους, απλώς προχωράνε, ολοκληρώνουν δίχως δεύτερη σκέψη τον σκοπό(;) της ύπαρξής τους.
Οι ρομαντικοί, από την άλλη, έχουν γνώση της συμπυκνωμένης μιζέριας που κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα αλλά προσπαθούν και τελικά ανακαλύπτουν τα θετικά της καλοκαιρινής Αθήνας. Ξέγνοιαστες βόλτες μόλις δύσει ο ήλιος, ένα ποτό στο αγαπημένο στέκι, ελάχιστη ηχορύπανση, όλοι οι δρόμοι μοιάζουν με μια ευθεία, εύκολο πάρκινγκ και, το κυριότερο, ένα αίσθημα ελευθερίας που γίνεται όλο και πιο έντονο όσο περνούν οι ώρες. Ναι, η Αθήνα είναι άδεια και μοιάζει σχεδόν υπέροχη στα μάτια μας.
Εντάξει, δεν έχουμε σκοπό να γυρίσουμε όλο το κέντρο ψάχνοντας για τον έρωτα που θα μας αλλάξει την κοσμοθεωρία, ούτε έχουμε διάθεση να γίνουμε μέρος του σίκουελ από τα Φτηνά Τσιγάρα. Οφείλουμε να παραδεχτούμε, ωστόσο, ότι οι εικόνες που θυμίζουν εποχές lockdown προσφέρουν σε όσους έμειναν πίσω μια ηρεμία. Σύντομα, βέβαια, αυτή θα αποτελέσει παρελθόν. Από Δευτέρα (22/8) θα γίνουμε μάρτυρες της Μεγάλης Επιστροφής.
Μέχρι τότε, απολαύστε το «κενό» (και τους τουρίστες).
